Κατέβηκαν από το βήμα μέσω χειροκροτημάτων. Ήταν η τελευταία τους «επίσημη» ομιλία ως αντιπρόσωποι
της ΠΟΣΕΥΔ, μια και η συνταξιοδότηση, τους …χτύπησε την πόρτα. Του πρώτου συναδέλφου κανονικά, του δεύτερου, λόγω προβλήματος υγείας.
Ο λόγος για τους Μαρίνο Παραβολιάση και Διονύση Σβορώνο, που αποχαιρέτησαν το συνεταιριστικό κίνημα στη γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας.
Δύο ανθρώπους, δύο από τους αγαπητούς συναδέλφους που ήξεραν επακριβώς τους λόγους για τους οποίους κάποιος πρέπει να είναι συνεταιριστής. Κι όχι μόνο τους ήξεραν, αλλά και τους έλεγαν. Δύο συναδέλφους που έδωσαν πολλά στον κλάδο με τις σκέψεις και τις δράσεις τους.
Και όποιος δίνει, παίρνει. Κι αυτό που πήραν, όπως είπαν, ήταν οι πολλοί και πραγματικοί φίλοι που απέκτησαν ανά την Ελλάδα. Μπορεί να φαντάζει ρομαντικό, είναι όμως αληθινό.
Ας παρακολουθήσουμε, λοιπόν, τα όσα ανέφεραν οι συνάδελφοι στις αποχαιρετιστήριες ομιλίες τους.
Η στιγμή της αποχώρησης από τα συνεταιριστικά δρώμενα του κλάδου, λόγω συνταξιοδότησης, έφτασε για τους συν. Μαρίνο Παραβολιάση και Διονύση Σβορώνο
«Να αγαπάς την ευθύνη»
Μαρίνος Παραβολιάσης: «Αγαπητοί συνάδελφοι
Το θέμα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε είναι πολύ σοβαρό και το σπουδαιότερο, αρκετοί δεν θέλουν να το συζητάνε.
Είναι ένα θέμα «ταμπού». Είναι οι σχέσεις του καθενός μας με τον εαυτό του, σαν συνδικαλιστής και σαν συνεταιριστής. Είναι ένα θέμα που έχει καταφέρει να μας δημιουργήσει ένα σωρό προβλήματα, ενώ στην ουσία του έπρεπε να είναι ανύπαρκτο.
Το επιχείρημα που ακούγεται τελευταία και με το οποίο ορισμένοι συνάδελφοι προσπαθούν να μην εξωθήσουν μια συζήτηση στα άκρα, ότι οι συνεταιρισμοί είναι παιδιά των συνδέσμων, και άλλοι συνάδελφοι ακούνε και απλώς δεν λένε τίποτα, δεν είναι επιχείρημα τυχαίο. Είναι μια έκφραση απελπισίας όλων μας για να πεισθούμε εμείς οι ίδιοι για την κοινή ταυτότητα που έχουμε σαν συνδικαλιστές και συνεταιριστές, ότι είναι αδύνατο να διαρηχθεί το ομοούσιο του κινήματός μας. Πριν 15 χρόνια υπήρχαν ελάχιστοι συνεταιρισμοί. Κάναμε ένα συνέδριο και καταθέσαμε τον προβληματισμό μας για την από καιρό ανήσυχη συνεταιριστική μας συνείδηση.
Υψώσαμε τις φωνές μας λόγω ζωντάνιας και συνήθειας, ακούσαμε ο ένας τον άλλο και στο τέλος αποφασίσαμε να φτιάξουμε σε κάθε πόλη ένα δεύτερο σύνδεσμο ο οποίος θα αγόραζε και θα πουλούσε τα υλικά για την δουλειά μας και θα άφηνε και κάποιο κέρδος να το μοιράζονται οι συνέταιροι.
Έτσι απλά!(Βέβαια έπρεπε να ονομασθεί συνεταιρισμός για ιστορικούς και εφοριακούς λόγους). Σήμερα, μετά από 20 συνολικά χρόνια συνεταιριστικού κινήματος κάνουμε αυτό το συνέδριο για να βρούμε τι έφταιξε και ορισμένοι συνάδελφοι όταν ακούσουν την λέξη συνεταιρισμός σε μια συνέλευση συνδέσμου αποχωρούν από τη συνέλευση και άλλοι όταν ακούσουν, για κοινή προσπάθεια, συσπείρωση, πειθώ, κοινωνικές εκδηλώσεις, αλληλεγγύη συναδελφική κ.λπ. σε ένα συμβούλιο συνεταιρισμού, επαναστατούν ότι εδώ δεν κάνουμε συνδικαλισμό.
Υπάρχουν συνάδελφοι μέλη Δ.Σ. συνεταιρισμού που δεν παρακολουθούν ούτε μία εκδήλωση του συνδέσμου. Όπως υπάρχουν και συνάδελφοι μέλη του συνδέσμου που δεν ξέρουν που είναι το μαγαζί μας. Τι έφταιξε και χαθήκαμε στο δρόμο; Εσείς οι συνδικαλιστές, εμείς οι συνεταιριστές. Δηλαδή ποίοι εσείς και ποίοι εμείς;
Όλοι εμείς οι ίδιοι, είμαστε οι συνδικαλιστές και οι συνεταιριστές του κλάδου. Οι περισσότεροι από τα στελέχη μας συμμετέχουν και στα όργανα των συνδέσμων και στα όργανα των συνεταιρισμών συγχρόνως. Και αυτό αγαπητοί συνάδελφοι περισσότερο από ανάγκη γιατί δεν έχουμε αρκετό αριθμό στελεχών που να εναλλάσσονται στα όργανα. Κοιτάξετε γύρω σας πόσους καινούργιους βλέπετε σε κάθε συνέλευση.
Ηράκλειο 06-06-1996.
Θα μπορούσε, βέβαια, προσθέτοντας 12 χρόνια να είναι 10-05-2008 χωρίς να αλλάξει τίποτα άλλο από τα παραπάνω που ειπώθηκαν στο συνέδριο του κλάδου, που έγινε για τους συνεταιρισμούς το 1996.
Αγαπητοί συνάδελφοι
Αυτή είναι η δική μου «παρακαταθήκη», εάν το δικαιούμαι. Μετά από 30 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα δρώμενα του κλάδου. Δεν ευτύχησα να συμμετέχω και στο τρίτο συνέδριο, που έπρεπε να γίνει πριν δύο χρόνια, και δεν έγινε, για να δούμε τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια και να επανακαθορίσουμε πιθανόν την πορεία μας, αλλά είμαι βέβαιος ότι μέσα στο τρέχον έτος και αφού αρθούν οι όποιες επιφυλάξεις, αν υπάρχουν και από όποιους υπάρχουν, θα πραγματοποιηθεί, γιατί «οι καιροί ου μενετοί» για εφησυχασμό. Ίσως δεν είναι του παρόντος για τα παραπάνω και το καταλαβαίνω.
Δεν μπορώ όμως τερματίζοντας την επίσημη παρουσία μου στην ΠΟΣΕΥΔ να μην θυμίσω από πού και πώς ξεκινήσαμε, και να προβληματίσω για το πού και πώς πάμε. Γιατί όποιος ξεχνάει την ιστορία του και τις ρίζες του, που λένε και οι σοφοί δεν έχει μέλλον.
Αγαπητοί συνάδελφοι
Θα ήθελα να κάνω μια μικρή τηλεγραφική αναφορά όχι για το τι πρόσφερα όλα αυτά τα χρόνια,γιατί το θεωρώ ασήμαντο, αλλά για το τι πήρα από τον κλάδο.
1) Απόκτησα φίλους πραγματικούς σε όλη την Ελλάδα. Δεν ξέρω με ποιο άλλο τρόπο θα το κατάφερνα αυτό, στο μέγεθος και στην ποιότητα που πραγματοποιήθηκε.
2) Ικανοποίησα την περιέργεια που είχα από παιδί, γιατί στη δεκαετία του 50 η μάνα μου με έστελνε και πήγαινα το γάλα, που έβγαζαν μία κατσίκα και ένα πρόβατο που είχαμε, σε ένα υποτυπώδες τυροκομείο στο χωριό, το ανακατεύανε μαζί με των άλλων και έκαναν μεγάλα τυριά από τα οποία παίρναμε και εμείς κάθε τόσο ένα. Αυτό βέβαια γινόταν από πολύ παλιά. Έτσι σας μαρτύρησα και την καταγωγή μου που είναι το Βραχάσι Μεραμβέλου, που συνεταιριστικές πράξεις γίνονταν πολύ πριν τα Αμπελάκια. Μετά τους υποχρέωσαν να σταματήσουν, γιατί αυτά λεει τα κάνανε οι κομμουνιστές.
3) Ευτύχησα να δω το ξεκίνημα όλων των συνεταιρισμών εκτός από τους έξι πρώτους και την εγκατάσταση πολλών σε δικά τους μαγαζιά. Και αναφέρομαι βέβαια στη χαρά στα πρόσωπα των συναδέλφων.
4) Έμαθα σε μεγάλο βαθμό να συνυπάρχω και να συζητώ με τους ανθρώπους κυριολεκτικά. Υπάρχει μία ωραία φράση ενός φίλου, συναδέλφου βέβαια, που λεει: «Για να γίνεις συνεταιριστής πρέπει να είσαι έτοιμος να ενταχθείς στο κοινωνικό σύνολο».
5) Και τέλος, όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλα, έμαθα ότι αξίζει τον κόπο να κάνεις όποια θυσία για το κοινό καλό και προπαντός για ανθρώπους που σε εμπιστεύονται.
Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Τελειώνοντας, θέλω να σας εκφράσω τη μεγάλη χαρά και συγκίνηση που νιώθω γιατί η ζωή με αξίωσε να γνωρίσω όλους εσάς και πολλούς που δεν είναι παρόντες και ήπιαμε κρασί μαζί. Και να σας παραγγείλω με τη ρήση του Καζαντζάκη που λεει: «Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ θα σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, Εγώ θα φταίω».
Σας ευχαριστώ και «καλή συνέχεια».
«Περιουσία οι φίλοι
που απέκτησα»
Διονύσης Σβορώνος: «Αποχωρώ από το συνεταιριστικό κίνημα και γενικώς από τα κοινά του κλάδου, με τη μεγαλύτερη ίσως περιουσία που μπορεί να αποκτήσει ένας άνθρωπος. Περιουσία που ακούει στο όνομα, φίλοι σε όλη την Ελλάδα.
Βεβαίως φεύγω λόγω συνταξιοδότησης, αλλά να ξέρετε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρίσκομαι μακριά από τον κλάδο.
Εδώ θα είμαι, γιατί κανένας συνάδελφος, κανένας συνδικαλιστής δεν περισσεύει. Οι καιροί -από οικονομικής απόψεως και όχι μόνο, είναι πολύ δύσκολοι. Κάνω έκκληση να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα θέματα προκειμένου να είμαστε συγκεκριμένοι για το πού βαδίζουμε.
Το ότι κάνουμε μεγάλους τζίρους, αυτό δεν δείχνει το επίτευγμα του συνεταιριστικού κινήματος. Άλλα πράγματα το δείχνουν.
Στα πλαίσια αυτά πιστεύω ότι πρέπει να γίνει, επιτέλους, το περιβόητο συνέδριο των δύο ομοσπονδιών του κλάδου, για να ξεκαθαρίσουμε κι εμείς οι ίδιοι ορισμένα πράγματα.
Τι συνεταιρισμό θέλουμε, πού θα πάει αυτό το είδος του συνεταιρισμού και τελικά, πώς μπορούμε να αντιπαλέψουμε και τη λεγόμενη δικτατορία του κεφαλαίου.
Σας ευχαριστώ πολύ».
