Αγαπητοί συνάδελφοι
Πριν τρία χρόνια ακριβώς, με την ολοκλήρωση της συνδικαλιστικής μου διαδρομής στον κλάδο και τους ΕΒΕ, στην αποχαιρετιστήρια ομιλία μου στη γενική συνέλευση, είπα μεταξύ των άλλων, «ότι θα παρακολουθώ διακριτικά τον κλάδο. Εγώ, ό,τι ήταν να προσφέρω, το προσέφερα. Όποτε τα όργανα, ή οι συνάδελφοι κατά μόνας, χρειαστούν τη γνώμη μου, είμαι στη διάθεσή τους». Αυτό πιστεύω ότι είναι το πρέπον.
Σίγουρα θα διερωτάστε γιατί αθετώ αυτή μου τη θέση και παρεμβαίνω με την ανοιχτή μου αυτή επιστολή.
Δεν ανησυχώ γιατί στον κλάδο τον τελευταίο καιρό υπάρχει μία σύγκρουση, αντιθέτως μάλιστα,η σύγκρουση στο κίνημα είναι από τα βασικότερα στοιχεία για την ύπαρξή του, την πορεία του και την προοπτική του.
Βεβαίως δεν με εκφράζει η ανούσια σύγκρουση σε προσωπικά ζητήματα και άλλα, δευτερευούσης σημασίας.
Η σύγκρουση επιβάλλεται να γίνει, όταν διασταυρώνονται θέσεις, προτάσεις και ξεσκεπάσματα πολιτικών επιλογών που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, και αν δεν την επιβάλλει κανείς, είναι αναπόφευκτη.
Γιατί συνάδελφοι, σε αυτή τη σύγκρουση δεν εκφράζονται προσωπικές απόψεις για το αν είσαι «ψηλός ή κοντός», αλλά τι ο καθένας μας υπηρετεί.
Αυτό είναι πάντα υπό κρίση, και γι’ αυτό απολογούμαστε στους συναδέλφους που μας ψηφίζουν. Απολογούμαστε για το τι θα παλέψουμε, τι δρόμους θα ανοίξουμε για να υπηρετήσουμε τα πιστεύω μας, με ποιους τελικά θα συμμαχήσουμε.
Συγκρούσεις στον κλάδο μας υπήρχαν, και μάλιστα πολύ έντονες. Και είναι πολύ φυσικό να συνεχίζονται, με περισσότερη ή λιγότερη ένταση.
Το ζήτημα είναι να καταλάβουν οι συνάδελφοι, τι τελικά συγκρούεται. Οι ψηλοί με τους κοντούς, οι χαζοί με τους έξυπνους, οι νέοι συνάδελφοι με τους μεγαλύτερους;
Τίποτε από όλα αυτά, αγαπητοί μου συνάδελφοι. Η σύγκρουση είναι πολιτική. Άλλη αντίληψη έχουμε εμείς, και όταν λέω εμείς, εννοώ οι Δηκεβίτες συνδικαλιστές, οι κομμουνιστές συνδικαλιστές, με τους συνεργαζόμενους με εμάς συναδέλφους που συμφωνούν σ’ ένα πλαίσιο διεκδίκησης, ανεξάρτητα του πολιτικού κόμματος που ψηφίζουν.
Και άλλη αντίληψη έχουν οι υπόλοιποι συνάδελφοι, που συγκροτούνται σε μια δεύτερη παράταξη.
Μα θα διερωτηθεί ο νέος συνάδελφος (οι παλιοί το ξέρουν, άσχετα αν δεν λένε την αλήθεια), πώς θα λειτουργήσουν τα όργανα, πώς θα παίρνονται αποφάσεις;
Και τα όργανα λειτουργούν, και αποφάσεις παίρνονται, χρόνια και χρόνια τώρα, όχι μόνο στους υδραυλικούς αλλά σε όλο το κίνημα.
Τώρα, ποιες αποφάσεις θα παρθούν και ποιοι θα τις πάρουν, εδώ είναι ένα μεγάλο θέμα που καθορίζει την εποχή και τα στελέχη που έχει το κίνημα.
Ας έρθω λοιπόν και στην αιτία που με προβλημάτισε και γράφω αυτή την επιστολή.
Στη γενική συνέλευση του Συνεταιρισμού της Αθήνας στις 29 Απριλίου, διαγράφηκαν από το Συνεταιρισμό 22 συνάδελφοι, μεταξύ των οποίων οι συνάδελφοι Διονύσης Σβορώνος και Νίκος Γρίβας, ενώ δεν ενέκριναν και μία εγγραφή.
Το αιτιολογικό, γενικό και αόριστο. Την πραγματική αιτία, ακόμα την ψάχνω.
Εσείς τουλάχιστον (δηλαδή η πλειοψηφία της διοίκησης) θα μας πείτε τελικά, γιατί διαγράφηκαν οι συνάδελφοι Σβορώνος και Γρίβας και δεν εγκρίθηκε η εγγραφή του Χρήστου Σασσάνη;
Απ’ ό,τι φάνηκε και όπως εξελίχθηκε η γενική συνέλευση, εκεί δεν αιτιολογήσατε, σ’ εμένα θα απαντήσετε;
Ως φαίνεται, εσείς δεν ασχολείστε με το τι λέει ο νόμος, το καταστατικό και η δεοντολογία.
Βρε αδερφέ, για ‘σας αυτά τα πράγματα είναι ξεπερασμένα, με τέτοια θα ασχολείστε;
Θέλω να διευκρινίσω ότι με ενδιαφέρει το πώς διαγράφηκαν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι.
Δεν ξέρω ονόματα και δεν έχω στοιχεία, αυτό όμως δεν απαλλάσσει κανέναν και για τίποτε.
Ας αφήσουμε για λίγο τη δεοντολογία, μια κι εσάς δεν σας αγγίζει απ’ ό,τι φαίνεται, για να δούμε τη διαδικασία καθώς και το τι λέει ο νόμος και το καταστατικό για τις διαγραφές.
Ο νόμος και το καταστατικό καθορίζουν σαφέστατα πώς διαγράφεται ένας συνάδελφος:
Πρώτον, αν βλάπει τα συμφέροντα του συνεταιρισμού, κατά παράβαση των υποχρέωσεών του.
Δεύτερον, καθυστερεί τις οφειλές του.
Τρίτον, προμηθεύεται από αλλού τα υλικά του.
Τέταρτον, έχει ανταγωνιστική επιχείρηση και κάποια άλλα δευτερεύοντα ζητήματα.
Με ποια αιτιολογία τελικά, έγινε πρόταση για διαγραφή; Γιατί δεν αιτιολογήσατε την πρότασή σας για διαγραφή στη γενική συνέλευση, για να μπορούν και οι συνάδελφοι να αντικρούσουν την πρότασή σας;
Εσείς, σκεπτόμενοι «έξυπνα», απ’ ότι εγώ καταλαβαίνω, βάλατε μαζί με τους 20 υπό διαγραφή συναδέλφους (που για κάποιους ίσως από αυτούς ή για όλους να δικαιολογείται η διαγραφή) και τους συναδέλφους Σβορώνο και Γρίβα (κομμουνιστές και στελέχη του κλάδου) και καθαρίσατε.
Μπράβο, ωρέ αδέρφια. Πολύ εξυπνάδα θέλει αυτό, για να καταλάβει κανείς ότι αυτό είναι κατάντια; Και το λέω με πολύ πίκρα, γιατί ευτελίζετε τη λειτουργία του ΣΕΥΔΑΠ και κατ’ επέκταση του κινήματος των υδραυλικών.
Γιατί όποιες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις και να είχαμε, κατά γενική ομολογία είχαμε μία ποιότητα. Και λέω είχαμε, γιατί από την πλευρά σας, την ΑΔΕΚΥ δηλαδή, σαν ενιαία παράταξη, δεν την έχετε πια. Και πιστέψτε με, δεν χαίρομαι γι’ αυτό.
Απευθυνόμενος στους συναδέλφους της Αθήνας και γενικότερα στους συναδέλφους της Ελλάδας, θέλω να δώσω τη δική μου εξήγηση. Σε αυτούς βασικά απευθύνομαι.
Τα στελέχη της ΑΔΕΚΥ και της Ενότητας, που είναι πια ενιαία παράταξη, με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Όμως δεν θα τους αφήσω κιόλας να αισθάνονται και καταξιωμένοι στον κλάδο, γιατί λειτουργούν όπως θέλουν και γιατί έχουν την εντύπωση ότι ο συνεταιρισμός είναι το μαγαζάκι τους, η ιδιοκτησία τους.
Να δούμε όμως τελικά, ποιοι είναι αντίπαλοι του ΣΕΥΔΑΠ και ποιοι δεν είναι;
Στις προηγούμενες εκλογές του ΣΕΥΔΑΠ, ένας συνάδελφος της παράταξης της ΑΔΕΚΥ έκανε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, διεκδικώντας την εκλογή του στο Δ.Σ. Κι απ’ ό,τι αποδείχθηκε, δικαίως τη διεκδικούσε.
Θυμίζω μόνο ότι η ΑΔΕΚΥ, τότε, είχε ενδοπαραταξιακά προβλήματα και στο εσωτερικό της λειτουργούσαν ομάδες.
Συνέπεια, των ασφαλιστικών μέτρων, ήταν η αναστολή λειτουργίας της διοίκησης.
Στη συνέχεια, και κατόπιν εορτής, ο συν. Τουτζιαράκης «θυμήθηκε» να κάνει ένσταση για ακύρωση των εκλογών, επειδή ψήφισαν οι συνταξιούχοι.
Μάρτυρας υπεράσπισης της ένστασης, ο συν. Ασημακόπουλος. Καταλαβαίνετε και από μόνοι σας το αδιέξοδο. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν έχει και τόση σημασία. Το ζήτημα είναι ότι τα παληκάρια της ΑΔΕΚΥ δεν έκαναν καμία προσπάθεια να ξεπεράσουν την κρίση, παρά μόνο αίτηση για διορισμό διοίκησης.
Απεναντίας ο συνάδελφος Αναγνωστόπουλος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε, «έχουμε ιστορική ευθύνη και πρέπει να δώσουμε λύση. Μάζεψε τους δικούς σου και κανόνισε να κάνουμε μία σύσκεψη άμεσα».
Και πήγαμε, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να μην πάμε και να πούμε, αυτοί το δημιούργησαν το πρόβλημα, ας το λύσουν.
Και μια μικρή αναφορά.
Ρώτησα, τότε, το συνάδελφο Σβορώνο να μου πει τη γνώμη του για το αν θα πρέπει να πάμε στη σύσκεψη, όπως εγώ είχα υποσχεθεί στον Αναγνωστόπουλο. Κι αυτό γιατί, δεν σας το κρύβω, υπήρχαν αντιρρήσεις και από κάποιους δικούς μας συναδέλφους επί της σύσκεψης.
Ο συν. Σβορώνος μου απάντησε: «Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι άλλοι, εγώ ειμαι γενικός γραμματέας της ΟΒΥΕ και θα πάω».
Και πήγαμε, συνάδελφοι, για τον απλό, απλούστατο λόγο ότι έπρεπε να πάμε. Γιατί αν δεν πηγαίναμε, οι συνάδελφοι θα μας έλεγαν: Καλά αυτοί, εσείς; Και θα είχαν πολύ δίκιο.
Το τι έγινε στη σύσκεψη, ας μην το θυμάμαι καλύτερα.
Τελικά συμφωνήσαμε και γραπτώς, να γίνει ανασυγκρότηση του προεδρείου. Να συμμετέχει και η Ενότητα στο προεδρείο με τον Ασημακόπουλο και σε περίπου 3 μήνες να γίνουν εκλογές.
Οι εκλογές, αν δεν με απατά η μνήμη μου, έγιναν σ’ ένα χρόνο και κάτι.
Και το ερώτημα που μπαίνει: Εμείς, σαν ψηφοδέλτιο της ΔΕΚΥ, δεν θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε υπογραφές και να κάνουμε έκτακτη γενική συνέλευση με ό,τι προέκυπτε; Ίσως πει κάποιος, μπορεί και να μην τις συγκεντρώνατε. Και αυτό θα μπορούσε να συμβεί.
Έχω όμως μια απορία: Γιατί η παράταξη της ΑΔΕΚΥ δεν έκανε πρόταση για τη διαγραφή των συναδέλφων Τουτζιαράκη και Ασημακόπουλου, που μεγιστοποίησαν το αδιέξοδο του συνεταιρισμού; Και, βεβαίως, ούτε εγώ αλλά ούτε και κανένας άλλος συνάδελφος από το ψηφοδέλτιο της ΔΕΚΥ θα ψήφιζε μια τέτοια πρόταση. Μακριά από εμάς τέτοιες λογικές. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να αντιπαλέψεις τις οποιεσδήποτε καταστάσεις.
Εκείνο που μου προκαλεί απογοήτευση είναι, όχι τόσο ότι χρησιμοποίησαν με το χειρότερο τρόπο τον πρόεδρο της γενικής συνέλευσης, συν. Τουτζιαράκη, όσο ότι δεν βρέθηκαν παλαιότεροι συνάδελφοι από την ΑΔΕΚΥ ή κάποιοι άλλοι για να αντιδράσουν.
Εσύ πρόεδρε της ΟΒΥΕ, συν. Παπακονδύλη, που είσαι και μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου του συνεταιρισμού, μου είχες πει, όταν σε ρώτησα για τις διαγραφές, ότι διαφώνησες με αυτές στη συνεδρίαση της διοίκησης. Και μετά, στη γενική συνέλευση, είπες τίποτα;
Από την πληροφόρηση που έχω, ταυτίστηκες με την πρόταση της διοίκησης.
Μπράβο και σε σένα.
Συνάδελφοι, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι συνεταιρισμοί είναι συλλογικά όργανα με πολυετή παρουσία τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Οι συνεταιρισμοί είναι δημιούργημα του κινήματος για τις κάθε φορά ανάγκες που έχει η κοινωνία.
Ο ΣΕΥΔΑΠ και όλοι οι συνεταιρισμοί, δημιουργήθηκαν από το συνδικαλιστικό κίνημα. Με αρχές, συγκρότηση και λειτουργία.
Είναι φορείς ανοιχτοί σ’ όλους τους συναδέλφους, χωρίς διακρίσεις.
Στους συνεταιρισμούς, όπως και στο συνδικαλιστικό κίνημα, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, συγκρούσεις, στρατηγικές. Γι’ αυτό και ο νόμος έχει και την απλή αναλογική. Και αλίμονο αν τους φορείς αυτούς τους καθόριζε μια ομάδα.
Αυτό που δεν θέλουν να χωνέψουν οι συνάδελφοι της ΑΔΕΚΥ, είναι ότι εμείς δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με τις λογικές τους.
Σε πολλά σημεία έχουμε διαμετρικά διαφορετικές θέσεις. Και δεν θα ζητήσουμε την άδεια κανενός για να τις προβάλουμε. Αυτή είναι η ομορφιά του κινήματος. Είναι άλλο πράγμα να διαφωνείς και άλλο πράγμα να σου επιβάλλουν να συμφωνήσεις μαζί τους.
Κι αν δεν συμφωνείς, στήνουν ένα τείχος, λέγοντας στους συναδέλφους, από ‘κει οι κομμουνιστές και απο ‘δω εμείς οι καλοί.
Και νομίζουν ότι μας προσβάλλουν. Αντίθετα, όχι μόνο δεν το κρύψαμε, αλλά είναι και τιμή μας.
Και επειδή αυτό δεν πιάνει, χρησιμοποιούν οποιοδήποτε μέσον. Πρέπει να τους πω ότι όσο και να προσπαθούν, ουρά τους δεν πρόκειται να γίνουμε. Εμείς θα επισημαίνουμε τα λάθη, τις παραλείψεις, τον προσανατολισμό του συνεταιρισμού και οι συνάδελφοι ας απαντήσουν. Αν μπορούν να απαντήσουν, απ’ ό,τι φαίνεται δεν μπορούν, γιατί το ξέρουν και αυτοί ότι στην ιστορία του κινήματος, ποτέ οι κομμουνιστές δεν κατάργησαν φορείς. Αντίθετα, πρωτοστατούσαν και πρωτοστατούν για τη δημιουργία φορέων που θα βοηθήσουν στην αντίσταση των συναδέλφων στις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων.
‘Αλλοι είναι αυτοί που οι κυβερνήσεις που ψηφίζουν κατάργησαν φορείς, εκφύλισαν το συνεταιριστικό κίνημα (π.χ. αγροτικό) και να τα αφήσουν αυτά.
Οι συνεταιρισμοί δεν είναι μαγαζάκι κανενός. Είναι μαζικοί φορείς και ανήκουν στα μέλη τους και τα μέλη εκλέγουν αυτόν που θα τους εκπροσωπήσει, αλλά όχι άκριτα, γιατί μετά τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά.
Και το λέω αυτό συνάδελφοι, γιατί με την πρόταση τροποποίησης του καταστατικού, δεν χρειάζεται να έχεις και πολλές γνώσεις για το πού το πάνε.
Εμείς λοιπόν θα είμαστε απέναντι σε αυτή την κατεύθυνση.
Δεν είναι μόνο δικαίωμά μας, αλλά έχουμε και χρέος να το κάνουμε.
Αλλιώς βλέπουμε εμείς τους συνεταιρισμούς. Τη θέση μας την έχουμε διατυπώσει. Όμως συνάδελφοι, εδώ δεν έχουμε να αντιπαλέψουμε θέσεις αλλά και απαράδεκτες πρακτικές, και αυτό είναι το χειρότερο.
Τελειώνοντας αυτή την κατάθεση ψυχής, γιατί έτσι είναι, έχω να πω ότι όποιος ξεχνάει το παρελθόν του, την ιστορία του, είναι χαμένος.
Και γιατί το λέω αυτό;
Η πλειοψηφία της διοίκησης, διέγραψε με μια επιστολή τους συναδέλφους που ήταν συνταξιούχοι. Όχι ότι δεν είχε βάση αυτό, αλλά έτσι «στεγνά», με μια επιστολή, ότι από σήμερα δεν είσαι μέλος του συνεταιρισμού; Είναι απρέπεια, για να μη γράψω καμία πιο βαριά λέξη.
Αυτή η γενιά των συναδέλφων έβαλε πλάτη, και πολύ πλάτη και είσαστε πολύ μικροί για μια τόσο μεγάλη απρέπεια.
Να διαγραφούν, ναι, αλλά τους καλείς, τους εξηγείς και τους ευχαριστείς.
Και μια άλλη ακόμη απρέπεια, λίγη καλοσύνη και σεβασμό στο συνάδελφο Μιχάλη Γρίβα, στην κατάσταση που βρίσκεται. Για σκεφτείτε να μάθει ότι ο γιος του διαγράφηκε με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Εσείς έχετε δρομολογήσει άλλα πράγματα, άλλη πορεία για το συνεταιρισμό.
Εμείς θα παλεύουμε για μια άλλη φιλοσοφία στους συνεταιρισμούς. Ενάντια στα μέτρα που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, ενάντια στο Ευρωσύνταγμα, ενάντια στη συνθήκη της μερικής απασχόλησης, ενάντια στους αντιασφαλιστικούς νόμους, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, ενάντια στα ναρκωτικά, μαλακά και σκληρά.
Με όλες μας τις δυνάμεις θα δώσουμε οντότητα στα συνδικαλιστικά όργανα, στην υπηρεσία των συναδέλφων και του λαού μας, για μια άλλη κοινωνία.
Για ένα μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια, στους πολεμικούς σχηματισμούς, μαζί με τους εργάτες, τους αγρότες, τους φοιτητές, τους συνταξιούχους.
Εμείς αυτοί είμαστε. Ποτέ δεν κρυφτήκαμε και ούτε θα κρυφτούμε.
Συναδελφικά
Βαγγέλης Διαμάντης
