Μπορεί να είναι αδόκιμος ο τρόπος με τον οποίο ξεκινώ το σχόλιο, αισθάνομαι όμως την ανάγκη να γράψω σε λίγες γραμμές αυτά που βίωσα, εκείνο το πρωινό, και τα οποία με έκαναν, κατ’ αρχήν να ντρέπομαι που είμαι κάτοικος Αθηνών και εν συνεχεία να αισθάνομαι ιθαγενής αυτής της χώρας.
Περιμένοντας τους συνδικαλιστές, έξω από τα γραφεία του ΤΕΒΕ, για δημοσιογραφική δουλειά, δέχθηκα δύο ισχυρά σοκ.
Το πρώτο, ανθρώπινο. Δύο νέοι, τυφλοί, που προσπαθούσαν να διασχίσουν τον πεζόδρομο της πλατείας Ομονοίας, έδιναν «μάχη», στην κυριολεξία, στο τέλος του, με παρκαρισμένα αυτοκίνητα από την πλευρά του ΤΕΒΕ, με το κιόσκι του λαχειοπώλη, με χαρτοκιβώτια και παρτέρια λουλουδιών, με τα τραπεζάκια και τις καρέκλες των καφετεριών, από την απέναντι πλευρά, και μ’ έναν ανάγωγο νεοέλληνα, που είχε απλώσει τις αρίδες του και δεν συγκινήθηκε να τις μαζέψει, ακόμα και όταν ακούμπησε πάνω του το μπαστούνι του ενός από τους δύο.
Είναι δύσκολο, σκέφθηκα, να είσαι τυφλός και ακόμα πιο δύσκολο να ζεις σ’ αυτήν την πόλη.
Το δεύτερο περιστατικό, οικονομικού περιεχομένου, διαδραματίστηκε λίγο αργότερα. Δύο κουλούρια «Θεσσαλονίκης» αποφάσισα να αγοράσω από έναν κουλουρά της πλατείας Ομονοίας, και ήταν γραφτό μου να ταραχτώ.
– «Δύο κουλούρια, 1 ευρώ και 20 λεπτά», μου λέει.
– «Μα πότε πήγαν τόσο; Πριν δύο μέρες, τα αγόρασα 60 λεπτά».
– «Τόσο πήγαν κι αν θέλεις πάρτα. Αν όχι, άστα και φύγε από εδώ», η απάντησή του, αυταρχικά διατυπωμένη.
Τα άφησα, παρόλο που τα επιθυμούσα, όχι γιατί δεν είχα να δώσω τα 60 λεπτά, αλλά γιατί θυμήθηκα τον νέο υπουργό Ανάπτυξης, τον κ. Φώλια, με τα ωραία κουστούμια και τα μαντηλάκια, που είπε ότι «το ταγκό θέλει δύο». Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να μη χορέψω ταγκό, αφήστε που ήταν και πρωί, με τον συγκεκριμένο κουλουρά. Να μη δώσω χείρα βοηθείας στην αισχροκέρδεια, είπα. Η αλήθεια πάντως είναι, ότι τα δύο κουλούρια τα αγόρασα, λίγο αργότερα, στο σταθμό του μετρό του Αγίου Δημητρίου, με 60 λεπτά. Και μάλιστα, μέσα σε αεροστεγή σακουλίτσα, για να προστατεύονται από τα καυσαέρια και τα πολλά χέρια. (Δεν ξέρω αν ο συγκεκριμένος κουλουράς είχε ενταχθεί σε κανένα πρόγραμμα του υπουργείου Ανάπτυξης για τον εκσυγχρονισμό της επιχείρησής του, πάντως η ιδέα του ήταν αρκετά έξυπνη).
Εποχούμενος προς τα γραφεία του περιοδικού, περνούσαν από το νου μου όλες αυτές οι εικόνες, που ξεκίνησαν με τη διαμαρτυρία των συνδικαλιστών της ΟΒΣΑ για τις υπέρογκες αυξήσεις στα ασφάλιστρα που αποφάσισε η διοίκηση του ΟΑΕΕ, και οι οποίες υπερβαίνουν το 8% για τον κλάδο σύνταξης και το 13% για τον τομέα υγείας, για τους δύο νέους με ειδικές ανάγκες, που, παρ’ όλες τις αντιξοότητες αντιστέκονται και βαδίζουν στο κέντρο της Αθήνας, και για το ανεξέλεγκτο, από την πλευρά του υπουργείου Ανάπτυξης, στην τιμή του κουλουριού και γενικώς σε σειρά προϊόντων. Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα εδώ, σε ‘μας, αναρωτήθηκα; Απάντηση, βέβαια, δεν πήρα. Ποιος να μου την έδινε, άλλωστε;
Από την άλλη, βλέποντας στους δρόμους τα σκουπίδια, λόγω της απεργίας των εργαζομένων στους ΟΤΑ, θυμήθηκα τη δήλωση των κυβερνητικών στελεχών, ότι «η απεργία είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων, αλλά κανείς δεν πρέπει να κάνει κατάχρηση της θέσης που του εμπιστεύθηκε η κοινωνία». Όπως επίσης και το επικοινωνιακό τρικ, που ακούσαμε, κυρίως από δημάρχους, ότι μπορούν να υπάρξουν και άλλες μορφές αγώνα, όμως τα σκουπίδια πρέπει να μαζευτούν γιατί κινδυνεύει η δημόσια υγεία.
Ναι, είναι αλήθεια ότι κινδυνεύει η δημόσια υγεία, όχι όμως από τους απεργούς και τα σκουπίδια, αλλά από αυτούς που μας κυβερνάνε, όπως επίσης και από τα φερέφωνά τους που εμφανίστηκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα για να μας πείσουν για το άδικο των απεργών.
Η δημόσια υγεία κινδυνεύει, γιατί οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους με μισθούς 600 και 700 ευρώ, γιατί οι οικογένειες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα που έχουν πάρει την ανιούσα, γιατί οι υποψήφιοι συνταξιούχοι θα δουν μειώσεις στις συντάξεις τους, γιατί οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε ομηρία, γιατί όσοι αρρωστήσουν θα πρέπει να γίνουν φτωχοί για να σωθούν, γιατί όσοι δεχθούν κλήση από την εφορία για έλεγχο θα πάθουν νευρική κρίση, και γιατί οι μεταρρυθμίσεις του κ. Καραμανλή, έχουν βυθίσει στην αβεβαιότητα την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τους απυρόβλητους αφήστε τους. Αυτοί δεν κινδυνεύουν από καμία κυβέρνηση και από κανένα σύστημα.
Ναι, κινδυνεύει η δημόσια υγεία μας, όχι όμως από τα σκουπίδια αλλά από αυτούς που διαχειρίζονται τη ζωή μας σαν να ήμασταν σκουπίδια.
Και μέσα σε όλα αυτά, είδα και μια κυρία που εναπόθετε στον ξεχειλισμένο κάδο απορριμμάτων μία σακούλα με σκουπίδια.
Πού την πας κυρία μου, αφού έχει γεμίσει ο κάδος.
Κράτησέ την στο μπαλκόνι σου μέχρι να λήξει η απεργία των εργαζομένων, μην κάνεις κι εσύ πιο δύσκολη την κατάσταση.
Απλά, είμαι εξοργισμένος.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθαν στη συνέχεια να προστεθούν και νέα αναπάντητα ερωτήματα καθώς και σκέψεις για το νεοελληνικό παραλογισμό, και τα οποία προέκυψαν από δημοσιογραφικές συζητήσεις, εκείνης της ημέρας, με στελέχη διαφόρων φορέων.
Η αρχή έγινε με την είδηση ότι «πέφτουν» πρόστιμα από πολεοδομίες της Αττικής στους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων υφιστάμενων πολυκατοικιών, μετά από καταγγελίες ενοίκων ή γειτόνων, για την τοποθέτηση επίτοιχων λεβήτων φυσικού αερίου στα μπαλκόνια τους. Μιλάμε για τουλάχιστον 10 περιπτώσεις, με τελευταίο συμβάν την επιβολή προστίμων σε 16 ιδιοκτήτες πολυκατοικίας, 19 διαμερισμάτων.
Ναι, οι πολεοδομίες θεωρούν «αυθαίρετη κατασκευή» την τοποθέτηση επίτοιχων λεβήτων συσκευών φυσικού αερίου στα υφιστάμενα κτίρια, ενώ στα νεόδμητα, εφόσον η μελέτη περάσει από την Επιτροπή Αρχιτεκτονικού Ελέγχου (ΕΠΑΕ) και τοποθετηθεί καμινάδα που καταλήγει στην ταράτσα, τα πράγματα μπορεί να γίνουν νόμιμα. Ο κόσμος, στον οποίο επιβάλλονται τα πρόστιμα, ζητά βοήθεια από την ΕΠΑ Αττικής, που όμως δεν ξέρω αν μπορεί να τη δώσει. Με μία κουβέντα, τα πράγματα είναι μπερδεμένα. Και, βέβαια, το ερώτημα που θα μπορούσε εκ των προτέρων να τεθεί, είναι ποιος τελικά παρατυπεί; Οι εταιρίες αερίου που εγκρίνουν τις μελέτες και εν συνεχεία τις εγκαταστάσεις ή οι όποιες πολεοδομίες; Και το επισημαίνουμε αυτό, γιατί οι επίτοιχες συσκευές φυσικού αερίου, δίνουν και παίρνουν στη Θεσσαλονίκη. Εικόνα, όντως, αποκρουστική στις προσόψεις των πολυκατοικιών, με τους αγωγούς απαγωγής καυσαερίων, κάποιες φορές, να καταλήγουν (το έχω δει με τα μάτια μου) πάνω από τις μπαλκονόπορτες των διαμερισμάτων. Το καθεστώς αυτό, όμως, οι εκεί πολεοδομίες το αποδέχονται και δεν επιβάλλουν πρόστιμα, μια και μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει το παραμικρό. Οπότε, τι γίνεται; Άλλο το πολεοδομικό καθεστώς της Θεσσαλονίκης και άλλο του «ψευδοκράτους των Αθηνών», σύμφωνα με το χαρακτηρισμό του Ζουράρι; Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι καταναλωτές. Αν το υπουργεία Ανάπτυξης και ΠΕΧΩΔΕ ενδιαφέρονται γι’ αυτούς, ας κάνουν κάτι.
Επόμενο θέμα: Ο αντιπρόσωπος για την Ελλάδα της σωλήνας Gastite, κ. Χ. Δημοβασίλης, έχει καταθέσει αγωγή στην ΕΠΑ Θεσσαλονίκης, γιατί δεν κάνει αποδεκτή τη σωλήνα στις εσωτερικές εγκαταστάσεις φυσικού αερίου, εν αντιθέσει με την ΕΠΑ Αττικής, όπου άναψε το «πράσινο φως» μετά και την έγκριση του ΕΛΟΤ (έστω και αν δεν χρειαζόταν αυτή η έγκριση, κατά τον κ. Δημοβασίλη). Η ΕΠΑ Θεσσαλονίκης έχει απευθυνθεί στο υπουργείο Ανάπτυξης και τη ΔΕΠΑ για το θέμα, χωρίς όμως, απ’ ό,τι γνωρίζουμε, να έχει λάβει απάντηση μέχρι στιγμής. Και τα ερωτήματα παραμένουν, όπως και η σύγχυση.
Και μέσα σε όλα αυτά, η ΕΠΑ Αττικής βρίσκεται σε «αντιπαράθεση» με έμπορο που εισάγει σωλήνα εκ Τουρκίας, που δεν φέρει σήμανση CE. Ο λόγος της «αντιπαράθεσης», προφανής. Η εταιρία «κόβει» αυτές τις εγκαταστάσεις, βάσει των απαιτήσεων του τεχνικού κανονισμού. Ο έμπορος διαμαρτύρεται, γιατί, λέει, η σωλήνα του συνοδεύεται απ’ όλα τ’ άλλα πιστοποιητικά που αποδεικνύουν ότι είναι κατάλληλη για χρήση φυσικού αερίου. Κι ενώ τα δύο εμπλεκόμενα μέρη «ανταλλάσσουν επιστολές», το υπουργείο Ανάπτυξης φαίνεται ότι βρίσκεται κάπου αλλού, αφού θα μπορούσε, τελωνειακά, να μπλοκάρει την εισαγωγή προϊόντων χωρίς τις απαραίτητες σημάνσεις. Ίσως σε μια άλλη ζωή…
Συνεχίζουμε: Ο νέος νόμος για τον κανονισμό λειτουργίας και συντήρησης των δικτύων φυσικού αερίου, μιλάει, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, όπως μου επισήμαναν στελέχη των εταιριών αερίου, για εποχούμενη επιθεώρηση και εποπτεία τους ανά εβδομάδα και για πεζή παρακολούθηση του δικτύου ανά εξάμηνο. Για να σας δώσω το μέγεθος του ζητήματος, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η ΕΠΑ Αττικής πρέπει, με βάση τα 2.100 χλμ. ενεργοποιημένου δικτύου που έχει μέχρι αυτή τη στιγμή, να ελέγχει, ανά ημέρα, 300 χλμ. δικτύου χαμηλής πίεσης μέσα στην πόλη. Δεν λέω, και ούτε θέλω να πάρω το μέρος καμίας ΕΠΑ, όμως θεωρώ ότι δεν απέχουμε πολύ από τον παραλογισμό με όλα αυτά. Ή σε άγνοια του θέματος πρέπει να αποδώσουμε την απαίτηση αυτή του νόμου, ή στο ότι κάποιοι πίστευαν ότι με τον τρόπο αυτό οι εταιρίες αερίου θα αναγκαστούν να προσλάβουν πολύ κόσμο, κι έτσι θα έχουμε μείωση της ανεργίας. Μπορεί να είναι κι έτσι. Να μου πουν μόνο πότε περνάνε οι ελεγκτές μπροστά από το σπίτι μου, που έχει δίκτυο, για να τους δω πώς είναι…Πάντως εγώ δεν θα έλεγα όχι σε μια δουλειά, όπου θα έκανα βόλτες μέσα στην πόλη. Μπορεί να αστειεύομαι, όμως πληροφορήθηκα ότι ετοιμάζονται σχετικοί διαγωνισμοί για την πρόσληψη ατόμων για ελέγχους των δικτύων.
Τα δίκτυα χαμηλής πίεσης, εν αντιθέσει με τα δίκτυα μέσης και υψηλής πίεσης από 19 bar και πάνω, δεν χρειάζονται τέτοιο επισταμένο έλεγχο. Και τώρα γίνονται περιπολίες για οπτικό έλεγχο, για να διαπιστωθεί αν σκάβει κάποιος, αν κατεδαφίζεται καμία οικοδομή κοντά σε δίκτυο κ.ά, όχι όμως ανά εβδομάδα.
Αφήστε δε, που για την εκτέλεση τέτοιου είδους εργασιών απαιτούνται ειδικές άδειες και ούτως ή άλλως λαμβάνεται σχετική μέριμνα.
Με όλα αυτά δεν ξέρω τι άλλο να σας πω, πέραν του γεγονότος ότι η δημιουργία διεύθυνσης φυσικού αερίου στο υπουργείο Ανάπτυξης είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Και απορώ γιατί το υπουργείο Ανάπτυξης δεν έχει προχωρήσει ακόμα σε μία τέτοια κίνηση. Περισσότερα επί του θέματος στο επόμενο τεύχος. Χαιρετίσματα στην εξουσία…
Βασίλης Τσάκος
