Το καλοκαίρι που μας πέρασε, βρεθήκαμε μάρτυρες στην αποξήλωση ενός λεβητοστασίου. Ο παλιός καυστήρας και οι σωληνώσεις είχαν βλάβες που, όπως αποδείχθηκε, δεν επιδέχονταν επισκευή. Καθώς η αντικατάστασή τους ήταν ασύμφορη, τόσο οικονομικά όσο και ενεργειακά, οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν τελικά να αντικαταστήσουν όλο το σύστημα με ένα καινούργιο, σύγχρονης τεχνολογίας, κάνοντας χρήση και του προγράμματος «Εξοικονομώ κατ΄οίκον ΙΙ».
Οι ιδιοκτήτες είχαν επίσης ακούσει από παλιά για τις πολύ βλαβερές ιδιότητες του αμιάντου και της καρκινογένεσης που μπορεί να προξενήσει, και έτσι αποφάσισαν να απομακρύνουν επιτέλους από το χώρο τους και την παλιά καμινάδα, που ήταν κατασκευασμένη από το επικίνδυνο υλικό.
Αναζήτησαν στο διαδίκτυο κάποιον που θα μπορούσε να αναλάβει την απομάκρυνσή της.
Τελικά, βρέθηκε κάποιος, ο οποίος αναλάμβανε το έργο έναντι του ποσού των 1.200 ευρώ. Όταν τον ρώτησαν για ποιο λόγο το κόστος ήταν τόσο υψηλό, εκείνος τους διευκρίνισε ότι το μεγαλύτερο μέρος του ποσού που ζητούσε, θα κάλυπτε την μεταφορά της τεμαχισμένης καμινάδας στην Πορτογαλία
Όπως έμαθαν, στην Ελλάδα, 20 σχεδόν χρόνια μετά την απαγόρευση χρήσης του αμίαντου με οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπάρχει ακόμη κανένας τόπος ταφής και, προκειμένου να μην πεταχτούν τα τεμάχιά του σε κάποια χωματερή (πράγμα που, όπως επίσης ανακάλυψαν, συμβαίνει πολύ συχνά, παράνομα βέβαια), ο αμίαντος ταξιδεύει στην Πορτογαλία.
Αποτέλεσμα;
Η καρκινογόνος καμινάδα τελικά δεν απομακρύνθηκε, καθώς οι ιδιοκτήτες δεν μπορούσαν να καλύψουν το κόστος και, προς τιμήν τους, δεν διανοήθηκαν καν να την πετάξουν οπουδήποτε «στη ζούλα», απλά για να την ξεφορτωθούν.
Το συμβάν μας θύμισε για άλλη μία φορά το πόσο τεράστιο και προβληματικό είναι γενικά το θέμα της διαχείρισης των αποβλήτων στη χώρα μας, πόσο μάλλον, και ιδιαίτερα, των υλικών σαν τον αμίαντο, όταν, σύμφωνα με έρευνες, συνηθέστερος λόγος θανάτων στον επαγγελματικό χώρο στην Ευρώπη, είναι οι ασθένειες που σχετίζονται με τον αμίαντο. Μπορεί η χρήση του αμίαντου στα κτίρια να απαγορεύτηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2005, αλλά οι θανατηφόρες επιπτώσεις του, είναι ακόμη ορατές.
Το θέμα έθιξε ο κ. Ν. Φωτόπουλος στην «Εφημερίδα των Συντακτών», με τον τοπικό τύπο να παίρνει την σκυτάλη, ενημερώνοντας και σχολιάζοντας τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή αλλά και όσα σχεδιάζονται για το παροπλισμένο ορυχείο αμιάντου της ΜΑΒΕ στο Ζιβάνι Κοζάνης.
Τόσο το κείμενο του κυριου Ν. Φωτόπουλου όπως και αυτό του κ. Γιάννη Κωσταρέλλα, εκδότη της καθημερινής εφημερίδας «Χρόνος της Κοζάνης» αναδημοσιεύουμε σε αυτό το τεύχος Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου 2021.
«Υ»
