Τραγωδία εκτυλίχθηκε το απόγευμα της Κυριακής (2 Φεβρουαρίου 2014) στην άσφαλτο με αποτέλεσμα τον φριχτό θάνατο του παλαίμαχου συναδέλφου Σπύρου Κουσουρή και της συζύγου του Στυλιανής. Kάηκαν σε πυρκαγιά που ξέσπασε στο αυτοκίνητο που επέβαιναν μετά από τροχαίο.
Το φοβερό τροχαίο σημειώθηκε σε ένα σημείο – καρμανιόλα και συγκεκριμένα στην εθνική οδό Ηρακλείου- Ρεθύμνου στο ύψος των Σισών όπου κατά καιρούς έχουν σημειωθεί δεκάδες σοβαρά τροχαία και έχουν χάσει τη ζωή τους αρκετοί άνθρωποι. Ο εκλιπών για πολλά χρόνια συμμετείχε στα κοινά του Κλάδου τόσο μέσω του Συνδέσμου της Αθήνας (διετέλεσε πρόεδρος) όσο και της ΟΒΥΕ. Η κηδεία του Σπύρου Κουσουρή και της συζύγου του έγινε την Τρίτη, 4 Φεβρουαρίου 2014, στο Κολυμπάρι Χανίων.
Ανακοίνωση της ΟΒΥΕ
«Το διοικητικό συμβούλιο της Ομοσπονδίας εκφράζει την βαθύτατη θλίψη του για τον άδικο θάνατο του συναδέλφου Σπύρου Κουσουρή και της συζύγου του, έπειτα από τροχαίο δυστύχημα που συνέβη την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου στην πόλη των Χανίων.
Εις μνήμη του συναδέλφου και της συζύγου του, η ΟΒΥΕ απέστειλε στεφάνι ως ελάχιστο φόρο τιμής».
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε φίλε…
Αγαπημένε Φίλε
Εδώ και δυο χρόνια εγώ έχω ετοιμάσει τις βαλίτσες μου για το μεγάλο ταξίδι. Γιατί, μπορεί να αισθάνομαι λίγο γερός ακόμα, αλλά έχω πλήρη συναίσθηση ότι βρίσκομαι ήδη στο χώρο του σταθμού και το μόνο που δεν ξέρω είναι πότε θα έρθει το τραίνο. Και μακάρι να μην έρθει όσο θα μπορώ να περπατάω για να χαίρομαι τους ανθρώπους που αγαπάω.
Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα αισθανόσουν και εσύ, παρά τη ζωντάνια που διατηρούσες
Όταν λοιπόν θα …έρθει το τραίνο δεν θα είναι κάτι ξαφνικό και αναπάντεχο. Απλά θα έχει κλείσει ο κύκλος που κάποτε άνοιξε.
Γιατί όλοι οι κύκλοι που ανοίγουν κάποτε κλείνουν….
Όμως όχι έτσι ρε Φίλε. Όχι τόσο απότομα. Και, κυρίως, όχι τόσο τραγικά. Και όχι μαζί και με τη Στέλλα. Γιατί αυτό μας συντάραξε πιο πολύ. Ο τρόπος που φύγατε.
Ό,τι και να πω στον Σωτήρη και στην κόρη σας θα είναι, απλά, για να πω κάτι. Το μόνο που θα γιατρέψει την πληγή θα είναι ο χρόνος.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε Φίλε. Και να πεις χαιρετίσματα στον Μανόλη. Και πες του, φέτος που θα περπατάω μόνος μου στο Λαγονήσι, θα τον σκέφτομαι και θα αναπολώ τις αναλύσεις που κάναμε….
Γνώρισα τον πατέρα του Σπύρου, τον ΜαστροΣωτήρη, τα πρώτα χρόνια μετά το 1962 όταν πέρναγα και του έπαιρνα τη συνδρομή για το Σύνδεσμο, στην αρχή της Βουλιαγμένης. Τον Σπύρο δεν θυμάμαι να τον είχα γνωρίσει τότε.
Τον γνώρισα, σίγουρα, μετά την μεταπολίτευση όταν παρακολουθούσε, ανελλιπώς σχεδόν, τις συνεδριάσεις του Δ.Σ.του Συνδέσμου, σαν απλό μέλος. Μας έκανε καλή εντύπωση αυτό και, εμείς οι παλιοί, το σχολιάζαμε θετικά.
Όταν ήρθε η ώρα των εκλογών στο Σύνδεσμο τον προτείναμε για το Δ.Σ. Εκλέχτηκε πανηγυρικά και στη συγκρότηση έγινε πρόεδρος.
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο τέτοιο προηγούμενο στον Κλάδο, ένας συνάδελφος να βάζει πρώτη φορά υποψηφιότητα, σε ένα παλιό και ιστορικό Σύνδεσμο, να εκλέγεται και, χωρίς καμιά προϋπηρεσία να τον επιλέγουν οι συνάδελφοί του για πρόεδρό τους. Είναι φανερό ότι κάτι είδαν στο πρόσωπό του. Και εκείνος τους δικαίωσε με το παραπάνω.
Θυμάμαι, ότι όταν εκλέχτηκε πρόεδρος, πέρναγε, μέρα παρά μέρα, που λέει ο λόγος, από το μαγαζί, (ήταν 300-400 μέτρα μακριά από το σπίτι του) και ζήταγε τη γνώμη μου για ό,τι ιδέες είχε, και είχε πολλές, για τα θέματα που θα συζητούσαν στο Δ.Σ. κ.λπ.
Μια μέρα τον είδα με ένα μεγάλο βιβλίο και όταν τον ρώτησα τι είναι αυτό μου απάντησε: Τα πρακτικά του ΔΣ. Τα διαβάζω από το 1975 να δω τι λέγατε και πως ενεργούσατε. Τέτοιο ζήλο είχε!
Σαν μέλος του ΔΣ της ΟΒΥΕ γύρναγε όλη την Κρήτη χωρίς να παίρνει τα έξοδά του, όπως κάναμε όλοι μας, παρά τις συνεχείς μου πιέσεις.
Έφτασα σε τέτοιο σημείο που, σε μια συνεδρίαση του Δ.Σ., έδωσα «εντολή» στον Κορδάτο να μην του πληρώσει τα έξοδα αν δεν έπαιρνε και τα άλλα. Δεν θυμάμαι, αν πήρε τελικά κάτι…
Αυτός ήταν ο Σπύρος Κουσουρής. Ένας, ακόμα, Συνάδελφος που άφησε το αποτύπωμά του απ’όπου και αν πέρασε…
Σπύρος Αναγνωστόπουλος
