Ολοκληρώνουμε στο τεύχος αυτό, τα αποσπάσματα από τις ομιλίες των συναδέλφων στη γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας Υδραυλικών (ΟΒΥΕ), που πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου στο ξενοδοχείο Novotel.
Δημήτρης Αλέξης (Βόλος):
Η κρίση δεν ήρθε ξαφνικά. Το ζήτημα είναι η στάση του συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι σε όλα αυτά τα μέτρα που παίρνονται.
Συνειδητά, κάποιοι, προσπαθούν να εγκλωβίσουν και να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και ειδικότερα τους συναδέλφους.
Εάν δεν βγάλουμε την καρδιά του κτήνους που λέγεται μονοπωλιακός καπιταλισμός, αυτός θα μας φάει. Ή θα μας φάει ή θα τον φάμε. Εμείς, μέσα από την ΠΑΣΕΒΕ, είμαστε αισιόδοξοι για την πορεία του αγώνα μας. Πρέπει να συσπειρωθούμε όλοι μαζί και να μην υποταχθούμε. Μόνο έτσι και η νέα γενιά θα έχει αύριο δικαιώματα.
Γιώργος Παστιμαρτζής (Δράμα):
Σαν Ομοσπονδία, έχω την αίσθηση ότι θα πρέπει να «συγκρουστούμε» με την κυβέρνηση. Με χάδια δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα.
Δεν μου άρεσε επίσης στην είσηγηση, η φράση: Ο κλάδος πάνω απ’ όλους και όλα. Μου θύμισε το ορθοδοξία ή θάνατος. Ο κλάδος δεν είναι μόνος του, είναι μέρος της κοινωνίας που πεθαίνει. Το πρόβλημα είναι σε όλους τους εργαζόμενους, όχι μόνο σε εμάς. Ο αγώνας είναι κοινός, προκειμένου να βγούμε από το αδιέξοδο.
Θεόδωρος Κουτσαντώνης (Πάτρα):
Στις παρούσες συνθήκες, απαιτείται η ανασύσταση και ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, με σκοπό την αντιμετώπιση των αντιλαϊκών μέτρων που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και υπαγόρευσε το ΔΝΤ και η Ε.Ε.
Ενώ όλη η Ελλάδα βρισκόταν στο «πόδι», η ΟΒΥΕ δεν έλαβε καμία πρωτοβουλία κινητοποίησης. Οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού, για άλλη μια φορά με τη στάση τους, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις αντιλαϊκές πολιτικές και να εξυπηρετήσουν τα στενά, μικροκομματικά τους συμφέροντα.
Ήρθε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Πρέπει να αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο η δράση μας.
Γιάννης Ζώης (Αμαλιάδα):
Για ποια κρίση μιλάμε, με άδεια την αίθουσα από συναδέλφους; Σε άλλες συνθήκες, η αίθουσα θα έπρεπε να ήταν ασφυκτικά γεμάτη.
Τις προάλλες έγινε απεργία και πληροφορήθηκα ότι όλοι οι συνεταιρισμοί ήταν ανοιχτοί. Εμείς οι ίδιοι, σπάμε την απεργία. Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό σε όλους μας, ότι η επικείμενη αύξηση της ανεργίας θα φουντώσει την παράνομη εργασία στον κλάδο μας. Όποιος πλέον πεινάει, θα «κλέψει» για να φάει, για να επιβιώσει.
Δημήτρης Βαργιάμης (Θεσσαλονίκη):
Το ερώτημα είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να δώσουμε μία άλλη ποιότητα και κουλτούρα στον κλάδο μας. Σίγουρα η ΟΒΥΕ έχει κάνει κάποια βήματα. Από ‘κει και πέρα θα πρέπει να στραφούμε σε ορισμένους κυρίαρχους τομείς. Ο πρώτος αφορά τη σχέση που πρέπει να διαμορφώσει η Ομοσπονδία με την πολιτεία και με τους κοινωνικούς εταίρους. Ο κλάδος πρέπει να γίνει δυνατός συνομιλητής.
Ο δεύτερος τομέας αφορά τη σχέση που πρέπει να διαμορφώσουν οι σύνδεσμοι με την τοπική κοινωνία και με την τοπική αυτοδιοίκηση. Μας αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχουμε. Πρέπει να αποκτήσουμε πολιτική οντότητα.
Σαράντος Πλευρίτης (Λακωνία):
Το Δ.Σ. της ΟΒΥΕ πρέπει να έρθει σε επαφή και να διερευνήσει τους λόγους απουσίας των 30 συνδέσμων από τη γενική συνέλευση. Τα θέματα που μας απασχολούν είναι πολύ «καυτά» και ως κλάδος δεν έχουμε τη δυνατότητα απουσιών.
Η υποχρεωτική ασφάλιση στον ΟΑΕΕ, είναι δυσβάσταχτο μέτρο για πολλούς επαγγελματίες μικρών νομών, όπως ο δικός μας. Τα 60 από τα 100 μέλη μας, μέχρι πρότινος ήταν ασφαλισμένα στον ΟΓΑ. Και ήδη έχουμε αρκετές παύσεις επαγγέλματος. Σαν τοπική ομοσπονδία, είχαμε ζητήσει να δημιουργηθούν και άλλες ασφαλιστικές κλάσεις, μικρότερης οικονομικής βαθμίδας. Προτείνω αυτό, να το εισηγηθούμε και ως ΟΒΥΕ(…).
Τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης (περικοπές μισθών, συντάξεων κ.λπ.) θα έχουν δυσάρεστες συνέπειες για τους επαγγελματίες.
(…)Να ακολουθήσουμε το πρότυπο των ηλεκτρολόγων για την ενίσχυση των συναδέλφων που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας κ.ά.
Ανδρέας Ασημακόπουλος (Αθήνα):
Θα ευχόμουν η χθεσινή και σημερινή μας δουλειά να είχε τη δυνατότητα να παράξει θετικό έργο, κάτω από τις χειρότερες συνθήκες που βιώνουμε μετά τον πόλεμο. Όμως δεν είμαι αισιόδοξος.
Διαπιστώνεται για μία ακόμη φορά, ότι στη συνέλευσή μας κυριαρχούν οι κακές προσωπικές σχέσεις μεταξύ των στελεχών του κλάδου, η σύγχυση για μια σειρά ζητήματα, και η οποία καλλιεργείται, σε μεγάλο βαθμό, με ανακρίβειες που λέγονται από το βήμα. Είναι λυπηρό να ακούγονται εκφράσεις αγοραίες, κάτι που δεν γινόταν στον κλάδο μας. Ήμασταν παράδειγμα στις συνελεύσεις που κάναμε, παρά τις διαφωνίες μας(…).
Κακώς δεν συμπεριελήφθη η εισήγηση του συν. Σαπαλίδη στο φάκελο των εισηγήσεων του Δ.Σ., που δόθηκαν στους αντιπροσώπους. Δεν καταλογίζω πρόθεση, καλό όμως είναι τέτοια πράγματα να μην επαναληφθούν.
(…)Είναι ανακριβές να λέγεται εδώ, ότι η ΓΣΕΒΕΕ συμφώνησε με τα μέτρα της κυβέρνησης. Έχει εκφράσει, κατά τον πλέον έντονο τρόπο τις διαφωνίες της στους αρμόδιους υπουργούς, σε τέτοιο βαθμό, που δεν θα τολμούσε κανένας άλλος να το κάνει, στης ίδιας παράταξης και κόμματος υπεύθυνους.
(…)Σε ό,τι αφορά στη νεοϊδρυθείσα παράταξη της ΠΑΣΕΒΕ, είναι λυπηρό -και πρωτοφανές γεγονός- τα σωματεία, στα οποία έχει την πλειοψηφία η συγκεκριμένη παράταξη, να προσχωρούν σε αυτήν. Αν είναι δυνατόν!
Διονύσης Κοκκαλιάρης (Αθήνα):
Θα περίμενα από την εισήγηση, σε τούτη τη δύσκολη στιγμή που περνάμε όλοι, να έδινε μεγαλύτερη κατεύθυνση συσπείρωσης των συναδέλφων στους συνεταιρισμούς. Ακούστηκαν πολλά για την ανάγκη οικονομικής βοήθειας των συνδέσμων προς την ΟΒΥΕ. Θα ήθελα να πω, ότι υπάρχουν και περιπτώσεις συνδέσμων, με ανθηρά οικονομικά, που σαμποτάρουν την Ομοσπονδία.
Το ποσό που πλήρωσε ο σύνδεσμος της Αθήνας το 2009 για οβυόσημα, είναι μειωμένο κατά 60% περίπου από το 2007, ενώ από την άλλη οι εισπράξεις του από τις υπεύθυνες δηλώσεις, είναι σαφώς αυξημένες.
Η πλειοψηφία της διοίκησης της Αθήνας, πρέπει ν’ αφήσει τις αντιπαραθέσεις και την κόντρα με τα εκλεγμένα όργανα(…).
Ρώτησε, εχθές, ένας ομιλητής, γιατί οι συνεταιρισμοί δεν έκλεισαν τα μαγαζιά τους στην απεργία. Κατ’ αρχάς η ΠΟΣΕΥΔ δεν έδωσε καμία εντολή να κλείσουμε. Πέραν τούτου, εμείς ως Αθήνα, δημοκρατικά, είχαμε τις πόρτες ανοιχτές και μπορούσε όποιος εργαζόμενος το επιθυμούσε, να συμμετάσχει στην απεργία.
Βασιλακόπουλος Σπύρος (Ηλεία):
Οι προηγούμενοι ομιλητές, μίλησαν για πολιτική, για το πώς θα λυθούν τα προβλήματα παγκοσμίως, εμείς όμως εδώ, ήρθαμε για να λύσουμε τα δικά μας προβλήματα.
Αφού καταφέραμε, μετά από πολλές προσπάθειες, να βγάλουμε άδειες και να θεσμοθετήσουμε την Υπεύθυνη Δήλωση, τώρα έχουμε αρχίσει να χάνουμε την «μπάλα». Μιλάμε για πιστοποιήσεις, συντηρήσεις, για το ποιος θα βάζει το σωλήνα, για το ποιος θα φτιάχνει τις εγκαταστάσεις αερίου. Όλες αυτές οι εργασίες είναι δικές μας, και δεν πρέπει να μπαίνουμε σε λογικές επαναδιαπραγμάτευσης. Δεν ξέρω πραγματικά ποιο είναι το σκεπτικό όλων αυτών των συζητήσεων. Όπως επίσης, η όλη συζήτηση για τα πιστοποιημένα υλικά. Μία ευθύνη του κράτους, την οποία κάποιοι προσπαθούν να την μετακυλήσουν σε εμάς…
Μιλάμε για το ασφαλιστικό, και όλα αυτά τα χρόνια είχαμε αφήσει το κράτος και τα ταμεία να διαχειρίζονται κατά το δοκούν τα αποθεματικά. Και τώρα «ξυπνήσαμε». Κάπου φταίμε κι εμείς. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να απαιτήσουμε, είναι: ο σωλήνας αποτελεί αντικείμενο εργασίας του αδειοδοτημένου υδραυλικού.
Γιάννης Βάρδας (Λασίθι):
Τα προβλήματα είναι χιλιοειπωμένα, καταγεγραμμένα, τα ίδια και τα ίδια. Και λύσεις δεν μπορούν να ‘ρθουν, γιατί δεν αρκεί να θέλουμε, δεν αρκεί να μπορούμε, πρέπει και να μας αφήνουν, για να τις δώσουμε.
Όταν είμαστε δέσμιοι κάποιων νοοτροπιών, σκεπτικών και κόμπλεξ, αυτή είναι η αδυναμία της δημοκρατίας(…).
Οφείλω να ζητήσω μία συγγνώμη για πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει, για βήματα που θα έπρεπε να έχουμε κάνει μπροστά και δεν έχουν γίνει. Ίσως να φταίω, να μην προσπάθησα αρκετά. Ίσως και να μη φταίω…
Παναγιώτης Ασλανίδης (Πειραιάς):
Για πρώτη φορά, μετά από 20 και πλέον χρόνια που ασχολούμαι με τα κοινά, δηλώνω ότι έχω καλυφθεί πλήρως, σε όλα τα θέματα, από τις ομιλίες των συν. Βαργιάμη και Ασημακόπουλου.
Ακούστηκαν πολλά για τα προβλήματα και έτσι είναι. Η κρίση έχει «χτυπήσει» όλους μας και δεν ξέρουμε πόσο ακόμα θα μας πλήξει. Σίγουρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλες αυτές τις παρενέργειες, με αγώνες, δράση και αντίδραση. Και γι’ αυτό είμαστε εδώ. Είναι αλήθεια, σε σχέση με το παρελθόν, ότι το συνδικαλιστικό κίνημα τώρα, δεν έχει επιτυχίες. Να δούμε όμως τι φταίει; Έχουμε κάποιους συναδέλφους που έχουν δημιουργήσει μία άλλη ΓΣΕΒΕΕ. Αυτό είναι σωστό;
Γιώργος Σιγάλας (Πειραιάς):
Τα κοινά προβλήματά μας, θα ήταν καλύτερο να τα αντιμετωπίσουμε ενωμένοι. Και όχι όταν σαν ΓΣΕΒΕΕ κατεβαίνουμε σε κινητοποιήσεις, οι μεν να πηγαίνουν από εδώ και οι δε από εκεί.
Ακούσαμε για το ασφαλιστικό διάφορα παράπονα και διαπιστώσεις, καταλαβαίνετε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι χρεωμένα με 650 δισ.; Στο δια ταύτα. Δεν άκουσα καμία πρόταση για το πώς θα δοθούν αυτά τα λεφτά, αν έχουν «φαγωθεί». Θα τα ζητήσουμε πίσω;(…)
Μίλησα για την ενότητα των συναδέλφων. Είδαμε πάλι να διανέμονται φυλλάδια έξω από την αίθουσα. Αυτή είναι η ενότητα; Ποια είναι η ΠΑΣΕΒΕ; Είναι κάποιο εκλεγμένο όργανο που εκπροσωπείται νόμιμα στη γενική συνέλευση;
Κάποιοι λένε διάφορα για τη ΓΣΕΒΕΕ. Ξεχνάνε όμως αυτοί οι συνάδελφοι, ότι η συνομοσπονδία έχει υιοθετήσει πολλά από τα προβλήματα που μας απασχολούν.
Θανάσης Βαφέας (Λέσβος):
Από τις γενικές συνελεύσεις, τελικά, μόνο η κούραση μας μένει. Κάνουμε τόσα χιλιόμετρα για να έρθουμε εδώ, και το μόνο που βλέπουμε είναι κομματικές διαμάχες.
Όλοι φωνάζουμε, να γίνουμε μία γροθιά και να ενωθούμε. Δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα, ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Θα το σκεφτώ αν θα ξαναέρθω σε γενική συνέλευση της ΟΒΥΕ, γιατί, εκτός των άλλων, δεν υπάρχει και αποτέλεσμα(…)
Τι να γυρίσω να πω στους συναδέλφους μου στη Μυτιλήνη; Μόνο ότι δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα.
Κώστας Ζήτρος (Τρίκαλα):
Αποδεικνύεται ότι στις συνελεύσεις αυτές, δεν συζητάμε καθόλου για τα καθημερινά προβλήματα των υδραυλικών. Πόσοι από εσάς έχετε το προσωπικό που είχατε τα προηγούμενα χρόνια; Εγώ είχα τρία άτομα και τώρα έχω «μισό».
Όλη η συζήτηση στη γενική συνέλευση αναλώθηκε για την Ευρώπη, για το παγκόσμιο γίγνεσθαι κι έχουμε φτάσει να είμαστε «καρπαζοεισπράκτορες» των μηχανολόγων και των μηχανικών, οι οποίοι καθορίζουν και τις τιμές μας(…).
Να πιέσουμε λίγο στο θέμα των εγκαταστάσεων φυσικού αερίου, προκειμένου να απαιτείται η υπεύθυνη δήλωση των υδραυλικών είτε είναι παλιά είτε καινούργια η οικοδομή. Ακόμη και όταν τη δουλειά την παίρνει ο μηχανολόγος. Στα Τρίκαλα, το φυσικό αέριο έρχεται τώρα και ήδη τις περισσότερες δουλειές τις έχει πάρει ο εργολάβος που έκανε τα εξωτερικά δίκτυα(…).
Δεν μπορώ να αποκαλώ συναδέλφους μου όσους πάνε και ασφαλίζονται στον ΟΓΑ και μας ανταγωνίζονται αθέμιτα.
Ηλίας Χούντας (Κόρινθος):
Μην περιμένετε να ανταπεξέλθουμε στη μάστιγα που ήρθε, εάν δεν αλλάξουμε τον «παλαιολιθικό» τρόπο διεκδίκησης που ακολουθείται, χρόνια τώρα, από τους παλιούς και σημερινούς συνδικαλιστές, χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου.
Εάν κλείσουμε τις «κάνουλες» προς το κράτος, τότε οι υπουργοί θα αναγκαστούν να μας καλέσουν, να μας ακούσουν και θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.
Το κλείσιμο των δρόμων, ως μορφή διαμαρτυρίας, τελείωσε.
Ως ΟΒΥΕ και σύνδεσμοι, πρέπει να «βομβαρδίσουμε» με επιστολές για τα προβλήματά μας, όλους τους τοπικούς παράγοντες και τους βουλευτές που εκλέγουμε. Πρέπει να τους κάνουμε κοινωνούς των προβλημάτων μας, και να καταθέτουν επερωτήσεις στη Βουλή.
Νίκος Ζαρκάδας (Κοζάνη):
Επισημαίνω ότι η γενική συνέλευση της ΟΒΥΕ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος και τόπος για την ανάλυση της παγκοσμιοποίησης, και ούτε είμαστε οι καθ’ ύλην αρμόδιοι γι’ αυτό.
Τα προβλήματά μας «τρέχουν» και με λύπη μου διαπίστωση την επικράτηση της λογικής του «διαίρει και βασίλευε». Λογική που τη θέλει το μεγάλο κεφάλαιο, και που όλοι εδώ απεχθανόμαστε.
Θεωρώ ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να κερδίσουμε κάτι. Οι διασπάσεις δεν ωφελούν.
Καλώ τους συναδέλφους που πάνε να τραβήξουν μία άλλη γραμμή, να συνταχθούν με την ΟΒΥΕ και τη ΓΣΕΒΕΕ. Να παλέψουν με το δικό τους τρόπο, μέσα από αυτά τα όργανα. Να είμαστε συμμαχητές και όχι αντίπαλοι.
Κώστας Μαντζιώρος (Αθήνα):
Επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν μπορούμε πλέον να δώσουμε καμία απάντηση στα παιδιά μας για το μέλλον τους, είναι η στιγμή να ανασκουμπωθούμε, να αφυπνιστούμε και να δούμε τι έχουμε καταφέρει τόσα χρόνια.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό που έχουμε καταφέρει είναι να έχουμε διαιρεθεί, ο ένας να σέρνει από εδώ και ο άλλος από ‘κει. Έχουμε καταφέρει, επίσης, να τρώμε το ψωμί των παιδιών μας και τον πάτο του πηγαδιού να μην τον βλέπουμε ακόμα. Απαντήσεις σε πολλά πράγματα από αυτά που μας συμβαίνουν δεν μπορώ να δώσω, όμως εκτιμώ ότι σε κάποια ζητήματα έχουμε χάσει το δρόμο μας.
