Με την ευκαιρία αυτή των γενεθλίων του «υδραυλικού», μερικοί παλιοί συνεργάτες μας και αντιπρόσωποι τόσο των επαγγελματιών, όσο και των επιχειρήσεων του Κλάδου, μας έγραψαν μερικά λόγια, για να μας ευχηθούν.
Νίκη Σταυρίδη
Στον «υδραυλικό» ξεκίνησα να δουλεύω ένα-δυο μήνες αφότου ήρθα από την Πόλη στην Ελλάδα. Τα ελληνικά και ο ελληνικός πολιτισμός δεν μου ήταν καθόλου άγνωστα – το αντίθετο, ήμουν διαβασμένη και σπουδασμένη εκεί που ζούσα – ωστόσο άγνωστη μου ήταν η ελληνική, η αθηναϊκή κοινωνία. Από μια άποψη, ήμουν μια ξένη. Στον «υδραυλικό» βρέθηκα λόγω της συγγένειας που έχουμε με την Χρυσούλα Δάνου, εκδότρια τότε της εφημερίδας. Έκανα τη δουλειά του γραφείου, τις εξωτερικές δουλειές -Αθήνα και πάλι Αθήνα- και τις διορθώσεις στο τυπογραφείο. Έμαθα. Έχω πολλά αξέχαστα, ένα που έχει ιστορικό ενδιαφέρον είναι ότι βρισκόμουν εκεί όταν η τυπογραφία πέρασε από τη λινοτυπία στη νέα τεχνολογία, τη φωτοσύνθεση, με τη στοιχειοθεσία να γίνεται πλέον στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οι μεταλλικές αράδες των κειμένων στο τυπογραφείο, με συνεπακόλουθο τα μέχρι τον αγκώνα μαυρισμένα χέρια από το τυπογραφικό μελάνι, μετατράπηκαν εν μια νυκτί σε άυλες και άοσμες (έως και άνοστες !) εικόνες, επάνω σε μια οθόνη. Υπήρξε πολλή αντίδραση τότε στον τυπογραφικό κόσμο, το επάγγελμα του τυπογράφου πέρασε μεγάλο κλυδωνισμό, αλλά η αλλαγή -που τη λένε πρόοδο- της τεχνολογίας ήταν μάλλον αναπόφευκτη.
Τότε είχα θαυμάσει την ετοιμότητα και την ευελιξία της Χρυσούλας να ταιριάξει νωρίς το βήμα της, που ήταν και βήμα της εφημερίδας, στην καινούργια τεχνολογία. Ωστόσο τα παλιά τυπογραφεία, του Γιάννη Κρεμασμένου στην Καισαριανή (να θυμάμαι σωστά το επίθετο), του Τζώρτζη Λεοντακιανάκου στη Φραγκοκλησιά του Χαλανδριού, όπου μερικές φορές πήγαινα και με το ποδήλατο, μου έχουν μείνει αξέχαστα. Από τις διορθώσεις των τυπογραφικών δοκιμίων του Υδραυλικού, κρατάει ως σήμερα μια από τις ενασχολήσεις μου, που είναι η διόρθωση και επιμέλεια κειμένων.
Τα γραφεία τότε του «Υδραυλικού» ήταν στην αρχή της οδού Πειραιώς (ήδη Παναγή Τσαλδάρη) και ήταν πέρασμα πολλών ανθρώπων. Μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία που μας επισκεπτόταν κατά καιρούς, ήταν ο μηχανολόγος Χάρης Σπαθάρης που εξέδιδε το «Διαρκές Τεχνικό Ημερολόγιο», αν θυμάμαι καλά τον τίτλο. Είχαμε κοινή καταγωγή – εκείνος είχε αφήσει την Πόλη αρχές του 20ού αιώνα (δεκαετία 1920), εγώ την είχα αφήσει προς το τέλος (1979). Ο Χάρης Σπαθάρης έλεγε πάντα με χιούμορ πως όταν συστηνόταν πρόσθετε μετά το όνομά του και το «δεν είμαι ο Καραγκιοζοπαίκτης», για να μην τον μπερδεύουν με τον ξακουστό τότε συνονόματό του. Εκτός από τα θέματα της επιστήμης του είχε γράψει και ένα σημαντικό, ως ιστορική πηγή, εθνογραφικό βιβλίο για την Κωσταντινούπολη της εποχής του, «Τα Κωνσταντίνου-πολίτικα και άλλα τινά» (1988).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο «υδραυλικός» -οι άνθρωποί του, η Χρυσούλα Δάνου- για μένα που ζούσα έναν ιδιότυπο εκπατρισμό και μαζί με αυτόν την εμφύτευση, προσαρμογή, εξοικείωσή μου στη νέα πατρίδα, υπήρξε κάτι περισσότερο από φωλιά, υπήρξε μια «μήτρα», έτσι όπως λειτούργησε ως ένα μικροσύστημα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Ήταν μια καλή τύχη το γεγονός ότι έφθασα ακριβώς τότε, και σε αυτή την τύχη περιλαμβάνεται και η προσγείωσή μου στη μικρή φωτεινή καθημερινότητα του «υδραυλικού». Η καινούργια τότε σχέση μου με την Αθήνα -σχέση αγάπης- ξεκίνησε εκεί, στην οδό Πειραιώς… Με τα απίθανα ηλιοβασιλέματα πάνω στα φουγάρα του Γκαζιού, της τωρινής καλλωπισμένης Τεχνόπολης.
Η εκδότρια σήμερα του Υδραυλικού Λουίζα Ψυχογιού, μού ζήτησε να γράψω ό,τι θέλω για το τεύχος των 60ών γενεθλίων, και την ευχαριστώ για την πρόσκληση. Αυτό μου θυμίζει κάτι σημαντικό που είδα και [ίσως] έμαθα στα χρόνια μου του «υδραυλικού» και έχει να κάνει με την ελευθερία του λόγου στη δημοσιογραφία αλλά και την άσκηση στη δημοκρατικότητα – όχι πράγματα απλά και ούτε καθόλου εύκολα.
Καλή συνέχεια στο έργο, υδραυλικέ μου !
Μόλις πριν από λίγες μέρες συνειδητοποίησα ότι είμαι περίπου συνομήλικη με τον «υδραυλικό». ΄Ενας χρόνος πάνω ή κάτω στους εξηντάρηδες δεν κάνει διαφορά, στα έντυπα όμως κάνει και περισσότερο στις μέρες μας όπως και σε παλιότερες δύσκολες εποχές. Είχα την τύχη να γνωρίσω και να ζήσω τον «υδραυλικό» σε πιο ξέγνοιαστες εποχές μέσω της Χρυσούλας, την οποία δεν γνώριζα ως γειτόνισσα κι ούτε που θυμάμαι ποιός και πώς μας σύστησε κι αμ έπος αμ έργο βρέθηκα στα γραφεία του «υδραυλικού» – τότε στην Πειραιώς.
Όλα νέα και πρωτόγνωρα κι ενδιαφέροντα, ο χώρος κι η δουλειά κι οι άνθρωποι κι όλα ευχάριστα.
Πιο σωστά, θα ‘λεγα πως χάρη στους ανθρώπους του, όλα στον «υδραυλικό» τα έβρισκα καλά – και δεν μπορεί κανείς, σήμερα, να μου καταλογίσει ότι λιβανίζω την εργοδοσία, την ιδιοκτησία, το αφεντικό ή όπως αλλιώς θέλετε να χαρακτηρίσετε τη Χρυσούλα και την επιχείρησή της. Γιατί ο «υδραυλικός» είναι μια επιχείρηση – που ποτέ δεν την είδα όμως έτσι, γιατί στα μάτια μου δεν είχε τίποτα απ’ το στερεότυπο περί επιχειρήσεων. Για μένα ήταν το μέρος που συναντούσα τους φίλους μου, για να μάθω, για να δημιουργήσουμε κάτι όλοι μαζί, για να βγει το φύλλο. Αυτό είναι επίτευγμα της Χρυσούλας. Με σημερινούς όρους, θα ήταν μια ταλαντούχα υπεύθυνη ανθρώπινου δυναμικού.
Τότε τίποτα απ’ αυτά δεν σκεφτόμουν, απλώς πέρναγα ωραία κι όλα όσα έζησα κι έμαθα έπιασαν τόπο – εκτός από ένα. Να διεκδικώ μισθολογικά δικαιώματα. Στα άλλα τα κατάφερνα καλύτερα, κι όταν πέρασα στις ημερήσιες εφημερίδες ήταν αργά για να το μάθω σε ατομικό επίπεδο. Δεν μου χρειάστηκε στον «υδραυλικό». Η Χρυσούλα μεριμνούσε και τι καλύτερο για τα μυαλά μου και τα τότε και τα τώρα, κάποιος άλλος να ασχολείται με τα οικονομικά, ακόμα κι όταν αυτά αφορούν τη δική μου τσέπη. Έμαθα όμως -ή εξάσκησα- την εργασιακή ηθική, όρο που άκουσα κι αναγνώρισα πολύ αργότερα και που ήταν το κεφάλαιό μου στις επόμενες του «υδραυλικού» δουλειές. Ό,τι αναλαμβάνεις να κάνεις, το κάνεις, δεν το φορτώνεις στους άλλους, τότε ήταν η Νίκη η Σταυρίδη, η Καλλιόπη η Χαβέλλα, η Στελλα η Παπαδοπούλου, ο Τάσος ο Κατσαρός, φίλοι έκτοτε -και βέβαια ρίσκαρες να μην τυπωθεί στην ώρα του το φύλλο. Αγαπούσα τη δουλειά μου και τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν ξέρω πόσοι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να το πουν αυτό, έστω και για ένα μικρό κομμάτι του εργασιακού τους βίου.
Είμαι απολύτως βέβαιη ότι δεν είναι το πέρασμα του χρόνου που μ΄έκανε να απωθήσω τα δυσάρεστα και να κρατήσω τα ευχάριστα.
Η μέρα της ταχυδρόμησης, η σκληρότερη εργασιακή μέρα. Ο ασήκωτος αντρεσογράφος, ποτέ δεν τον χειρίστηκα γιατί ήταν σχεδόν πιο βαρύς από μένα, τα αυτοκόλλητα με τις διευθύνσεις των συνδρομητών ανά περιοχή, το δέσιμο των πακέτων… κι εγώ τι θυμάμαι απ όλα αυτά; Την πιο νόστιμη ομελέτα που έχω φάει ποτέ, από το καφενείο στα γραφεία της Πειραιώς. Ηταν η ώρα του διαλείμματος και η στιγμή που έσπαγα το ρεκόρ ταχύτητας στην πρόσληψη φαγητού.
Η μέρα του τυπογραφείου. Εκδρομή στο Χαλάνδρι με τη Χρυσούλα, το άγχος όλο δικό της και με το δίκιο της, όλη τη σελιδοποίηση την έκανε μόνη της, αλλά δεν το μετέδιδε. Ένα «ααχχ» ακουγόταν γιατί κάτι έχανε και δεν τόβρισκε, γιατί κάτι ήθελε διόρθωση, γιατί ένας τίτλος δεν έβγαινε, αλλά το γέλιο της σταθερό, πάντα, ακόμα και τη στιγμή του «ααχχ». Το γράφω με πεζά γιατί κι ο ήχος του ήταν σιγανός και στιγμιαίος, είτε το απηύθυνε σε άλλον είτε στον εαυτό της, είτε το είχε προκαλέσει κάτι σοβαρό είτε κάτι ασήμαντο.
Ο «υδραυλικός» είχε περάσει στη φωτοσύνθεση, όμως το τυπογραφείο είχε ακόμα λινοτυπικές μηχανές που δούλευαν, που το μάρμαρο περίμενε τις σελίδες για κάποια μικρά έντυπα. Ευτύχησα λοιπόν να το δω κι αυτό.
Όπως και την έκθεση στο Μιλάνο, πότε με λίγη Φλωρεντία και πότε με λίγη γαλλική Ριβιέρα – και το καλύτερο ήταν πως όλη τη δουλειά την έκανε η Χρυσούλα. Εγώ τουρίστας.
Υποθέτω πως κι εσείς οι υδραυλικοί κι οι συντηρητές καυστήρων σαν τουρίστα με βλέπατε στις συνελεύσεις σας για να μην πω σαν UFO – και με το δίκιο σας. Ηταν η μόνη δουλειά που με άγχωνε, τουλάχιστον μέχρι να κατανοήσω την ανθρωπογεωγραφία σας και τον τρόπο που διατυπώνατε τις απόψεις σας (ιδίως όταν το κάνατε ταυτοχρόνως) και να ξεχωρίζω ποιος μιλάει. Ήταν κι η πρώτη δημοσιογραφική δουλειά που μου ανέθεσε η Χρυσούλα, σε συνέλευση του συνδέσμου των υδραυλικών στην Κόρινθο.
Η απομαγνητοφώνηση δεν ήταν κάτι δύσκολο, αλλά με άγχωνε μήπως δεν είμαι ακριβής και κάποιος παραπονεθεί ότι δεν το είπε έτσι όπως γράφτηκε. Αυτό έγινε στην Κόρινθο, αλλά αν και τι είχα κάνει λάθος δεν το θυμάμαι. Αμφιβάλλω αν το θυμάται και κάποιος άλλος εδώ που τα λέμε.
Η Χρυσούλα έκανε ό,τι μπορούσε να διατηρήσει την παράδοση του «υδραυλικού» και ως φυτώριο δημοσιογράφων. Αν δεν με έσπρωχνε προς τις ημερήσιες εφημερίδες, πιθανόν να είχα πάρει σύνταξη απ τον Υδραυλικό, μάλλον όμως ήξερε καλύτερα από μένα ότι κάποια στιγμή θα έφευγα απ την ασφάλεια της φωλιάς που είχε φτιάξει…
Οδηγοί στην αφετηρία του «υδραυλικού» ήταν ο Λούης ο Δάνος κι ο Γιάννης Παπαδόπουλος, μετά ανέλαβε η Χρυσούλα τον οδήγησε με ασφάλεια κι επιτυχία στα χέρια της Λουίζας. Σε όλη του τη διαδρομή , σε λεωφόρους ή στενά, προσαρμόστηκε στις συνθήκες όπως διαμορφώνονταν κάθε φορά, παρακολουθούσε, ενσωμάτωνε κάθε καινούργιο και χρήσιμο, κράταγε ό,τι πολύτιμο απ’ τα παλιά κι έτσι προόδευε – κι εύχομαι πάντα να προοδεύει. Την πρόοδο άλλωστε την πετυχαίνουν άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτήν, που κοπιάζουν γι’ αυτήν, προσπαθούν και επιμένουν, όπως έκανε η Χρυσούλα κι όπως κάνει τώρα η Λουίζα.
Για χάρη της, πρώτη φορά στη ζωή μου παραδίδω κείμενο δυο μέρες πριν από τη λήξη της προθεσμίας!
60 χρόνια ουσίας και ενημέρωσης
Εξήντα χρόνια ζωής συμπληρώνει το περιοδικό ο «υδραυλικός». Μια μακρά και σημαντική περίοδος μεγάλης προσπάθειας και προσφοράς στον τομέα της ενημέρωσης με ποιοτικά χαρακτηριστικά, ουσιαστικό και δημιουργικό αποτύπωμα στον Κλάδο.
Σε αυτή την 60χρόνη πορεία του, το περιοδικό «υδραυλικός», εκτός από τον θεσμικό του ρόλο, αυτόν της ενημέρωσης και των εξελίξεων στο χώρο μας, βοήθησε σημαντικά και στην ανάδειξη γενικότερων προβλημάτων και εξελίξεων στο χώρο των Μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα, μέσα από δράσεις κοινωνικού χαρακτήρα, ανέδειξε και ένα διαφορετικό πρόσωπο.
Επίσης, συνέβαλλε σε πολλές περιπτώσεις στο τεχνικό κομμάτι του Κλάδου, διαμορφώνοντας μια διαφορετική κουλτούρα στο χώρο της ενημέρωσης. Να ευχηθούμε στους ιδιοκτήτες και στους συνεργάτες του περιοδικού «υδραυλικός» να συνεχίσουν το παραγωγικό και δημιουργικό τους έργο, και στο ίδιο το περιοδικό να εκατοστήσει τα χρόνια λειτουργίας του στον χώρο μας, συνεχίζοντας να καταγράφει σπουδαίο έργο στο τομέα της ενημέρωσης.
Με τιμή,
Δημήτρης Χ. Βαργιάμης
Σπύρος Αναγνωστόπουλος: 60 χρόνια «υρδαυλικός»
Και ξαφνικά το 1962 αυτή η απομόνωση σπάει. Ο Λούης Δάνος και ο Γιάννης Παπαδόπουλος εκδίδουν τον «υδραυλικό». Την κλαδική μας εφημερίδα. Έτσι, αν κάποιος έχει να πει κάτι για το μέλλον του Κλάδου, γίνεται γνωστό σε πολλούς συναδέλφους στην αρχή και όλους μετά.
Αντιλαμβάνομαι ότι οι σημερινοί συνάδελφοι, που έχουν τόσα μέσα επικοινωνίας στην διάθεσή τους, δεν μπορούν να εκτιμήσουν τι σήμαινε για μας τότε. (Η παρουσία μου στον Κλάδο συμπίπτει με την έκδοση της εφημερίδας).
Ιστορική (!) ήταν η αντιπαράθεση στην αρχή και συμφωνία στο τέλος ανάμεσα στον Στέργιο Ράμτσιο από την Θεσσαλονίκη και τον νεαρό Σπύρο Αναγνωστόπουλο από την Αθήνα για τις άδειες που έπρεπε να δοθούν. Ο πρώτος υποστήριζε ότι έπρεπε να δοθούν σε όσους έχουν μαγαζιά και ο δεύτερος να δοθούν στους Συναδέλφους μετά από σεμινάρια, σχολές και εξετάσεις.
Αυτός ο προβληματισμός, στον οποίο έλαβαν μέρος και άλλοι, και που αναπτύχθηκε μέσα από τις στήλες της εφημερίδας, κατέληξε σε αυτό που ζητούσε ο Κλάδος 30 ολόκληρα χρόνια. Τις σημερινές Άδειες.
Το 1975 ο «υδραυλικός» γίνεται το κύριο όπλο για να ξεσηκώσουμε τον Κλάδο. Δυο, (βαρυσήμαντα όπως αποδείχτηκε), άρθρα του Ράμτσιου και Αναγνωστόπουλου δίνουν το σύνθημα.
– Τι πρέπει να γίνει λέει ο πρώτος.
– Όλοι στις επάλξεις καλεί ο δεύτερος.
Επειδή όμως όλα αυτά είναι λόγια και εκτιμήσεις ας πούμε κάποια πράγματα πιο συγκεκριμένα όπως τα ζήσαμε στην περίοδο της μεγάλης οργανωτικής προσπάθειας.
– Όταν θέλαμε, σαν ΟΒΥΕ πια, να κάνουμε μια κουβέντα σε μια πόλη, συζητούσαμε με τους Συναδέλφους, ρωτάγαμε την Χρυσούλα πότε θα κυκλοφορήσει η εφημερίδα, (τότε κυκλοφορούσε κάθε βδομάδα και μετά κάθε 15), υπολογίζαμε πότε θα φτάσει στην πόλη και βάζαμε μια Γενική Συνέλευση ή μια σύσκεψη 10 μέρες μετά δημοσιεύοντας ταυτόχρονα και μια πρόσκληση προς τους συναδέλφους να παραστούν.
Η εφημερίδα λοιπόν ήταν το κύριο όπλο σ’ αυτή μας την προσπάθεια κυρίως από το 1975 μέχρι και το 2000 που σημειώθηκαν και οι περισσότερες κατακτήσεις του Κλάδου χωρίς να υποτιμούμε τις προσπάθειες που έγιναν πριν και όσα έγιναν και γίνονται και μετά σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες.
Με το σημερινό φύλλο συμπληρώνονται 60 χρόνια συνεχούς παρουσίας στον Κλάδο.
– Να της ευχηθώ καλή συνέχεια και
– Να την ευχαριστήσω για την μεγάλη της συμβολή σε ό,τι ωραίο κατάφερε ο Κλάδος όλα αυτά τα χρόνια.
Και επειδή δεν μπορείς να ευχαριστείς και να επαινείς ένα άψυχο χαρτί εννοείται όλα αυτά απευθύνονται στην Χρυσούλα την Δάνου που όλα αυτά τα χρόνια που πορευτήκαμε μαζί σε όλες τις προσπάθειες δεν έκανε απλά την δουλειά της. Είχε ταυτιστεί με τον Κλάδο και τα προβλήματά του. Χαιρόταν μαζί μας με τις επιτυχίες και συνέπασχε με τις δυσκολίες.
Εύχομαι και στους συνεχιστές αυτής της προσπάθειας ό,τι καλύτερο.
Πέτρος Πούλης
Πριν ασχοληθώ ενεργά με τα συνδικαλιστικά παρακολουθούσα όλες τις εξελίξεις του Kλάδου από την εφημερίδα «ο υδραυλικός».
Το 1983, που φτιάξαμε μία εταιρεία μαζί με άλλους συναδέλφους. Ένας από αυτους ήταν και ο Σπύρος Αναγνωστόπουλος, ο οποίος είχε μία τακτική: Σε κάθε πρωινό ή απογευματινό καφέ, κάναμε σχεδιασμούς για τις επισκέψεις μας στις επαρχίες – επισκέψεις που πάντα γίνονταν και με την παρουσία της εφημερίδας «υδραυλικός», για έγκυρη ενημέρωση των συναδέλφων.
Θυμάμαι ένα περιστατικό από το πρώτο συμβούλιο του Συνεταιρισμού της Αθήνας, στο οποίο συμμετείχα τότε. Είχε πει τότε ο αείμνηστος Γεώργιος Ρόζης στον Αναγνωστόπουλο:
«Σπύρο, εσύ που τα έχεις καλά με τα γράμματα, να μην περνάει φύλλο του «υδραυλικού» που να μην αναφέρεται κάτι για τον Κλάδο αλλά και για το Συνεταιρισμό».
Τόσο μεγάλη ήταν η σημασία που δίναμε στο έντυπο, γιατί από αυτό ενημερώνονταν οι συνάδελφοι.
Με τη σειρά μου λοιπόν και εγώ, εύχομαι για τον εορτασμό των 60 χρόνων λειτουργίας του καλή συνέχεια, για πολλά χρόνια ακόμη.
Γιώργος Κωνσταντέλλος
Τα λόγια είναι λίγα, για τα τόσα πολλά χρόνια του περιοδικού «υδραυλικός», που κλείνει τα 60 του. Ένα έντυπο που έχει καταγράψει την ιστορία του Κλάδου και έχει γίνει γνωστό σε όλη την Ελλάδα, φτάνοντας πλέον να βρισκεται με την τρίτη γενιά στο τιμόνι του. Εύχομαι να συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα, με τον ίδιο ζήλο, όπως όταν άρχισε να κυκλοφορεί το 1962.
Ο «υδραυλικός» πέρασε από πολλές Συμπληγάδες, με πολλές δυσκολίες, όμως πάντα βρισκόταν στο πλευρό των συναδέλφων, τότε που ήταν δύσκολη η επικοινωνία, ακτινοβολώντας ως φάρος προς τους Συναδέλφους για να γνωρίζουν τι γίνεται στον Κλάδο μας. Τώρα, στην εποχή του Internet συνεχίζει το περιοδικό απτόητο – και μέσω αυτού γίνονται γνωστές οι νέες τεχνολογίες, τα νέα προϊόντα, τα υλικά που μπορούν να προσαρμοσθούν στα διάφορα έργα – θα έλεγα αρκετά βελτιωμένα, σε σχέση με το παρελθόν.
Βέβαια, εμείς σαν ΟΒΥΕ, από τότε, το μακρινό 1962 -και κατά την δική μου προεδρία αλλά και τώρα- πάντα προτάσσαμε τα υλικά με προδιαγραφές για να γνωρίζουν οι συνάδελφοι και να γίνουν πολύ καλύτεροι γνώστες της τέχνης μας, πιο «σοφοί» τεχνίτες – υδραυλικοί.
Η ενημέρωση μέσω του περιοδικού συνεχίζεται, όπως και τότε, με συνεντεύξεις, αναλυτικά άρθρα από μηχανολόγους και από εταιρείες, με παρουσιάσεις προϊόντων ή σεμιναρίων, που γίνονται γνωστά μέσω του περιοδικού. Ο «υδραυλικός» συνετέλεσε σημαντικά στην διεύρυνση του Κλάδου σε όλη την Ελλάδα, μαζί βέβαια με την ΟΒΥΕ και τα κατά τόπους Σωματεία. Πορεύθηκε μαζί με την Ομοσπονδία, τα κατά τόπους σωματεία και τους συναδέλφους υδραυλικούς.
Είναι λίγα αυτά που γράφω, λες και είναι μια σταγόνα ιστορίας τα 60 χρόνια του υδραυλικού, θα μπορούσα να γράψω πιο πολλά, αν αντλούσα γεγονότα από το αρχείο που μου παρέδωσε στο παρελθόν η κ. Χρυσούλα Δάνου – Ψυχογιού και με χαρά αποδέχθηκα, το οποίο βρίσκεται στα γραφεία της ΟΒΥΕ, σε μεγάλους τόμους. Εκεί βρίσκεται η ιστορία του Κλάδου τυπωμένη, σε γραπτό λόγο. Τώρα, στην ψηφιακή εποχή, εύχομαι ο «υδραυλικός» να συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα.
Φιλικά
Γιώργος Κωνσταντέλλος
Πρώην Πρόεδρος ΟΒΥΕ
Παναγιώτης Γεμενής
Ως αναγνώστης της εφημερίδας για 45 συναπτά έτη, πιστεύω πως το έντυπο έχει τεράστια προσφορά στον Κλάδο με την ενημέρωση που προσφέρει, αλλά και την επικοινωνία μεταξύ των συναδέλφων.
Εύχομαι από καρδιάς και για τα επόμενα τουλάχιστον εξήντα χρόνια να συνεχίσει με την ίδια επιτυχία. Συγχαρητήρια.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Γεμενής
Σάκης Στρουμπούλης
Με αφορμή την επέτειο των 60 χρόνων από την έκδοση και λειτουργία του περιοδικού «ο υδραυλικός», σας εύχομαι, αν μη τι άλλο, να τα εκατοστίσετε. Εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας, δύναμη και κουράγιο.
Είναι αναμφισβήτητο ότι το περιοδικό πορεύθηκε μαζί με τον Κλάδο στα πρώτα βήματά του (εννοείται και στην πορεία του), διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στην εδραίωσή του ανά την Ελλάδα. Η βοήθειά του στο «μεγάλωμα» του Κλάδου, με την καταγραφή των δράσεων σε συνδικαλιστικό και συνεταιριστικό επίπεδο, και την επικοινωνία των συναδέλφων, επίσης αναμφισβήτητη.
Τα χρόνια πέρασαν, οι κρίσεις πολλές, ο Κλάδος – όπως και η ελληνική κοινωνία- κλυδωνίστηκε, και πολλά δείχνουν να μην έχουν σχέση με το χθες. Παρ’ όλα αυτά, ένα περιοδικό που αντέχει 60 χρόνια, και με δεδομένο τη στροφή του κόσμου, παγκοσμίως, στο διαδίκτυο, δείχνει τις στέρεες βάσεις που έχει αναπτύξει – παγιώσει στον Κλάδο.
Σας εύχομαι τα καλύτερα.
Μιχάλης Κατσαρός
Κυρία Λουίζα Ψυχογιού,
Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 60 ετών από την πρώτη έκδοση της εφημερίδας “Υδραυλικός” σας εύχομαι προσωπικά αλλά και σαν πρόεδρος των συναδέλφων του Πειραιά που εκπροσωπώ η εφημερίδα μας να τα χιλιάσει.
Να έχει πάντα επιτυχίες και να συνεχίσει να προσφέρει ουσιαστικά για την ανάδειξη του Kλάδου, των προβλημάτων αλλά και της εξέλιξης του.
Προσωπικά στάθηκα τυχερός να έρθω σε επαφή για πρώτη φορά με την εφημερίδα και την κυρία Χρυσούλα Δάνου – Ψυχογιού το 1991 σε γενική συνέλευση του συνδέσμου του Πειραιά που τώρα έχω την ευθύνη και την χαρά να προεδρεύω. Έκτοτε με το περιοδικό σας και με την οικογένεια Ψυχογιού (μάνα και κόρη) μας συνδέει κοινή πορεία με μάχες, αγωνία και χαρές στον αγώνα που δίνουμε σαν σύνδεσμος Πειραιά για τα συμφέροντα των μελών μας και κατά προέκταση του τελικού αποδεκτή των υπηρεσιών μας, του καταναλωτή.
Στα χρόνια που πέρασαν συμβάλλατε σημαντικό έργο στην πληροφόρηση των συναδέλφων.
Πάντα ήσασταν παρούσα σε συνελεύσεις και σε όλα τα σημαντικά γεγονότα του Κλάδου. Το έργο που επιτελείτε είναι ιερό και στους πραγματικά δύσκολους καιρούς που διανύουμε την πανδημία να στέκεται βαριά πάνω μας, να μας χτυπά οικονομικά αλλά και ψυχικά, γίνεται ακόμα πιο σημαντικό.
Κλείνοντας θα ήθελα να σας πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Ο πρόεδρος του ΣΕΥΠ.
Μιχάλης Κατσαρός
60 χρόνια στην ενημέρωση.
Σας ευχαριστούμε που όλα αυτά τα χρόνια είστε εκεί και μας στηρίζετε στους αγώνες μας για τα προβλήματα του Κλάδου.
Χρόνια πολλά και καλά με επιτυχίες πάντα.
Μετά τιμής,
Πανελλήνια Ομοσπονδία Επαγγελματιών Τεχνικών Εγκαταστάσεων Καύσης
Ο πρόεδρος
Δημήτρης Μπόμπος
Γιώργος Σαρικάκης
Πρώην πρόεδρος «Ήφαιστου»
Κυρία Δάνου,
Με την συμπλήρωση των 60 χρόνων από την ημέρα έκδοσης του «υδραυλικού» από τον αλησμόνητο πατέρα σας, εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσετε πάντα την μέγιστη προσφορά και ανάδειξη των προβλημάτων των Κλάδων μας.
Ευχαριστώ πολύ που, πριν 40 χρόνια, αρχίσαμε την συνεργασία μας και πάντα είσαστε κοντά στα προβλήματα των συντηρητών καυστήρων.
Δεν ξεχνώ ποτέ την συμπαράστασή σας σε όλες τις δύσκολες προσπάθειες που καταβάλαμε για την επίλυση των προβλημάτων μας.
Πάντα θα θυμάμαι την αγάπη της οικογένειας σας και την φιλοξενία σας, σε κάθε συνάντησή μας για να συζητήσουμε τα θέματα μας.
Με εκτίμηση,
Γ. Σαρικάκης,
Kώστας Μπέλλος
Εκδότης της εφημερίδας «Ο Εγκαταστάτης»
Έγκυρη ενημέρωση, ήθος και σεβασμός στις αρχές της δεοντολογίας, αληθινή δημοσιογραφία…
Αξίες που τηρεί πιστά ο «Υδραυλικός» και με τις οποίες πορεύεται για 60 ολόκληρα χρόνια! Μόνιμο στήριγμα για τον κλάδο που υπηρετεί και απαραίτητο «εργαλείο» για τους επαγγελματίες του χώρου και όχι μόνο…
Θερμά συγχαρητήρια για το σπουδαίο επίτευγμα και εγκάρδιες ευχές στην εκδότρια και καλή φίλη Λουίζα Ψυχογιού, καθώς και σε όλη την ομάδα του «Υ», για υγεία και συνέχιση της επιτυχημένης πορείας για πολλά πολλά χρόνια ακόμα!
Υδρώ ΝΕΣΥΘΕΡΜ
Η ορθή, εμπεριστατωμένη και επαγγελματική ενημέρωση, ταυτίζεται με την 60χρονη παρουσία του «υδραυλικού» στον περιοδικό τύπο.
Μια πορεία που έχει διάρκεια έξι δεκαετίες είναι από μόνη της σημείο αναφοράς, σε όποιον επαγγελματικό χώρο και αν έχει δραστηριοποιηθεί. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον χώρο της ενημέρωσης, έντυπης και ηλεκτρονικής όπου οι απαιτήσεις, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες είναι ιδιαίτερες και πολύ υψηλές.
Ο «υδραυλικός», μέσα από την συνεχή και συνεπή παρουσία του όλα αυτά τα χρόνια, έχει επάξια χαρακτηριστεί ως σημείο αναφοράς στον επαγγελματικό χώρο των θερμοϋδραυλικών καθώς και ένα βήμα ανοιχτό τόσο σε επαγγελματίες αλλά και σε επιχειρηματίες, επαγγελματικούς φορείς, ενώσεις, εξειδικευμένους επιστήμονες, ακαδημαϊκούς, οι οποίοι με την εμπειρία και τις γνώσεις τους έχουν βοηθήσει τα μέγιστα ώστε το συγκεκριμένο επάγγελμα να αναβαθμιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η ανάδειξη των προβλημάτων του χώρου, η κατάθεση και ανταλλαγή απόψεων, προτάσεις και επιστημονικές παρουσιάσεις που λαμβάνουν χώρα στις σελίδες του μαζί με τις προβολές καινοτόμων προϊόντων και τεχνολογιών , αποτελούν σταθερές που θα του επιτρέψουν την συνέχιση της παρουσίας του στον χώρο της ενημέρωσης. Ευχόμαστε σε όλη την ομάδα του «υδραυλικού», την συνέχιση του έργου τους, υγεία σε όλους και να μπορούμε όλοι μαζί να γιορτάζουμε παρόμοιες επετείους.
Το Δ.Σ.
Πρόεδρος Δ.Σ. ΕΝ.Ε.ΕΠΙ.Θ.Ε.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων έγκυρης και εμπεριστατωμένης ενημέρωσης σε θέματα που άπτονται του ευρύτερου κλάδου θέρμανσης και ενέργειας, εύχομαι ολόψυχα στο συντακτικό επιτελείο του περιοδικού, εκ μέρους του Δ. Σ. της Ένωσης Ελληνικών Επιχειρήσεων Θέρμανσης & Ενέργειας, να συνεχίσει την επιτυχή του πορεία στην αξιόπιστη ενημέρωση των επαγγελματιών του Kλάδου για τις εξελίξεις στην αγορά και στην τεχνολογία.
Κατά την πολυετή παρουσία του στον χώρο του Ειδικού Τύπου, το περιοδικό έχει καταφέρει όχι μόνο να εδραιωθεί, αλλά να δημιουργήσει μια νέα κουλτούρα στον Kλάδο, ως ένας αξιόλογος συμπαραστάτης στο έργο της Ένωσης, καθώς αποτελεί ένα πρόσφορο έδαφος ανταλλαγής απόψεων και καλών πρακτικών, με αποτέλεσμα τη σημαντική βελτίωση του επιπέδου λειτουργίας των επαγγελματιών του Kλάδου, αλλά και την αποκόμιση σημαντικών οφελών για τον τελικό καταναλωτή.
Με τη βεβαιότητα ότι θα συνεχίσετε την αξιόλογη πορεία σας στο μέλλον, εύχομαι καλή και δημιουργική συνέχεια.
Gloria – I. N. Σιάγκρης
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 60 ετών κυκλοφορίας του περιοδικού σας, θέλω να συγχαρώ θερμά όλους τους συνεργάτες σας, για το σπουδαίο έργο τους με το οποίο, με υπευθυνότητα, αντικειμενικότητα, δεοντολογία και στοιχειοθετημένη πληροφορία για έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση των επαγγελματιών ενός δύσκολου κλάδου μένει σταθερά στον χώρο.
Με εκτίμηση
Ιωάννης Ν. Σιάγκρης
Προεδρος & Δ/νων Σύμβουλος
Κ. Βούλτσιος και ΣΙΑ ΟΕ
Μας τιμά ιδιαίτερα η συμμετοχή της εταιρείας μας σε ένα τόσο ξεχωριστό τεύχος. Θέλουμε να ευχηθούμε τα 60 να είναι μόνο η αρχή! Τα συγχαρητήριά μας σε όλη την ομάδα του περιοδικού, που είναι πάντα παρούσα και με καλή διάθεση, ώστε να δημιουργούμε ένα όμορφο αποτέλεσμα. Χρόνια πολλά και δημιουργικά από την Κ. Βούλτσιος και ΣΙΑ ΟΕ.
Και πράγματι σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο και πάντα επιτυχίες.
Δήμητρα Μουρατίδου
Caramondani Hellas
Συγχαρητήρια για τα 60 χρόνια συνεχούς προσπάθειας και ενημέρωσης! Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στη συνέχεια για πολλά-πολλά χρόνια!
