Με αφορμή ένα κείμενο που δημοσίευσε στο διαδίκτυο ο συνάδελφος Βασίλης Ιωάννου από την Καστοριά, με το οποίο διαμαρτυρόταν ότι έχασε την Άδειά του, επειδή δεν πήγε να την θεωρήσει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βεβαιώσει σήμερα την προϋπηρεσία των υπαλλήλων που απασχολεί, οι συνάδελφοι Σπύρος Αναγνωστόπουλος, Δημήτρης Καϊλάρης και Ιορδάνης Παπαδόπουλος δημοσίευσαν, στο διαδίκτυο επίσης, μια σειρά από κείμενα σχετικά με βασικές διατάξεις του πρώτου Π.Δ. 38/1991.
Θεωρούμε χρήσιμο να δημοσιεύσουμε τόσο το αρχικό κείμενο του Β. Ιωάννου όσο και τα κείμενα που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο από τον Σπύρο Αναγνωστόπουλο, τον Ιορδάνη Παπαδόπουλο και τον Δημήτρη Καϊλάρη, για τους παρακάτω λόγους:
• Ο Σπύρος Αναγνωστόπουλος είναι εκείνος που είχε αναλάβει, μαζί με τον Μανώλη Γιακουμάτο, το βαρύ καθήκον να μεταφέρει στην Ομάδα Εργασίας τις απαιτήσεις του Κλάδου, αλλά και σήμερα είναι ο πιο αρμόδιος να μας μεταφέρει το πνεύμα αλλά και το γράμμα του Π.Δ. μια και υπήρξε, στα πλαίσια της Ομάδας, ένας από τους βασικούς συντάκτες.
• Οι συνάδελφοι Δημήτρης Καϊλάρης και Ιορδάνης Παπαδόπουλος είναι κορυφαία στελέχη της σημερινής Διοίκησης της ΟΒΥΕ, (ο δεύτερος Α΄ Αντιπρόεδρος και ο πρώτος μέλος του Δ.Σ.) και άρα μπορούν να μεταφέρουν το πνεύμα με το οποίο βλέπει σήμερα η Ομοσπονδία, ή έστω τα δύο στελέχη της, την θέσπιση αλλά και εφαρμογή των συγκεκριμένων διατάξεών του.
Τέλος, δημοσιεύουμε και μια επιστολή που έστειλε ο Β. Ιωάννου προς τον Υπουργό Ανάπτυξης και τα πολιτικά κόμματα.
Βασίλης Ιωάννου: Ανάρτηση στο Facebook
Σήμερα και με προσωπική μου ευθύνη γιατί μπήκα σε αυτήν την διαδικασία, ένοιωσα να εξευτελίζεται η ατομική αλλά και ή επαγγελματική μου υπόσταση. Κάθησα στην ηλικία των 60 χρόνων στο θρανίο και μετά από 48 χρόνια πορείας στον ίδιο Κλάδο, υποχρεώθηκα στο βάσανο των γραπτών εξετάσεων. Για να πιστοποιηθεί ή γνώση μου, να αποτυπώσω σε κόλλα χαρτί, με δυσανάγνωστες, αλλά και δυσδιάκριτες για μένα ορολογίες, την γνώση της δουλειάς που με άνδρωσε επαγγελματικά, που με έθρεψε και που με αυτήν σπούδασα 4 παιδιά. Σήμερα ένοιωσα λύπη για τον Κλάδο που υπηρέτησα για 12 χρόνια ως πρόεδρος, αλλά και για την ηγεσία του τότε υπουργείου Ανάπτυξης με υπουργό τον Σ. Ξυλίνη, με τον οποίο ανήκουμε δυστυχώς στον ίδιο πολιτικό χώρο, για την εμμονή του να εφαρμοστεί νέο Π.Δ. όσον αφορά τις Άδειες των υδραυλικών.
Είχα, ως συνδικαλιστής και εξακολουθώ να έχω, διαφορετική άποψη για το θέμα αυτό, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εισπρακτικό μηχανισμό ο οποίος υποχρεώνει έναν καταξιωμένο επαγγελματία, αφού καταβάλει Παράβολο (!), να πάρει μια σφραγίδα ενός δημόσιου υπαλλήλου και με αυτόν τον τρόπο να θεωρείται(!) η επαγγελματική του επάρκεια. Αν είναι δυνατόν, αν στέκει λογικής! Ερωτώ, υπάρχει πτυχιούχος πού θεωρεί το πτυχίο του ανά 5 χρόνια; Ποιο ήταν το εφόδιο που μας έδωσε η Πολιτεία όταν θεσμοθέτησε τo επάγγελμά μας; Ποίο το όφελος από την απόκτηση της Άδειας; Η παράνομη εργασία και τότε οργίαζε και τώρα οργιάζει! Ήταν και παραμένει ιδεολογική μου θέση η μη θεώρηση της Άδειάς μου, και εν γνώσει μου δεν την θεώρησα, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με το εκδικητικό Π.Δ., να την χάσω. Δεν με ενοχλεί καθόλου αυτό. Δική μου ευθύνη, δικό μου το πάθημα. Το πρόβλημα που με ανάγκασε να ξεφτιλιστώ, είναι ότι σύμφωνα με πρόβλεψη του Π.Δ., αφού στερούμαι της Άδειας, πλέον δεν μπορώ να δώσω προϋπηρεσία στα παιδιά, τα οποία δούλευαν σε μένα για 5 και 10 χρόνια, πλήρως ασφαλισμένα, με χιλιάδες ένσημα βοηθού υδραυλικού. Τι χρωστούν αυτοί να τιμωρούνται για το δικό μου λάθος; Γιατί η Πολιτεία μου επέτρεπε να λειτουργώ επαγγελματικά ως υδραυλικός, αφού δεν είχα την απαιτούμενη Άδεια; Γιατί το ΙΚΑ ασφαλίζει το προσωπικό μου; Φυσικά για τα χρήματα. Τα παιδιά αυτά σήμερα δεν μπορούν να αποκτήσουν την δική τους Άδεια, ενώ έχουν τα πάντα – πλην της δικής μου υπογραφής. Ούτε ο Κλάδος κερδίζει κάτι απ’ αυτό ούτε ή Πολιτεία. Απλά θα δημιουργήσουν άλλους 5-6 παράνομους ανταγωνιστές. Πώς το δέχεται αυτό ή νέα ηγεσία του Κλάδου; Την τιμά να εξευτελίζονται παλαιοί συνάδελφοι που αγωνίστηκαν ανιδιοτελώς για τον Κλάδο;
Οι επιτροπές εξετάσεων δεν μπορούν να παραβλέψουν την τυπολατρία και να μην τους ξεφτιλίζουν, όταν βλέπουν ανθρώπους με άσπρα μαλλιά, που δεν θέλουν ένα χαρτί για ανταγωνισμό, αλλά για την εξυπηρέτηση κάποιας ανάγκης; Φυσικά και δεν έγραψα. Έβαλα κάποια στίγματα και έφυγα το συντομότερο πριν εκραγώ και πριν αντιδράσω άσχημα, ίσως και σε αυτούς που δεν ευθύνονται. Λυπάμαι μόνο για τον Κλάδο που υπηρέτησα με πάθος και που με την στάση του με τιμωρεί για την αφοσίωσή μου. Δεν θα περισσέψουν οι δουλειές για κανέναν πλέον. Με αποκλεισμούς παράγεις αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Συγγνώμη αν σας κούρασα.
Βασίλης Ιωάννου
Πρώην Πρόεδρος Συνδέσμου Υδραυλικών Καστοριάς, και Πρόεδρος Συνδέσμου Εμπειροτεχνών Καστοριάς, Γ. Γ. Τεχνολογία Ασφαλείας
Ιορδάνης Παπαδόπουλος (Αντιπρόεδρος ΟΒΥΕ)
Συνάδελφε Βασίλη, κατανοώ απόλυτα τον παραλογισμό των νόμων και διατάξεων που εφαρμόζονται, καθώς και συμμερίζομαι το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις. Γνωρίζεις επίσης, ότι πολλοί από εμάς είχαμε κάνει αγώνα όταν το εσφαλμένο, και κατά τη δική μου άποψη, Π.Δ. ήταν σε προσχηματική διαβούλευση. Το υπουργείο και ο τότε υπουργός Ξυλίνης, ήταν σε όλα αρνητικός και δεν δέχτηκε καμία θέση και πρόταση της Ομοσπονδίας μας. Άλλωστε αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι αυτά τα παράλογα άρθρα – διατάξεις, εφαρμόζονται και σε άλλα τεχνικά επαγγέλματα. Αυτό το γεγονός και μόνο, δείχνει ότι δεν ήταν – και δεν είναι στο χέρι μας να νομοθετούμε, πάρα μόνο να προτείνουμε. Οι επιλογές που είχαμε ως ΟΒΥΕ ήταν ή να εφαρμόσουμε το νέο Π.Δ. ή να οδηγήσουμε τον Κλάδο σε αδιέξοδα.
Σπύρος Αναγνωστόπουλος: Οι συνέπειες από την μη εφαρμογή των νόμων…
Το σημείωμα αυτό γράφτηκε για να ενημερωθούν οι νέοι συνάδελφοι υδραυλικοί, που παρακολουθούν το διαδίκτυο, για ένα ειδικό θέμα που έχει προκύψει στον Κλάδο μας. Αν το διαβάσει και κάποιος φίλος, μπορεί να βρει κάτι ενδιαφέρον, αλλά όρκο δεν παίρνω.
Μια ανάρτηση του φίλου μου Βασίλη Ιωάννου, από την Καστοριά, για την θεώρηση των Αδειών, με έβαλε να ανακατέψω την μνήμη μου και τα χαρτιά μου.
Διαβάστε τι βρήκα.
Η θεώρηση των Αδειών δεν υπήρχε στο πρώτο Π.Δ. 38/91. Η ανά 5ετία θεώρηση, προτάθηκε από το Υπουργείο κατά την σύνταξη του δεύτερου Π.Δ. 48/1995.
– Λέμε να βάλουμε να θεωρούνται οι άδειες κάθε 5 χρόνια για να κάνουμε εκκαθάριση των μητρώων από τους … πεθαμένους. Τι λέτε;
– Και με τι δικαιολογητικά θα θεωρούνται;
– Με ένα χαρτί από το Σωματείο ή την Εφορία για τους επαγγελματίες ή ένα χαρτί από τον εργοδότη για τους ημερομίσθιους.
Το βρήκαμε λογικό και συμφωνήσαμε.
Πού διαφωνήσαμε αργότερα; Δεν θυμάμαι, γιατί οι υπηρεσίες ζητούσαν για την θεώρηση να υποβάλλονται και τιμολόγια εκτέλεσης κάποιων εργασιών μέσα στην 5ετία, χωρίς να το απαιτεί το Π.Δ. που είχαμε αποδεχτεί.
Θυμάμαι τον έντονο διάλογο που είχα με τον φίλο μου τον Μαρινόπουλο του υπουργείου Βιομηχανίας.
– Μπορείς να μου πεις τι τα θέλεις τα τιμολόγια;
– Εσύ μπορείς να μου πεις τι σε πειράζει να υποβάλεις και 2-3 τιμολόγια τον χρόνο για να δω ότι δούλευες; Δεν θα έχεις 2-3 τιμολόγια;
– Εγώ σου λέω ότι δουλεύω 20 χρόνια και μόλις θεωρήσω την Άδειά μου, φεύγω για την Αυστραλία και γυρίζω μετά από 5 χρόνια. Ξανακάνω έναρξη στην Εφορία, πάω να θεωρήσω την Άδειά μου και μου ζητάνε τιμολόγια που δεν έχω. Τι κάνω;
Το ερώτημα έμεινε αναπάντητο μέχρι που ήρθε το νέο Π. Δ. 112/2012 και θέσπισε όλες τις διατάξεις που ισχύουν σήμερα.
Δεν ξέρω πόσο ικανοποιητικά διαπραγματεύτηκε η τότε ηγεσία του Κλάδου την σύνταξη του νέου Διατάγματος (για αυτό ίσως γράψω κάτι άλλη φορά).
Αγαπητοί φίλοι. Όταν διαπραγματεύεσαι με έναν κρατικό Φορέα, δεν έχει σημασία τι λες και τι υποστηρίζεις εσύ, αλλά τι καταφέρνεις να πείσεις τον συνομιλητή σου να αποδεχτεί.
Διαφορετικά, περνάει το δικό του, το οποίο εσύ είσαι υποχρεωμένος να εφαρμόσεις, γιατί το έχει κάνει νόμο. Αυτό έγινε και με την θεώρηση των αδειών. Ο Κλάδος μπορεί να διαφώνησε, αλλά η διάταξη πέρασε στο Π.Δ. 112/2012, θεσπίζοντας θεώρηση ανά 8ετία και καθορίζοντας σειρά βημάτων και προθεσμιών, αλλά και συνεπειών σε όσους δεν θεωρήσουν τις Άδειές τους μέσα στις προθεσμίες του νόμου.
Άραγε, δεν είναι ευνόητο και δεδομένο ότι όσοι συνάδελφοι, για διαφόρους λόγους, δεν πάνε να θεωρήσουν την Άδειά τους, σε καμιά από τις προθεσμίες που τους δίνονται, στο τέλος θα μείνουν με ένα χαρτί στο χέρι που δεν θα έχει καμιά ισχύ; Διαφορετικά, δεν θα είχαν καμιά έννοια οι νόμοι.
Όσοι δεν συμφωνούν με την παραπάνω διάταξη και τις συνέπειές της, θα πρέπει να ξέρουν ότι το 90% των διατάξεων που περιλαμβάνουν τα 3 πρώτα Π.Δ., ήταν απαιτήσεις του Κλάδου, όπως απαιτήσεις του Κλάδου ήταν και οι αυστηρές συνέπειες που προβλέπονταν από την μη εφαρμογή τους.
Να θυμίσω μερικές πολύ σοβαρές:
– Όποιος δεν υποβάλει τα απαιτούμενα δικαιολογητικά δεν παίρνει Άδεια.
– Όποιος δεν έχει Άδεια δεν μπορεί να εργάζεται.
– Όποιος δουλεύει χωρίς Άδεια τιμωρείται με πρόστιμο κ.λπ.
– Όποιος δεν υπογράφει Υπεύθυνη Δήλωση δεν παίρνει ρεύμα το κτίριό του. κ.λπ.
Γιατί τα βάλαμε όλα αυτά; Μα γιατί αγωνιστήκαμε σαν Κλάδος 30 χρόνια να βάλουμε μια τάξη στο χάος και την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε, όπου ο καθένας έκανε ότι ήθελε, το έκανε όπως ήθελε, τοποθετούσε ό,τι σαβούρα ήθελε, με αποτέλεσμα «η ποιότητα των υδραυλικών εγκαταστάσεων να είναι εγκληματικά απαράδεκτη» όπως καταγγέλλαμε συνέχεια από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, και τις συνέπειες τις πλήρωναν οι πολίτες, όταν σάπιζαν οι εγκαταστάσεις τους μέσα σε λίγα χρόνια.
Ήταν διακηρυγμένη θέση του Κλάδου, εγκεκριμένη από όλα τα όργανα, το ότι για να βάλουμε μια τάξη στο χώρο και να βελτιωθεί η ποιότητα των εγκαταστάσεων, που ήταν ο τελικός στόχος, σαν μια οφειλή προς τους Πολίτες που μας πλήρωναν, φορτωθήκαμε εμείς με υποχρεώσεις και ευθύνες. Κάτι που εκτιμήθηκε από τον κόσμο.
Θυμάμαι την ευχή του Χρήστου του Αναστασόπουλου, εκπροσώπου του Υπουργείου Δημοσίων Έργων στην Ομάδα όταν εκδόθηκε το Διάταγμα.
«Εμείς κάναμε ότι μπορέσαμε για ένα καλό κείμενο. Το Π. Δ. θα είναι καλοτάξιδο αν εσείς πρώτοι το εφαρμόσετε και το περιφρουρήσετε. Καλορίζικο».
Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς, αγαπητοί συνάδελφοι: Να το εφαρμόσουμε. Και όπου διαφωνούμε να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, όπως κάναμε και εμείς που καταφέραμε να πείσουμε να εκδοθούν τρία Π.Δ. μέσα σε 9 χρόνια και να συμπληρώνει το ένα το άλλο.
Ξέρω ότι οι εποχές δεν είναι ίδιες, αλλά άλλος δρόμος από την προσπάθεια να πείσουμε ή να πιέσουμε, όπου μπορούμε και όπως μπορούμε, για κάτι καλύτερο δεν υπάρχει… Αν, και όπου, δεν εφαρμόζουμε το Διάταγμα και τους Νόμους γενικότερα, θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις συνέπειες που έχουν καθοριστεί.
Και για να μην με κατηγορήσουν κάποιοι ότι έχασα την όποια αγωνιστικότητα είχα, αν είχα, σπεύδω να συμφωνήσω μαζί σας ότι οι περισσότεροι, ή πολλοί, νόμοι είναι άδικοι για τους πολλούς αφού τους έκαναν οι λίγοι και ισχυροί για το δικό τους συμφέρον.
Αυτούς τους Νόμους πρέπει να αλλάξουμε. Πως;
Ε, μην τα περιμένετε όλα από μένα… Σκεφτείτε και εσείς κάτι.
Παρατήρηση: Επαναλαμβάνω. Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την ανάρτηση του συναδέλφου και φίλου Βασίλη Ιωάννου και δεν αποτελεί, σε καμιά περίπτωση, απάντηση σε όσα έγραψε.
Δημήτρης Καϊλάρης (Μέλος δ.σ. ΟΒΥΕ)
Αγαπητέ πρόεδρε, συμφωνώ απόλυτα σχεδόν σε όλα όσα έγραψες σχετικά με τα Π.Δ. που αφορούν τον Kλάδο μας. Αυτά που εγώ θέλω να συμπληρώσω είναι τα εξής: Συνεχίζω την προηγούμενη απάντηση: Στην υποτιθέμενη διαπραγμάτευση, όπως γράφεις, για το τελευταίο Π.Δ. 112/12, θα πω, για όσους δεν το γνωρίζουν, ότι η συμμετοχή ή ο ρόλος της Ομοσπονδίας μας ήταν ξεκάθαρα προσχηματική και αυτό δεν ήταν δική της επιλογή. Ήταν επιλογή της τότε κυβέρνησης, η οποία ονόμασε εκείνη την διαδικασία «Διαβούλευση».Τι συνέβη λοιπόν τότε, για όσους δεν γνωρίζουν, αλλά κυρίως για όσους γνωρίζουν και για δικούς τους λόγους κάνουν πως δεν γνωρίζουν. Σας καταθέτω την δική μου άποψη, η οποία είναι έγκυρη.
Εκείνη την χρονική περίοδο για πρώτη μου φορά, εκλέχθηκα στο διοικητικό συμβούλιο της Ομοσπονδίας μας. Τότε λοιπόν, η Ομοσπονδία σχεδίαζε να προτείνει αναθεώρηση του υφιστάμενου Π.Δ. το οποίο ήταν σε ισχύ, με τις όποιες τροποποιήσεις του. Η σκέψη αυτή όμως ήταν τελείως ασύνδετη με αυτή που έφερε τελικά ως πρόταση το υπουργείο. Θα θυμάστε εκείνη την περίοδο τον χαμό που γινόταν για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Εγώ θα θυμίσω την ροή όσων έγιναν τότε: Ν. 3982/11: «Απλοποίηση αδειοδότησης τεχνικών επαγγελμάτων» και ήρθε να εφαρμόσει τον ν. 3844/10 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας στην οδηγία 2006/123 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου» κ.λπ. Από αυτόν τον νόμο άρχισαν οι ουσιαστικές αλλαγές, το ΠΔ 112/12 εκδόθηκε με αντικείμενό του τον καθορισμό ειδικότητας και βαθμίδων – επαγγελματικά προσόντα. Η διαβούλευση λοιπόν που έγινε, ήταν τυπική διαδικασία και όσες αλλαγές και αν πρότεινε η Ομοσπονδία μας, δεν έγιναν αποδεκτές. Να θυμίσω επίσης, ότι για την διαβούλευση η Ομοσπονδία δεν ενημερώθηκε άμεσα, την ανέβασε στο διαδίκτυο το υπουργείο και είχες τρεις ή τέσσερις ημέρες προθεσμία για κατάθεση προτάσεων, η Ομοσπονδία πρόλαβε να κάνει προτάσεις δηλώνοντας ξεκάθαρα τις αντιρρήσεις της. Όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει στο αρχείο της Ομοσπονδίας μας. Τελειώνοντας, θα πω το εξής, το είπες πρόεδρε και εσύ: Ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος των λόγων και των πράξεών του.
Και για να μην μείνουν εντυπώσεις, να πω πως συμφωνώ με κάποια σχόλια του συν. Βασίλη σχετικά με τα πρόστιμα και την ανάκληση των Αδειών – άλλωστε είναι πάγια θέση και της Ομοσπονδίας μας. Αλλά δυστυχώς οι συνομιλητές μας (θεσμικοί παράγοντες) έχουν το πάνω χέρι, άβουλοι και ανίκανοι μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν.
Ιορδάνης Παπαδόπουλος: Έτσι ακριβώς έχουν τα γεγονότα. Ο αγώνας έγινε (τουλάχιστον από πολλούς από εμάς) αλλά δεν καταφέραμε όσα θέλαμε. Ελπίζουμε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, ελπίζοντας να διορθωθούν τα λάθη του Π.Δ.
Θεώρηση Αδειών
Σπύρος Αναγνωστόπουλος: Φίλε Δημήτρη, (και Ιορδάνη, βεβαίως βεβαίως).
Διάβασα με πολύ προσοχή, όπως πάντα άλλωστε, τις παρατηρήσεις σας και συμπληρώνω για να μην δημιουργηθούν, άθελα, παρερμηνείες.
Στο παραπάνω κείμενο υπήρχε μια ακόμα μεγάλη παράγραφος, που αναδείκνυε την διαφορά μεταξύ της σύνταξης των τριών πρώτων Π.Δ. και του 112|2012, την οποία όμως αφαίρεσα γιατί παραμεγάλωνε το κείμενο. Δεν την έσβησα όμως λες και μάντεψα ότι θα μου χρειαστεί.
Την δημοσιεύω τώρα για πληρέστερη ενημέρωση των συναδέλφων, αν και δεν το κάνω για πρώτη φορά: Όταν συγκροτήθηκε η πρώτη Ομάδα Εργασίας, μας κάλεσε ο τότε Υφυπουργός Βιομηχανίας και μας είπε.
«Η Ομοσπονδία Υδραυλικών καταγγέλλει ότι τα υδραυλικά στα κτίρια δεν γίνονται σωστά. Εγώ θέλω να κάνω ένα νόμο να γίνονται σωστά. Πέστε μου τι πρέπει να κάνω.
Ακούστε όμως: Θέλω ομόφωνη πρόταση. Άμα λέει άλλα ο ένας και άλλα ο άλλος, δεν θα κάνω τίποτα. Και κυρίως δεν θα κάνω τίποτα αν διαφωνείς εσύ» – και έδειξε εμένα.
Έξι λοιπόν μηχανολόγοι και δύο υδραυλικοί, αναλάβαμε την υποχρέωση να κάνουμε ένα Π.Δ. που θα λέει ό,τι εμείς νομίζαμε ότι έπρεπε να γίνει.
Συνεδριάσαμε 54 φορές επί 2 χρόνια και συντάξαμε ένα θαυμάσιο κείμενο που πάνω του έγιναν και άλλα Π.Δ. Η πρότασή μας έγινε, χωρίς καμιά αλλαγή το πρώτο Π. Δ. Αυτά για το δικό μας.
Για την νέα νομοθεσία, συντάχθηκε πρώτα ο Ν. 3982/11 «Απλοποίηση αδειοδότησης τεχνικών επαγγελμάτων», που έδινε εντολή στα Υπουργεία να συντάξουν νέα Π.Δ. με σκοπό να περιοριστεί η γραφειοκρατία.
Στα πλαίσια αυτής της σωστής, ίσως, κατά βάση εντολής, γιατί το είχαμε και το έχουμε ακόμα, παρακάνει, οι υπάλληλοι του Υπουργείου, χωρίς να έχουν ιδέα τι γίνεται στην οικοδομή, έβαλαν επάνω στο τραπέζι – Προκρούστη το δικό μας Π. Δ. και άρχισαν να κόβουν ό,τι νόμιζαν ότι είναι περιττό.
Έτσι προέκυψε το Π. Δ. 112|2012 που αποδυνάμωσε το 38\1991 και δημιούργησε τόσα προβλήματα στον Κλάδο.
Το δεύτερο Διάταγμα δεν είναι ό,τι καλύτερο γιατί:
– Συντάχτηκε από υπαλλήλους που δεν γνώριζαν το αντικείμενο.
– Αγνοήθηκαν οι προτάσεις της ΟΒΥΕ.
– Οι ίδιοι υπάλληλοι δεν θεώρησαν απαραίτητο να ζητήσουν την γνώμη και κάποιων που ήξεραν καλύτερα τα πράγματα.
Στην δική μας περίπτωση, θα μπορούσαν να συμβουλευτούν τα τρία μέλη της Ομάδας που ήταν ακόμα υπάλληλοι των Υπουργείων. Ψάχνω ψύλλους στα άχυρα θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.
Μόνο που αυτοί οι ψύλλοι χαλάνε τη δουλειά και δημιουργούν τα προβλήματα πολλές φορές.
Το έχω γράψει και άλλες φορές ότι και εμείς οι παλιοί φωστήρες να ήμασταν στην ΟΒΥΕ, δεν θα καταφέρναμε πολύ περισσότερα πράγματα, για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν υπήρχαν αυτιά να ακούσουν. Εγώ ποτέ δεν είπα ότι η Ομοσπονδία δεν προσπάθησε.
Και ξέρω πολύ καλά, ότι αν έχουμε ένα Π.Δ. με προβλήματα αυτό δεν οφείλεται στο ότι η ΟΒΥΕ δεν προσπάθησε και δεν πρότεινε πράγματα, αλλά στο ότι οι φωστήρες του Υπουργείου δεν άκουγαν κανέναν και τίποτα.
Τώρα, αν η τότε ηγεσία της Ομοσπονδίας έκανε το καλύτερο δυνατό που θα μπορούσε, αν εξάντλησε όλες τις δυνατότητες που είχε δηλαδή, είναι άλλο θέμα που κάποτε θα το συζητήσουμε. Αν… προφθάσουμε.
Αυτά προς άρση πάσης παρεξηγήσεως που λέγαμε κάποτε… περιδιαγραμμάτων.
Υ.Γ.
Αγαπητοί φίλοι ξέρετε τι με απασχολεί;
Εγώ γράφω μακροσκελή ενημερωτικά κείμενα και εσείς τα σχολιάζετε. Τα διαβάζουν άραγε έστω και λίγοι συνάδελφοι, γιατί για αυτούς γράφονται, ή άδικα γράφουμε;
Δημήτρης Καϊλάρης: Σωστή η απορία, αλλά εμείς δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε σχετικά με τις Άδειες.
Να αναφέρουμε τα αντίστοιχα Π.Δ. 113/12 «χειριστές μηχανημάτων», 114/12 «τεχνίτες καύσης», 115/12 «ηλεκτροσυγκολλητές, οξυγονοκολλητές» και ακολούθησαν το 1/2013 «ψυκτικών», 108/13 «ηλεκτρολόγων» και σε ό,τι αφορά τις Άδειες και ισχύει για όλους. (Οι εκδιδόμενες σύμφωνα με το άρθρο 5 άδειες είναι αόριστης διάρκειας και, με την επιφύλαξη της παρ. 2, θεωρούνται κάθε οκτώ (8) χρόνια. Ως ημερομηνία έναρξης της οκταετίας, λαμβάνεται η 1η Ιανουαρίου του επόμενου έτους από τη χορήγηση της άδειας.
Η ως άνω θεώρηση των αδειών αποσκοπεί στην εξασφάλιση του ότι ο επαγγελματίας ασκεί για το ελάχιστο απαιτούμενο όριο την αντίστοιχη επαγγελματική δραστηριότητα).
Το μόνο Π.Δ. στο οποίο προβλέπεται η εμπλοκή των επαγγελματικών σωματείων, είναι των τεχνικών καύσης, στα οποία δίνει το δικαίωμα να διανέμουν και να θεωρούν τα μπλόκ ελέγχου καύσης, ενώ ταυτόχρονα τα φύλλα αυτά διανέμονται και από τις διευθύνσεις ανάπτυξης για όσους δεν ανήκουν σε σωματεία και υποχρεώνει ακόμη και τους μηχ. μηχανικούς να προμηθεύονται με τον ίδιο τρόπο τα φύλλα ελέγχου. Τι έφταιξε λοιπόν για την διακοπή της συνεργασίας ή ποιος ήταν ο πιο πιθανός λόγος για τον αποκλεισμό της Ομοσπονδίας από το υπουργείο σε αυτό τον διάλογο για το νέο ΠΔ; Γιατί το υπουργείο απέμπλεξε τα σωματεία από την θεώρηση της ΥΔΕ; Οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι και αναφέρω κάποιους από αυτούς.
Α) Αθεώρητες άδειες πολλών συναδέλφων.
Β) Θεώρηση ΥΔΕ από σωματεία σε συναδέλφους που είχαν αθεώρητες άδειες.
Γ) Πρόεδροι σωματείων που κοστολογούσαν κατά το δοκούν την θεώρηση των ΥΔΕ.
Δ) Πρόεδροι σωματείων αρνούνταν να θεωρήσουν ΥΔΕ γιατί έτσι ήθελαν.
Ε) Πρόεδροι που μετέθεσαν το κόστος θεώρησης των ΥΔΕ στους ιδιώτες.
Ζ) Πρόεδροι που έβαζαν άπειρα εμπόδια σε συναδέλφους για να τους βεβαιώσουν προϋπηρεσίες.
Η) Πρόεδροι που δεν θεωρούσαν ΥΔΕ σε όσους δεν ήταν μέλη των σωματείων.
Αποτέλεσμα αυτών των συμπεριφορών ήταν να προκληθούν διαμαρτυρίες που έφτασαν σε αυτιά που δεν έπρεπε και έτσι χάθηκε η εμπιστοσύνη που μας είχαν. Κάτι ανάλογο έγινε και με τους ηλεκτρολόγους, με κύριο λόγο για αυτούς το υψηλό κόστος θεώρησης της ΥΔΕ.
Ιορδάνης Παπαδόπουλος: Δημήτρη έτσι ακριβώς είχε, δυστυχώς η κατάσταση στα σωματεία μας. Θυμάμαι τον εαυτό μου πρώτη θητεία πρόεδρος το 2004 που αρνήθηκα σε συνάδελφο να υπογράψω ΥΔ για το δικό του σπίτι. Πόσα άκουσα εκείνο το απόγευμα δεν λέγεται. Το αποτέλεσμα ήταν ο συνάδελφος να αναγκαστεί να την θεωρήσει αμέσως μετά και να μου λέει-προς τιμή του βέβαια- καλά μου έκανες. Το αποτέλεσμα αυτής της ορθής τακτικής, ήταν όταν ήρθε η ώρα της αλλαγής, ελάχιστοι να έχουν αθεώρητη άδεια και χωρίς μεγάλο κόστος να την αντιστοιχήσουν. Τώρα πόσοι συνάδελφοι εκτίμησαν το γεγονός αυτό, δεν είμαι σε θέση να το ξέρω. Είμαι σίγουρος όμως ότι έκανα καλά τη δουλειά μου και έχω τη συνείδηση μου ήσυχη. Δυστυχώς όμως για τον Κλάδο, αγαπητέ Σπύρο, πολλοί λειτούργησαν όπως ακριβώς αναφέρει ο Δημήτρης, με αποτέλεσμα να το πληρώσει και ο Κλάδος.
O χειρισμός της υπεύθυνης δήλωσης
Σπύρος Αναγνωστόπουλος: Φίλοι Δημήτρη και Ιορδάνη, (γιατί μόνοι μας τα λέμε), καιρός ήταν να παραδεχτούμε, σαν Κλάδος, ότι κακοποιήσαμε κατά τον βαναυσότερο τρόπο μια διάταξη που κατακτήθηκε με την μεγαλύτερη δυσκολία από όλες τις άλλες και που ήταν η πιο χρήσιμη και αποτελεσματική για την εφαρμογή του διατάγματος και την οργάνωση του Κλάδου.
Η «Αποδεδειγμένη κατάθεση» στο Σωματείο, όπως είναι η σωστή αναφορά και όχι η «θεώρηση» όπως εσφαλμένα επικράτησε να λέγεται από όλους, πέρασε με την μεγαλύτερη δυσκολία όχι γιατί πείστηκε από τα επιχειρήματά μου ο φίλος μου ο Αλέκος ο Ζάνος, που αντιδρούσε αλλά …πιέστηκε συναισθηματικά.
Ο «ιστορικός» διάλογος σε ένα πηγαδάκι με τον εκπρόσωπο του ΤΕΕ:
Εγώ – Έλα ρε Αλέκο πές το «ναι» να τελειώνουμε.
Ζάνος- Μα τι λύσσαξες με το Σωματείο;
Παπαδημητρίου (ΤΕΕ) – Άστον κ. Ζάνο αφού το θέλει τόσο.
Ζάνος – Συχώρα αυτόν. Κόψε τον σβέρκο σου. Κάνε ό,τι θέλεις».
Αυτό ήταν… Γιατί επέμενα να παίρνει υπογραφή από το «Σωματείο που καλύπτει τον Κλάδο»;
Μα γιατί υπολογίζαμε, για να το γυρίσω στο μαζικό, ότι με το υποχρεωτικό πέρασμα των συναδέλφων από τα σωματεία, θα δινόταν η δυνατότητα στις διοικήσεις να τους πείσουν να γίνουν μέλη και στον Σύνδεσμο και τον Συνεταιρισμό αλλά και να συμμετέχουν ενεργά στις άλλες ενέργειές τους.
Υπολογίζαμε ακόμα ότι με ένα μικρό τέλος που θα αποφασίζαμε να πληρώνουν οι συνάδελφοι, οι Σύνδεσμοι θα αποκτούσαν την οικονομική δυνατότητα να ανοίξουν ένα γραφείο, να πάρουν έναν υπάλληλο, έστω το απόγευμα κ.λπ. Επαληθεύθηκαν αυτές οι προσδοκίες μας; Ναι, επαληθεύθηκαν αλλά και κακοποιήθηκαν βάναυσα με τις αυθαιρεσίες που αναφέρετε.
Παρά την ειδική ομόφωνη απόφαση της Γ.Σ. ότι το ποσό που θα πληρώνουν αποκλειστικά οι συνάδελφοι, θα αποφασίζεται από τις Γ.Σ. των Σωματείων και την σύσταση να είναι μικρό, ο καθένας έκανε ό,τι κατέβαζε το κεφάλι του.
Το κακό δεν διορθώθηκε ούτε όταν διάβασα στην Γ.Σ. μια ιδιωτική επιστολή που μου είχε στείλει ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας και που έλεγε ότι του έγιναν ανώνυμες καταγγελίες ότι γίνονται διάφορα απαράδεκτα πράγματα με την υπογραφή των Δηλώσεων από τα Σωματεία. Και η επιστολή κατέληγε:
«Πρόεδρε ξέρεις καλύτερα από εμένα τι θα γίνει αν οι καταγγελίες γίνουν επίσημα»…
Δεν υποστηρίζω ότι γ’ αυτό καταργήθηκε, αλλά εμείς φροντίσαμε να κάνουμε ό, τι μπορούσαμε για κάτι τέτοιο.
Η επιστολή του Β. Ιωάννου προς τον Υπουργό Ανάπτυξης
Ο Βασίλης Ιωάννου, έστειλε την παρακάτω επιστολή στα πολιτικά κόμματα, τον Υπουργό Ανάπτυξης, και τον Υφυπουργό Ανάπτυξης:
«Κύριε Υπουργέ, θα επιθυμούσα να δείτε με σοβαρή διάθεση την επίλυση ενός σοβαρότατου και άδικου προβλήματος που προκύπτει από το Π.Δ. 112/2012 και αφορά τις Άδειες των υδραυλικών. Θεωρώ ότι είναι άδικο να χάνει κάποιος (και είναι πιστέψτε με πολλοί), την επαγγελματική του Άδεια διότι είτε από ευθύνη του, είτε από αμέλεια κ.λπ. είτε από ιδεολογική ή ιδεοληπτική άποψη (π.χ. όπως εγώ), αρνείται τη συγκεκριμένη διάταξη, είτε γιατί αδυνατεί, λόγω της οικονομικής συγκυρίας, να ανταποκριθεί στην καταβολή του παραβόλου και των προστίμων και δεν θεώρησε την Άδειά του. Είναι πιστεύω αδιανόητο να υποβάλεται ένας επαγγελματίας καταξιωμένος, με πολλά χρόνια εμπειρίας έως και 48, όπως τα δικά μου, στην διαδικασία των εξετάσεων. Η θεώρηση ανά 3ετία ή 5ετία της Άδειας, έτσι όπως σήμερα πραγματοποιείται, με μια σφραγίδα και μια υπογραφή ενός δημόσιου υπαλλήλου, είναι νομίζω ο εξευτελισμός της επαγγελματικής αλλά και προσωπικής υπόστασης κάποιου. Η σφραγίδα και η υπογραφή πιστοποιούν την γνώση; Γιατί; Χάθηκε; Γι’ αυτό και πρέπει να επανέλθουν όλες οι παλιές Άδειες σε ισχύ και να βρεθεί άλλος τρόπος επικαιροποίησής τους. Το μεγάλο βέβαια άδικο του Π.Δ., είναι μια παρενέργεια που είναι εξωφρενική. Στερεί το δικαίωμα στους βοηθούς μας και στα τέκνα μας, να αποκτήσουν τη δική τους Άδεια, λόγω του ότι δεν μπορεί να πιστοποιήσει την προϋπηρεσία τους ο εργοδότης τους, αφού δεν έχει θεωρηθεί η Άδειά του. Αν στέκει αυτό λογικής! Ενώ έχουν χιλιάδες ένσημα ως βοηθοί υδραυλικοί, δεν είναι παράλογο; Γιατί έχουν ποινή αυτοί, τι οφείλουν; Μας στερεί το δικαίωμα του να δίνουμε προϋπηρεσία στα παιδιά μας, κατά εγκληματικό τρόπο, γιατί; Σύμφωνα με το Νόμο, αφού δεν είναι απαραίτητη η ασφάλιση σε άτομα πρώτου βαθμού συγγένειας, τότε γιατί ένας γονέας δεν μπορεί να μεταβιβάσει εμπειρία στο παιδί του; Και πόσο μάλλον, όταν εκείνη την περίοδο αυτό βρισκόταν στο στάδιο των σπουδών του. Πρέπει να αποκαταστήσετε άμεσα αυτές τις αδικίες, όπως και πρέπει να βρείτε τρόπο να καταπολεμήσετε την παράνομη εργασία και όχι τη νόμιμη. Δηλαδή η επαγγελματική καταξίωση κάποιου αποδεικνύεται από ένα παράβολο; Ή είναι στοχευμένη παρότρυνση της πολιτείας, σε μια μεγάλη κατηγορία αποκλεισμένων απ΄ τη νομιμότητα επαγγελματιών, να εργάζονται παράνομα; Γιατί αυτό κάνουν και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν, όταν οι Νόμοι της πολιτείας, αναίτια, τους εκδικούνται. Παρακαλώ για τις ενέργειές σας .
Υ.Γ. Η Πολιτεία δεν μπορεί να εκδικείται τους πολίτες.
