Την αλλαγή του τρόπου καθορισμού των εισφορών, οι οποίες αποσυνδέονται ξανά από το ύψος του εισοδήματος (όπως ισχύει σήμερα με τον νόμο Κατρούγκαλου) και διαμορφώνονται ασφαλιστικές κλάσεις, με συγκεκριμένα ποσά εισφορών για καθεμία απ’ αυτές. Με βάση τις μέχρι τώρα δηλώσεις των αρμόδιων υπουργών, θα δημιουργηθούν 7 ασφαλιστικές κλάσεις και κάθε ασφαλισμένος θα «επιλέγει» στην αρχή του κάθε έτους πού θα εντάσσεται.
Το κατώτατο επίπεδο εισφορών διαμορφώνεται στα 210 ευρώ, εκ των οποίων τα 155 αφορούν εισφορές κύριας σύνταξης (ΕΦΚΑ) και τα 55 εισφορές υγείας. Οι εισφορές κύριας σύνταξης προσαυξάνονται έως και την έκτη ασφαλιστική κλάση. Οι εισφορές υγείας προσαυξάνονται έως και τη 2η κλάση και παραμένουν σταθερές στα 66 ευρώ για όλες τις επόμενες.
Οι εισφορές αυτές δεν θα παραμείνουν σταθερές, αλλά ετησίως θα προσαυξάνονται σε συσχέτιση με τη μεταβολή του ΑΕΠ και με το ποσοστό μεταβολής του Γενικού Δείκτη Τιμών Καταναλωτή του προηγούμενου έτους, κατά 50% για καθέναν συντελεστή.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η «ελεύθερη επιλογή» που διαφημίζει η κυβέρνηση, δεν είναι και τόσο ελεύθερη ούτε και «ανώδυνη», αφού στην 1η υποχρεωτική ασφαλιστική κλάση επιβάλλεται μια μεγάλη αύξηση στην εισφορά περίπου κατά 20%, η οποία μάλιστα αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των ασφαλισμένων.
Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης πως η αύξηση αυτή υπερκαλύπτεται από τη μείωση της φορολογίας αυτών των ασφαλισμένων, για εισοδήματα μέχρι 10.000 ευρώ (από το 22% στο 9%), συσκοτίζει την πραγματικότητα. Διότι,η μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων, καλείται σήμερα να πληρώσει ταυτόχρονα εφορία, ασφαλιστικές εισφορές αλλά και μια σειρά από ρυθμίσεις προηγούμενων χρεών.
Εδώ προκύπτει το ερωτήματα πόσοι θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στις νέες υποχρεώσεις, με δεδομένο ότι σήμερα, μόλις το 60% καταφέρνει να πληρώνει κανονικά τις ασφαλιστικές του εισφορές.
Στην πράξη η κυβέρνηση με την δήθεν «ελεύθερη επιλογή» βάζει στη συντριπτική πλειοψηφία ασφαλισμένων τον εξής εκβιασμό: Να διαλέξουν χαμηλές εισφορές κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους, προκειμένου να τα βγάλουν πέρα, που όμως αργότερα θα οδηγήσουν σε σύνταξη πείνας ή να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι, να πληρώνουν υψηλές εισφορές, να στερούνται εισόδημα, προκειμένου να λάβουν μια στοιχειώδη σύνταξη στα γηρατειά τους.
Ετσι, η δήθεν «ελεύθερη επιλογή» στις εισφορές της κύριας σύνταξης, όπως και της «επιλογής» βαθμού ρίσκου στην επένδυση των εισφορών, στην περίπτωση της υποχρεωτικής επικουρικής ασφάλισης για τους νέους ασφαλισμένους, γίνεται η πρόφαση για να δικαιολογηθεί στη συνείδηση των ασφαλισμένων ένα σύστημα που δεν εγγυάται καμία σύνταξη και που η Κοινωνική Ασφάλιση μετατρέπετε σε «ατομική υπόθεση».
Σε κάθε περίπτωση, οι προωθούμενες αλλαγές στο ύψος και στον τρόπο υπολογισμού των εισφορών για την κύρια σύνταξη κρύβουν το κύριο, που είναι το ύψος της δημόσιας σύνταξης που εξασφαλίζει το σύστημα, συντάξεις πτωχοκομείου μετά και την ψήφιση του νόμου Κατρούγκαλου, τον οποίο και η κυβέρνηση της ΝΔ ανέλαβε να εφαρμόσει σε όλες τις βασικές παραμέτρους του.
Νίκος Πετρόπουλος
