«Αφού ο κόσμος δεν έχει λεφτά, πώς εμείς θα έχουμε δουλειά;»

Τους προβληματισμούς και την αγωνία για το μέλλον τους κατέθεσαν οι νέοι επαγγελματίες – μέλη του συνδέσμου υδραυλικών Αθηνών, σε σύσκεψη στις 2 Φεβρουαρίου

Δειλά στην αρχή αλλά με μεγαλύτερο θάρρος στη συνέχεια, οι νέοι – ηλικιακά και επαγγελματικά- συνάδελφοι που συμμετείχαν στη σύσκεψη και πήραν το λόγο, σε μια συνάντηση γνωριμίας και ανταλλαγής απόψεων και προβληματισμού για το σήμερα και το αύριο του επαγγέλματος, έθεσαν με ευθύτητα τα ζητήματα που τους απασχολούν και τα οποία ακούνε, πρωτίστως, στα ονόματα: αναδουλειά – ανεργία και παράνομη εργασία. Δύο καυτά προβλήματα, απόρροια και της οικονομικής κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στην αγορά και η οποία, όπως επισημάνθηκε, δημιουργεί συνθήκες αβεβαιότητας.
Στη σύσκεψη που διοργάνωσε το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου Αθηνών στις 2 Φεβρουαρίου στα γραφεία του, τον πρώτο λόγο είχαν οι συνάδελφοι. Νέοι σε ηλικία αλλά με αρκετά χρόνια δουλειάς αρκετοί από αυτούς, πρώτα ως μισθωτοί και μετά ως ελεύθεροι επαγγελματίες, μίλησαν για τις συνεργασίες τους με τους κατασκευαστές, για τα μεγάλα έξοδα λειτουργίας τους και τις διαφορές που διαπιστώνουν στις προσφορές που δίνουν, για τους παράνομους υδραυλικούς -τους οποίους βλέπουν καθημερινά μπροστά τους, για τις ασφαλιστικές εξελίξεις, αλλά και για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει πολλοί από τους πελάτες τους οι οποίοι, εξαιτίας της μείωσης του μισθού τους γίνονται «υδραυλικοί» στις εγκαταστάσεις του σπιτιού τους για να γλιτώσουν τη χρέωση του επαγγελματία.
«Ο κόσμος πλέον δεν έχει λεφτά, και άρα κι εμείς δεν μπορούμε να έχουμε δουλειά», τόνισαν αρκετοί συνάδελφοι, λέγοντας ότι πολλές φορές καλούνται να αλλάξουν κάτι που πρώτα το έχει «παλέψει» ο ιδιοκτήτης, με ό,τι εργαλείο διαθέτει. Όσο για τους κατασκευαστές; Τονίστηκε ότι ακόμα έχουν αποθέματα και μπορούν να επιβιώνουν και χωρίς δουλειά.
Σε σχέση με τους παράνομους υδραυλικούς ζητήθηκε η παρέμβαση του Συνδέσμου προκειμένου, όπως είπαν, «να στριμωχθεί η κατάσταση». «Τους βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας και δεν μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε στις τιμές, αφού ο κόσμος –λόγω της κρίσης- επιλέγει το φθηνότερο. Το μεροκάματο έχει πέσει στα 30 ευρώ, γυρίσαμε σε εποχές μεσαίωνα και δουλείας» υπογράμμισαν οι συνάδελφοι.
Η σύσκεψη, και μέσω των ερωτήσεων που τέθηκαν από τους παρευρισκομένους, επεκτάθηκε σε όλα τα τρέχοντα ζητήματα του κλάδου, ασφαλιστικό, φορολογικό, άδειες κ.λπ., με εκτενή ενημέρωση γύρω από τις θέσεις και τη δράση του Συνδέσμου για όλα αυτά τα θέματα. Τόσο ο πρόεδρος όσο και τα υπόλοιπα μέλη της διοίκησης, ζήτησαν από τους συναδέλφους την ενεργό συμμετοχή τους στα δρώμενα του Συνδέσμου, ενώ ειπώθηκε χαρακτηριστικά ότι «από τέτοιες συναντήσεις όλοι μας γινόμαστε σοφότεροι».
«Η μείωση της δουλειάς σημαίνει ανεργία για εμάς, απόρροια, όπως σωστά είπατε, και του ότι ο κόσμος δεν έχει πλέον λεφτά. Και αυτό αν θέλετε είναι η πεμπτουσία του όλου θέματος. Να μη βλέπουμε μόνο το σπίτι μας αλλά και του γείτονα» ανέφερε ο πρόεδρος του ΔΣ Θανάσης Στρουμπούλης, υπογραμμίζοντας ότι οι μειώσεις μισθών και η αύξηση της έμμεσης φορολογίας δρουν αρνητικά στην απασχόληση των νόμιμων επαγγελματιών.
«Με την ακολουθούμενη πολιτική, δεν υπάρχει αύριο στην οικοδομή» είπε, ενημερώνοντας τους συναδέλφους για τα μέτρα που θα μπορούσαν να παρθούν, από την πλευρά της πολιτείας, για την αντιμετώπιση του ζητήματος. «Η αντισεισμική θωράκιση των κτιρίων και δη των δημόσιων –κάτι άλλωστε που είχε ζητηθεί μετά το μεγάλο σεισμό της Αθήνας- θα μπορούσε να προσφέρει δουλειά σε όλα τα τεχνικά επαγγέλματα. Αντισεισμική θωράκιση σημαίνει, μεταξύ άλλων, ξήλωμα όλων των σωληνώσεων ύδρευσης, θέρμανσης και αποχέτευσης και επαναφορά τους, μετά τη θωράκιση των κτιρίων.
Άλλο μέτρο θα ήταν η αντικατάσταση όλων των καπνοδόχων από αμίαντο, υλικό καρκινογόνο, η χρήση του οποίου έχει απαγορευθεί από το 2006. Εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια στην Αθήνα έχουν ακόμα τέτοιες καπνοδόχους. Επίσης, η προώθηση ηλιοθερμικών συστημάτων είναι ένα μέτρο που θα βοηθούσε στην τόνωση της εργασίας μας. Υπάρχουν τρόποι, ακόμα και σε αυτή τη φτιαχτή κρίση να βρεθούν λύσεις, αρκεί να υπάρξουν οι κατάλληλες πολιτικές» πρόσθεσε. Κάλεσε δε όλους τους συναδέλφους να ενημερώνουν το Σύνδεσμο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στις εγκαταστάσεις τους και τα οποία συνδέονται με τα υλικά. «Η μόνιμη επωδός των εταιριών είναι ότι για τις ζημιές φταίνε οι υδραυλικοί, κάτι που εμείς εδώ στο Σύνδεσμο της Αθήνας, δεν το δεχόμαστε. Ο Σύνδεσμος, μέσω των υπηρεσιών του, μπορεί να σας προσφέρει υποστήριξη σε όλα τα θέματα που σας απασχολούν» υπογράμμισε, αναδεικνύοντας την έννοια της συναδελφικότητας που πρέπει να επιδεικνύουν μεταξύ τους οι επαγγελματίες. «Αντίπαλός μας δεν είναι ο συνάδελφος», είπε.

Επισημάνσεις ομιλητών

Γιώργος Χρήστου: Τα προβλήματα είναι για όλους μας τα ίδια. Μας απασχολεί, πρώτα και κύρια η εργασία, οι υποχρεώσεις μας, η οικογένειά μας, το μεγάλωμα των παιδιών μας. Οι δουλειές πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και μέσα σε όλα αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τους «μαϊμού» συναδέλφους. Το πρόβλημα είναι μεγάλο. Τους βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας, και δυστυχώς δεν μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε στις τιμές. Αυτοί τα παίρνουν «μαύρα» και φεύγουν. Οι δικές μας τιμές είναι σαφώς υψηλότερες λόγω των εξόδων που έχουμε. ΤΕΒΕ, λογιστή, εφορία, ΙΚΑ, ενοίκια. Τα έξοδά μας είναι πολλά. Κάτι θα πρέπει να κάνει και το σωματείο για να τους στριμώξει. Εγώ είχα τέσσερις βοηθούς και αυτή τη στιγμή έχω έναν και τον κρατάω με το ζόρι. Αρχίζουμε και τρώμε από τα έτοιμα. Οι κατασκευαστές μάς χρωστάνε λεφτά, δεν πληρώνουν με μετρητά, μόνο με επιταγές. Πρόσφατα έβαλα από την τσέπη μου 3.500 ευρώ για το ΦΠΑ, γιατί δεν με πλήρωσε ο κατασκευαστής.
Εγώ, επειδή στο παρελθόν είχα πάρει ακάλυπτες επιταγές, εδώ και 2 χρόνια έχω σταματήσει αυτού του είδους τη συναλλαγή. Προτιμώ να μην την πάρω τη δουλειά.
Ο κόσμος, στις λίγες δουλειές που υπάρχουν, ψάχνει το οικονομικό, το φθηνό. Τα υλικά μας έχουν ακριβύνει, πολλοί συνάδελφοι χρωστάνε.
Θα ήθελα επίσης να πω ότι, λόγω της αναδουλειάς, είναι δύσκολο να μαζευτεί η προϋπηρεσία για την άδεια αερίου. Υπάρχει περίπτωση να διεξαχθούν ξανά σεμινάρια, όπως παλιά;
Δημήτρης Αλαμαντάρης: Είμαι 10 χρόνια αυτοαπασχολούμενος υδραυλικός. Τα τελευταία χρόνια συνεργαζόμουνα με κατασκευαστές και είχα δουλειές. Απασχολούσα κόσμο, μπορούσα να πληρώνω το ΙΚΑ, τα πάντα. Τώρα δεν υπάρχει τίποτε από αυτά. Οι κατασκευαστές, αν δεν κερδίζουν, δεν «σηκώνουν» οικοδομές ή τις αφήνουν μισοτελειωμένες. Αν μπορούν να πουλήσουν διαμερίσματα, προχωράνε. Αν όχι, τα αφήνουν εκεί που είναι. Έχουν τους τρόπους τους, την επιφάνειά τους για να συντηρηθούν.
Το μόνο που με κρατάει στη δουλειά ακόμα, είναι ότι δεν άφησα ποτέ τους πελάτες μου για χάρη των κατασκευαστών. Πήγαινα πάντα, έφτιαχνα ένα καζανάκι, ένα θερμοσίφωνο. Και με αυτά δουλεύω τώρα. Με κάποιες ανακαινίσεις, οι οποίες, όμως, έχουν αρχίσει και ελαττώνονται. Πηγαίνω σε δουλειές για να αλλάξω, σε παλιά μπάνια, μόνο το νιπτήρα και τη λεκάνη. Άντε να βάλουν και καμία πετσετοκρεμάστρα. Δεν έχει λεφτά ο κόσμος, αυτό βλέπω εγώ. Όσο είχε λεφτά, έφτιαχνε, αγόραζε τα διαμερίσματα των κατασκευαστών και δουλεύαμε. Πριν έξι μήνες, όλοι είχαν μείωση μισθού από 200 – 300 ευρώ το μήνα. Πολύς κόσμος από αυτούς έχει αρχίσει και απολύεται. Πώς να σε φωνάξει να φτιάξεις το σπίτι του; Πας να αλλάξεις μια μπαταρία και την έχει παλέψει ο ίδιος όσο μπορεί, με τανάλια και πένσα, με ό,τι έχει, για να γλιτώσει τη χρέωση. Όσο ο κόσμος είχε λεφτά, είχαμε και ‘μείς δουλειά. Τώρα πού να πάμε να δουλέψουμε; Δεν είναι κάτι που θα κάνει το σωματείο ή εγώ και, ξαφνικά, ο κόσμος θα μας φωνάξει για δουλειά. Η εργασία μας αυτή τι στιγμή εξαρτάται από αυτό.
Άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζω εγώ, είναι με την έκδοση των δελτίων παροχής υπηρεσιών. Οι πελάτες δεν θέλουν αποδείξεις, προφανώς για να μην επιβαρυνθούν το ΦΠΑ, αλλά και γιατί δεν έχουν κανένα ουσιαστικό κίνητρο από το κράτος.
Και να θες να κόψεις απόδειξη, δεν στο επιτρέπει ο άγραφος νόμος της αγοράς, ενώ πολλοί πελάτες δεν δίνουν τα στοιχεία τους. Αν, όμως, βγεις από το διαμέρισμα και σε πιάσουν, εσύ θα φταις. Να ο φοροφυγάς, θα πούνε. Και, βέβαια, κατ’ αντιστοιχία, το ίδιο περίπου πρόβλημα αντιμετωπίζουμε και με τους κατασκευαστές οι οποίοι ζητάνε αποδείξεις με πολύ μικρότερα ποσά από την πραγματική αξία της εργασίας μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν καλύπτονται ούτε τα υλικά της δουλειάς μας. Τέλος, ο ανταγωνισμός από μη αδειούχους υπήρχε και παλαιότερα και θα εξακολουθεί να υπάρχει και να αυξάνεται, όσο συρρικνώνεται η αγορά.
Ευστράτιος Στρατάκης: Συμφωνώ με τους συναδέλφους μου και θέλω να πω, σε σχέση με το θέμα των αποδείξεων που ζητάει επίμονα το κράτος, ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται υποδομή και παιδεία, που τώρα δεν υπάρχει.
Ο κόσμος έχει μάθει να μην πληρώνει και όλα να γίνονται κάτω από το τραπέζι. Για ν’ αλλάξει αυτό, χρειάζεται να ξεκινήσει η εκπαίδευση από μικρή ηλικία, που δεν το βλέπω να γίνεται.
Πρέπει να μάθει ο Έλληνας να είναι σωστός στις υποχρεώσεις του αλλά και στα δικαιώματά του, τα οποία, έτσι κι αλλιώς καταπατούνται από το κράτος –και ανεξαρτήτου κυβερνήσεως. Το βλέπουμε και το ξέρουμε όλοι. Σε κάθε περίπτωση, θέλει φιλότιμες προσπάθειες απ’ όλους.
Είμαι 36 χρονών και με το επάγγελμα ασχολούμαι πάνω από 20 χρόνια. Τα έχω ζήσει όλα. Έχω δουλέψει πάρα πολύ. Αυτά που βλέπω, δεν μου αρέσουν καθόλου. Λυπάμαι τους συναδέλφους που ξεκινάνε τώρα το επάγγελμα, δεν ξέρω αν θα πάρουν σύνταξη. Το μέλλον είναι πάρα πολύ αβέβαιο. Όταν αγαπάς και σέβεσαι τη δουλειά προσπαθείς πάντα για το καλύτερο, όμως όλα αυτά σιγά – σιγά εξαφανίζονται όταν πηγαίνει κάποιος και δουλεύει με 30 ευρώ. Προτιμώ να μείνω σπίτι μου και να μην κάνω τίποτε. 30 ευρώ θέλω μόνο την ημέρα για την ασφάλισή μου, δεν θέλουμε βενζίνη; Έχει φτάσει στα 2 ευρώ. Αν τα προσθέσουμε όλα αυτά, στο τέλος θα υπάρχουμε, θα ζούμε για να δουλεύουμε. Κάτι σαν δουλεία…
Αυτή η κατάσταση έχει ξεκινήσει εδώ και 3 χρόνια από την Αμερική, και αυτό που βιώνουμε τώρα είναι η κατάληξή της.
Σταμάτης Μιχαλίτσης: Είμαι 22 χρόνια στη δουλειά και αυτό που οφείλω να πω είναι ότι βρίσκω διαφορές της τάξης των 500- 600 ευρώ, στις προσφορές που δίνουμε. Και δεν μιλάω για τους «μαϊμού» υδραυλικούς, αλλά για εμάς τους νόμιμους. Ίδια υλικά βάζουμε, πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες διαφορές; Μόνοι μας «βγάζουμε τα μάτια μας». Με κάποιο τρόπο πρέπει να μπει πλαφόν τιμών στις δουλειές μας.
Μανώλης Δεληνικόλας: Οι φθηνότερες τιμές προκύπτουν από τις εταιρίες ή τους μηχανολόγους που απασχολούν παράνομους υδραυλικούς. Γι’ αυτό μπορούν και δίνουν χαμηλότερες προσφορές. Να βρούμε κίνητρα για να γίνουν μέλη στο σωματείο οι συνάδελφοι που είναι εκτός, με ενάρξεις και άδειες.
Φώτης Ανδρίκουλας: Προβληματίζομαι και αναρωτιέμαι για το πώς θα μπορούμε, σε ηλικία 60 – 65 ετών να ανεβάζουμε θερμοσίφωνο σε πατάρι, να βγαίνουμε σε φωταγωγούς και να φτιάχνουμε αποχετεύσεις χωρίς προσωπικό, μια και όλοι μας βλέπουμε πού πάνε οι δουλειές. Επίσης, πώς θα αναβαθμίσουμε τις άδειές μας, αφού δεν υπάρχουν δουλειές;