Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Θα ξεκινήσω στέλνοντας τις ευχές μου σε όλους τους συναδέλφους, για μια καλύτερη χρονιά με υγεία, δύναμη και δημιουργία, ατομική και συλλογική, στον δε «Υ» να είναι πάντα ο συνδετικός μας κρίκος, ο αρωγός και συμπαραστάτης των αγώνων του Κλάδου.
Όπως υποσχέθηκα στο προηγούμενο κείμενό μου (τεύχος 1499) του «Υ», θα κάνω σήμερα μερικά σχόλια σχετικά με την εκλογή της «Κύριας Ομοσπονδίας», την μη ανακοίνωση της παρουσίας του συν. Σβορώνου στην Γ.Σ της ΟΒΥΕ, καθώς και στο «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» του προέδρου της ΟΒΣΑ.
Βέβαια όσον αφορά την επιλογή της ΟΒΣΑ από τον Σύνδεσμο της Αθήνας, δεν ξαφνιαστήκαμε καθόλου. Ήταν, ηλίου φαεινότερο, μια μελετημένη κίνηση τακτικής της Διοίκησης, προς τους 80 (!) παρευρισκόμενους συναδέλφους, εν όψει των επερχόμενων εκλογών της ΟΒΥΕ.
Χρόνια και χρόνια τώρα όπως ξέρουμε, η Αθήνα ζει και κινείται στον δικό της κόσμο, αυτόν των πολιτικο-κομματικών και κατευθυνόμενων συνδικαλιστικών ενεργειών και εμμονών, ταλανιζόμενη ταυτόχρονα και από προσωπικές ανεξέλεγκτες φιλοδοξίες και εγωισμούς που μόνο καλό δεν κάνουν στον Κλάδο, αποδυναμώνοντάς τον αδιάλειπτα και συνεχώς. Τα νούμερα δυστυχώς μιλούν από μόνα τους και ξεκάθαρα.
Θα θυμίσω πως τον Μάιο του 2006 ο Σύνδεσμος της Αθήνας υπέγραψε συμβόλαιο με την Εγνατία, για 2650 μέλη, αν αυτό μπορεί να μας πει κάτι. Εσωστρέφεια, διχασμός και στρουθοκαμηλισμός φουντώνουν ιδιαίτερα σε περίοδο εκλογών με τα γνωστά χειροπιαστά αποτελέσματα.
Τώρα, όσον αφορά την επιλογή της «Κύριας Ομοσπονδίας», τι να πει κανείς.
Μάθαμε μετά από αυτό, πως μπορούν να υπάρξουν και πρώτες και δεύτερες ομοσπονδίες, εμείς που ξέραμε πως σε κάθε χώρα υπάρχει Μία μόνον Ομοσπονδία, με μέλη της όλους τους επαγγελματίες και οι κλαδικές, όπως η ΟΒΥΕ, στα Δ.Σ των οποίων συμμετέχουν μόνον συνάδελφοι των ειδικοτήτων.
Το ότι δε, σύμφωνα με τον «Υ» τευχ. 1476, ο συν. Αναστασόπουλος του Συνδέσμου Αθηνών, διετέλεσε από το 2014 και ταμίας της ΟΒΣΑ, μάλλον πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο!
Σχετικά με την έμπρακτη απαξίωση και προσβολή προς το πρόσωπο του συν. Σβορώνου στην Γ.Σ της ΟΒΥΕ, την επιδεικτική έλλειψη αναφοράς της παρουσίας του και φυσικά και την αποφυγή ενός χαιρετισμού από μέρους του, μπορεί αυτή να χαρακτηρισθεί μόνον σαν αήθης και προκλητική συμπεριφορά από μέρους της Διοίκησης. Ήταν το ευχαριστώ και η αναγνώριση για όλα όσα έπραξε για τον Κλάδο παλαιότερα, αλλά και σαν Γ.Γ. της ΟΒΥΕ.
Να θυμίσουμε πως ο συν. Σβορώνος εκλέχθηκε στην θέση αυτή ως έμπειρο στέλεχος, μετά την συνταξιοδότηση του συν. Διαμάντη, για να βοηθήσει τον άπειρο πρόεδρο Παπακονδύλη. Δυστυχώς όμως, στην συνέχεια παρέμεινε όμηρος της «γραμμής» της Διοίκησης της Αθήνας μέχρι τέλους, με αποχωρήσεις από τις ολομέλειες και πολλές άλλες απαράδεκτες ενέργειες και καταστάσεις, που δεν είναι όμως του παρόντος να αναφερθούν.
Φυσικά αυτό μπορεί να γίνει, αλλά μόνον αν ζητηθεί και επιτραπεί από τον ίδιο κάτι τέτοιο.
Υπάρχει βεβαίως και η «εμπεριστατωμένη» τοποθέτηση του προέδρου της ΟΒΣΑ σε απάντηση του συν. Κατσαρού στο θέμα της ενότητας και της σύμπνοιας.
Όχι δεν «μπορούμε καλύτερα όλοι μαζί», κατά την γνώμη του, γιατί «δεν είμαστε ίδιοι… και να μην έρχονται όψιμα οι διάφορες ομοσπονδίες των ΕΒΕ και να καλλιεργούν αυτή την άποψη…» Έτσι ακριβώς, γιατί «… οι διάφορες ομοσπονδίες εκπροσωπούν μεγάλους μονοπωλιακούς και επιχειρηματικούς ομίλους και τα συμφέροντά τους …».
Όλο αυτό συνοδεύεται φυσικά και από μια αναγκαία και πιασάρικη αναφορά στην σκαλωσιά, στο πιάτο φαΐ της οικογένειας και στα δις, έτσι για να δέσει το γλυκό. Και το επιμύθιο:«Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη»
Αυτά μαζί και με την απαραίτητη βεβαίως για την περίσταση γεωπολιτική και στρατηγική ανάλυση για τα εξοπλιστικά της χώρας κτλ, κτλ.
Η κρίση και τα σχόλια στους συναδέλφους υδραυλικούς.
Αγαπητοί συνάδελφοι, Στις 6 Μαΐου 2001, όταν τιμήθηκα από την ΟΒΥΕ, μαζί με άλλους 13 παλαίμαχους, είπα από το βήμα τα εξής: «Κύριε Πρόεδρε, θέλω να σας ευχαριστήσω γα την τιμή που με καλέσατε στην σημερινή Γ.Σ., όπως και για την τιμητική διάκριση που μου έγινε. Πρέπει όμως να τονίσω πως η διάκριση αυτή ανήκει κατά πρώτο λόγο σε δύο δημοσιογράφους και φίλους μας, στον Γιάννη Παπαδόπουλο και στον Λούη Δάνο που ήταν πρωτοπόροι και υποκινητές της συσπείρωσης του Κλάδου.
Για τα 40 χρόνια του «Υ», (τεύχος 1356), μεταξύ άλλων έγραφα: «Κλείνω με την ευχή να τα εκατοστίσει, στην δε Διοίκηση της ΟΒΥΕ να τους τιμήσει όπως τίμησε και εμάς. Το αξίζουν και αν και οι ίδιοι δεν βρίσκονται στην ζωή, υπάρχει το έντυπο και οι διάδοχοι που συνεχίζουν επάξια..»
Και αυτό αισίως πραγματοποιήθηκε για τα 50 χρόνια, από την Διοίκηση Κωνσταντέλλου.
Σήμερα λοιπόν κλείνοντας θα ευχηθώ για μια ακόμη φορά στους συνεχιστές τους χρόνια πολλά με υγεία και μια καλή και δημιουργική χρονιά, ευχαριστώντας τους ταυτόχρονα για την ανοχή που μου δείχνουν, όταν καμιά φορά χρειάζομαι λίγο παραπάνω χώρο στο περιοδικό για τα γραφόμενά μου.
Συναδελφικά
Μίμης Κουτσογιαννάκης
Ιδρυτικό μέλος της ΟΒΥΕ
Μέλος της πρώτης και των μεθεπόμενων Διοικήσεων ΟΒΥΕ
Επίτιμος Πρόεδρος Συνδέσμου Καβάλας
