5 Ιουνίου, παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος. Αφορμή να θυμηθούμε το περιβάλλον; Δε χρειάζεται, μας το θυμίζει κάθε μέρα η κλιματική αλλαγή (πλημμύρες, ξηρασίες, ερημοποιήσεις, εξάντληση των πόρων της Γης κλπ.). Το ζήτημα είναι η ανταπόκριση των πολιτών στα προσκλητήρια των περιβαλλοντικών οργανώσεων για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος. Αυτό έγινε πρόπερσι, το 2015, όταν απείλησε η κυβέρνηση να παραδώσει ουσιαστικά όλο το παραλιακό μέτωπο του Σαρωνικού στην απληστία των «επενδυτών». Ήταν τέτοιος ο ξεσηκωμός, που 200 (!) οικολογικές οργανώσεις ακολούθησαν την πρωτοβουλία του Επιμελητήριου Περιβάλλοντος* και ματαίωσαν κάθε σκέψη ακύρωσης του δημόσιου χαρακτήρα των παραλιών – όσων τουλάχιστον έχουν απομείνει ακόμα ανοιχτές… Ας είναι αυτή η νίκη ένα παράδειγμα- παρακαταθήκη για όλους μας, γιατί, αν κερδήθηκε μια μάχη, δεν κερδήθηκε ακόμα ο πόλεμος. Έχουμε ακόμα δρόμο πολύ… Το προσφιλές επιχείρημα των πολιτικών και οικονομικών εξουσιών υπέρ αυτού του είδους της «ανάπτυξης» είναι ένα ψευτοδίλημμα: Τι προτιμάτε; Περιβάλλον ή δουλειά; Καθαρά νερά και ατμόσφαιρα ή γεμάτο στομάχι; Αυτό ακριβώς το επιχείρημα χρησιμοποιείται παγκοσμίως. Θα φέρω δύο παραδείγματα, ένα από την πατρίδα μας κι ένα από το εξωτερικό: Στην Ελλάδα, στις Σκουριές, όπου οι χρυσοθήρες έχουν καταστρέψει χιλιόχρονα δάση και πεντακάθαρα, άλλοτε, νερά, αυτό ακριβώς είναι το επιχείρημα και μάλιστα επιστρατεύονται οι εργαζόμενοι, από κοινού με τα ΜΑΤ, κατά των πολιτών που παλεύουν για το περιβάλλον, για τη Φύση, δηλαδή και για τη ζωή τους. Στη Βραζιλία, στον Αμαζόνιο, που όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι ο «πνεύμονας του πλανήτη Γη» έχει ήδη καταστραφεί το 40% των δασών κατά μήκος του ποταμού και, αν δε γίνει κάτι, δε θα αργήσει η απόλυτη καταστροφή. Επιστημονική μελέτη δίνει στον Αμαζόνιο περί τα 190 χρόνια μέχρι το απόλυτο τέλος, αλλά ήδη από τώρα είναι ολοφάνερες οι συνέπειες της «ανάπτυξης» από τα ακραία καιρικά φαινόμενα – πλημμύρες, ξηρασίες, ερημοποίηση, υποβάθμιση της ατμόσφαιρας, των νερών και των εδαφών – που γίνονται όλο και πιο άγονα με τη βοήθεια και των χημικών λιπασμάτων και φαρμάκων… Αποτέλεσμα; Σβήνουν ή εκτοπίζονται οι φυλές των ιθαγενών μετά από χιλιάδες χρόνια παρουσίας σ’ αυτά τα δάση, με απόλυτο σεβασμό στη Φύση που την θεωρούν ιερή. Και τι λέει η κυβέρνηση της Βραζιλίας για όλα αυτά; Ο γαιοκτήμονας πρωθυπουργός Τεμέρ λέει ότι προτιμάει ιθαγενείς χορτάτους, εννοώντας ότι η «ανάπτυξη» θα τους χορτάσει. Πρόκειται για εντελώς γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα. Αν έχουν ακόμα και πρόβλημα πείνας οι ιθαγενείς, αυτό δεν προέρχεται από το δικό τους τρόπο ζωής αλλά από την εισβολή του «πολιτισμού» στη γη τους! Δε ζητάνε από τον κύριο Τεμέρ ψωμί αλλά να σταματήσει η γενοκτονία Φύσης και ανθρώπων. Σ’ αυτή τη συγκυρία λοιπόν, όπου κυριαρχούν οι πάσης φύσεως ανθρωπογενείς καταστροφές του περιβάλλοντος, όλοι οι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των υδραυλικών, πρέπει – το οφείλουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας – να διεκδικήσουμε τη βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτήν δηλαδή που σέβεται τη μάνα-Γη. Και να ζητάμε επομένως δουλειές μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Π. χ. δουλειές στη βιομηχανία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) όπως οι φωτοβολταϊκές και οι αιολικές εγκαταστάσεις, η γεωθερμία, οι (σωστά μελετημένες!) υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις κλπ. Το σύνθημα «ο θάνατος σου η ζωή μου» υπονομεύει τελικά τη ζωή όλης της ανθρωπότητας και όχι μόνο! Ανδρέας Δάνος
*το Επιμελητήριο του Περιβάλλοντος ιδρύθηκε από ένα εξαιρετικό νομικό και Άνθρωπο, τον Μιχάλη Δεκλερή που υπεράσπισε και υπερασπίζει το περιβάλλον τόσο ως αντιπρόεδρος του ΣτΕ όσο και ως συνταξιούχος.
