Του
Βασίλη Ιωάννου,
προέδρου
του Συνδέσμου
Καστοριάς
Δυστυχώς, για πολλοστή φορά γινόμαστε μάρτυρες του ίδιου σκηνικού κατά την προσέλευσή μας στο γραφείο του Συνδέσμου. Βρίσκουμε μπροστά μας ένα στερεότυπο κείμενο με μία, ομολογουμένως συγκινητική ιστορία, για κάποιον δυστυχή συνάνθρωπο- συνάδελφό μας που ο σύνδεσμος στον οποίο ανήκει, κάνει έγκληση για οικονομική βοήθεια.Είναι τόσα πολλά δυστυχώς τα αιτήματα που για μας τους μικρούς περιφερειακούς συνδέσμους είναι αδύνατο να ανταποκριθούμε.
Παραδείγματος χάρη, 80 αιτήματα από 100 ευρώ, 8.000 ευρώ. Εμείς δεν έχουμε τόσα ετήσια έσοδα. Δυστυχώς λυπούμαστε βαθύτατα και ζητάμε την κατανόησή σας! Όταν δεν ανταποκρινόμαστε μην μας κρίνεται αυστηρά. Αντιπαλεύουν μέσα μας, δυστυχώς, πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα από τη μη δυνατότητα ανταπόκρισης. Λυπούμαστε επίσης βαθύτατα, όταν έστω και στα τελευταία μας και μετά θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να ξεφτιλιζόμαστε εκλιπαρώντας για βοήθεια. Ευχόμαστε ολόψυχα να μπορέσει επιτέλους, σύσσωμος ο κλάδος να βρει τρόπο με κάποιο ειδικό ταμείο ή με κάποια ασφαλιστική εταιρία να λύσει αυτό το έντονο κοινωνικό πρόβλημα παραμερίζοντας για το καλό των συναδέλφων, τις όποιες αντιδικίες και διαφορές υπάρχουν. Να πάψουμε επιτέλους και στην ύστατη στιγμή της ζωής μας και μετά από αυτήν να επαιτούμε. Δεν μας αξίζει.
Υ.Γ. Δεν είμαι κατά της οικονομικής ενίσχυσης. Προφανώς είναι μέσα στους σκοπούς ίδρυσης των σωματείων, όπως μέσα σ’αυτούς είναι και άλλα πράγματα τα οποία δυστυχώς είναι ανύπαρκτα. Έχουν και κοινωνικό χαρακτήρα. Στα σωματεία μας υπάρχουν όμως δυστυχώς κάποιες ανυπέρβλητες αντικειμενικές δυσκολίες πραγματοποίησης των στόχων.
