Ευτυχώς, γιατί αν τα παιδιά μας γίνουν σαν κι εμάς -εντάξει, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις- αλίμονό μας.
Ευτυχώς που βγήκαν στους δρόμους για να ξεπλύνουν και τη δική μας ντροπή.
Την απάθειά μας γι’ αυτήν την κοινωνία που φτιάξαμε και συντηρούμε.
Μια κοινωνία, χωρίς όραμα και ελπίδα και με την υποκρισία να περισσεύει.
Μια κοινωνία, που στο θυμό της, μπορεί να προκαλεί και καταστροφές, και κάποιοι να τις εκμεταλλεύονται.
Ευτυχώς που, έστω και δειλά, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε πώς θα ζήσουν αύριο τα παιδιά μας.
Ευτυχώς, που αρχίζουν να λειτουργούν κάποια από τα αντανακλαστικά μας.
Ευτυχώς που αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε.
Γιατί βία δεν είναι μόνο οι καταστροφές και οι εμπρησμοί, που σαφώς και δεν συμφωνούμε, αλλά:
Βία είναι και το να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη και τι σύνταξη θα πάρεις.
Βία είναι και τα δομημένα και αδόμητα ομόλογα, η χρηματιστηριακή απάτη, τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Βία είναι και το «Βατοπέδιο» και τα εκατομμύρια που διακινήθηκαν μέσα σε βαλίτσες.
Βία είναι το δικαίωμα του εργοδότη, να σε απολύει όποια στιγμή θέλει, όπως βία είναι και το να μην έχει δουλειά ο εργοδότης.
Βία είναι η ανεργία, η απασχολησιμότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.
Και, δυστυχώς, την ώρα που ο χώρος της νεολαίας βράζει, τα κόμματα τσακώνονται για το ποιος χαϊδεύει και ποιος όχι τους κουκουλοφόρους.
Λες και αυτό είναι το πρόβλημα, ποιος θα ρίξει δηλαδή την ευθύνη σε ποιον.
Στους επόμενους μήνες θα πρέπει να περιμένουμε κατακόρυφη αύξηση της κοινωνικής έντασης, καθώς η οικονομική κρίση θα αρχίσει να έχει σοβαρές επιπτώσεις. Φαινόμενα που ήδη παρατηρούμε όπως η νεανική ανεργία θα πάρουν επικίνδυνες διαστάσεις.
Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε την κρίση στην παιδεία και ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχουμε απέναντί μας εκρηκτικές καταστάσεις.
Στην πραγματικότητα αυτό που χρειάζεται είναι ένα σχέδιο για τους νέους που θα καλύπτει από την ανασυγκρότηση του σχολείου και του πανεπιστημίου ώς και το πρόβλημα της ανεργίας.
Φυσικά δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Αν όμως οι νέοι δεν αισθανθούν ότι- έστω και τώρα κάποιοι τους ακούνε, ότι κάτι μπορεί να γίνει, τότε το κρίμα θα είναι όλο δικό μας…
Υπάρχει ελπίδα…
