Αρχική » Περιεχόμενα » Ελεύθερο Βήμα » Υπέρ των αλλαγών στα ΑΕΙ ο Βασίλης Ιωάννου

Υπέρ των αλλαγών στα ΑΕΙ ο Βασίλης Ιωάννου

Υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της κατάργησης του ασύλου τάσσεται ο συν. Βασίλης Ιωάννου, πρόεδρος του Συνδέσμου νομού Καστοριάς, με επιστολή του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα», Τρίτη 30 Ιανουαρίου 3007. Στην επιστολή του την οποία δημοσιεύουμε αυτούσια (στο Βήμα υπήρχαν περικοπές) ο συν. αναφέρει:
«Αφορμή για να καταθέσω και τη δική μου άποψη, μου έδωσε το άρθρο του κ. Ι. Κονιδάρη (21.1.2007) με τίτλο «Το κατάντημα του δημόσιου πανεπιστημίου». Με περισσή ευκολία θα έλεγα, πως είμαι απόλυτα σύμφωνος μαζί του. Δυστυχώς δεν είχα την τύχη να φοιτήσω σε ένα Πανεπιστήμιο ή Ανώτερη Σχολή. Την πρώτη τάξη Εξατάξιου Γυμνασίου μόνο τελείωσα. Είμαι ένας άνθρωπος του μόχθου και της βιοπάλης, υδραυλικός στο επάγγελμα, έχοντας μόνο κοινωνική μόρφωση, που νομίζω είναι αρκετή για να καταδείξει τον πόνο και την αηδία, που ορισμένες φορές αισθάνομαι για τα τεκταινόμενα στο χώρο της παιδείας. Είμαι πατέρας τεσσάρων παιδιών αυτής της κρίσιμης ηλικίας. Το πρώτο μπήκε στο στίβο της ζωής, πελαγοδρομώντας στην αβεβαιότητα του αύριο, τα άλλα δύο το ένα στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη και το άλλο στο Πανεπιστήμιο στην Αλεξανδρούπολη, το δε τέταρτο στο Λύκειο Καστοριάς. Ξέρουμε, όλοι μας πιστεύω, πως διακαής πόθος κάθε γονιού είναι η ανώτερη μόρφωση του παιδιού του, γιατί πιστεύει πως έτσι θα καταξιωθεί έμμεσα και αυτός κοινωνικά. Ποιος είναι αυτός, αγαπητοί φίλοι, που δίνει δικαίωμα σε κάποιες φοιτητικές μειοψηφίες και κάποιες καθηγητικές συντεχνίες, να κλείνουν τα πανεπιστήμια; Με ποιο δικαίωμα στερούν τη μόρφωση από το δικό μου παιδί; Γιατί εμένα με εξαναγκάζουν σε παρατεταμένη οικονομική αιμορραγία; Γιατί ορισμένοι κύκλοι διαφόρων κοινωνικών ομάδων αντιστέκονται σθεναρά κατά του άρθρου 16; Δεν συνειδητοποιούν πως ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν, ωθεί από μόνος του τα πράγματα σ’ αυτή την κατεύθυνση; Μήπως εάν αυτά ιδρυθούν, θα αποδείξουν περίτρανα τη γύμνια τους; Ποιος δίνει το δικαίωμα σ’ αυτά τα ατημέλητα περιθωριακά στοιχεία που αυτοαποκαλούνται φοιτητές, να καταστρέφουν περιουσίες ανθρώπων του μόχθου, να καταστρέφουν τους χώρους των σχολών τους, που από το δικό μου υστέρημα έγιναν;
Γιατί ατιμώρητοι πετούν αδιάκριτα βόμβες μολότοφ, στρεφόμενοι κατά της ζωής νέων παιδιών αστυνομικών, που τίποτε άλλο δεν θα ήθελαν να κάνουν, από το να κάνουν τη δουλειά τους, θέλοντας σώοι να γυρίσουν σπίτι τους;
Δυστυχώς, για τη σημερινή νεολαία έχει χαθεί η έννοια του σεβασμού προς όλες ανεξαιρέτως τις κατευθύνσεις. Παρατηρώντας, σε τηλεοπτικές συζητήσεις παιδιά που τιτλοφορούνται φοιτητές, που για μένα τον αγράμματο είναι το μέλλον και το αύριο αυτού του τόπου, με απογοητεύουν με τις θέσεις τους, με τον τρόπο που συμπεριφέρονται στους ηλικιακά πολύ μεγαλύτερούς τους συνομιλητές με αυθάδεια, με ειρωνεία, με περισσή απαίτηση να επιβάλλουν τη θέληση της μειοψηφίας, χωρίς ίχνος σεβασμού στα ιδεώδη της φυλής του Έλληνα, της οικογένειας, της ιστορίας. Ντροπή!!! Είναι ντροπή μια χώρα που δίδαξε γράμματα και πολιτισμό στα πέρατα της γης και στους αιώνες, σήμερα να βρίσκεται το Ανώτερο Εκπαιδευτικό της Ίδρυμα σ’ αυτό το χάλι.
Τι μπορεί να κρίβουν άραγε τα κράνη και οι κουκούλες;
Πώς είναι δυνατόν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, να εξαρτούν τη διδασκαλική τους πορεία από αυτά τα άτομα;
Γι’ αυτό γίνονται αυτόκλητοι υπερασπιστές τους; Για την καρέκλα; Τι κρίμα!!!
Δυστυχώς, ακόμα και το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα δεν μπορεί να ξεφύγει από τη δημοσιοϋπαλληλοποίηση, που σ’ αυτή τη δύσμοιρη χώρα έχει καπελώσει και νεκρώσει τα πάντα.
Επιτέλους, ας πάψουμε στο βωμό των οικονομικών ή πολιτικών και μόνο συμφερόντων, να ποδηγετούμε την παιδεία δημιουργώντας ανορθόδοξα χωρίς όραμα, σχολές παντού, χωρίς γνωστικό αντικείμενο και ακόμα χωρίς καμία πιθανότητα επαγγελματικής αποκατάστασης με την απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου, εάν με αυτές τις συνθήκες αυτό ποτέ γίνει δυνατό.
«Πανεπιστήμιο θα κάνουμε και όχι χωματόδρομο», εύστοχα παρατήρησε ο βουλευτής της Ν.Δ. Καστορίας Ανέστης Αγγελής, προσπαθώντας να κατευνάσει την υπέρμετρη επιθυμία της τοπικής κοινωνίας της Καστοριάς για την ίδρυση Πανεπιστημιακής Σχολής στην πόλη μας άμεσα. Χρειάζονται υποδομές πρώτα και όχι προχειρότητες εννοούσε.
Επιτέλους, ας σταματήσει αυτό που γίνεται με την ίδρυση σχολών παντού, διότι τείνει να εξομοιωθεί με το ρητό της χούντας «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο».
Να αποσυμφορηθούν οι σχολές από τα αστικά κέντρα και το φοιτητικό δυναμικό να κατανεμηθεί στην περιφέρεια.
Τι φοβούνται από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Είναι πράγματι κατάντια, αγαπητέ κύριε καθηγητά, του Δημόσιου Πανεπιστημίου και όχι μόνο. Είναι κατάντια όλης της παιδείας. Εγώ θα έλεγα, είναι ντροπή αυτός ο απόλυτος εκδημοκρατισμός που μετατράπηκε σε απόλυτη ασυδοσία, να κατρακυλάει ακόμη χαμηλότερα στο απόλυτο χάος.
Κρίμα!!! Ακούω, βλέπω, διαβάζω εσάς τους μορφωμένους, ότι το περιβόητο πανεπιστημιακό άσυλο έγινε για να  προστατέψει τη διακίνηση ιδέων. Δυστυχώς, εγώ νομίζω, ότι σήμερα τη διακίνηση ναρκωτικών, μόνο προστατεύει. Είναι αδιανόητο, αυτό που συμβαίνει, μπρος στα μάτια όλου του κόσμου, μία μικρή μειοψηφία αλητών να καταστρέφει ό,τι βρίσκει μπροστά της καλυμμένη πίσω από το πανεπιστημιακό άσυλο.
Ας το ξανασκεφτούν οι σοφοί αυτού του τόπου, αν πρέπει ή δεν πρέπει να παραμείνει, όπως είναι σήμερα το άσυλο.
Ας πάψουν, επιτέλους, οι πολιτικοί με το φόβο του πολιτικού κόστους, να μην παίρνουν αποφάσεις, ακόμα και επώδυνες, και ακόμα ας σταματήσουν να είναι ανακόλουθοι λόγου και έργου.
Επιτέλους, τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης ας συνειδητοποιήσουν, ότι δεν προσφέρουν υπηρεσία θετική, όταν στο όνομα της άκρατης τηλεθέασης κάνουν την τρίχα τριχιά. Ας σεβαστούν τον ευαίσθητο χώρο της παιδείας και ας γίνουν πιο προσεκτικοί στην ανάδειξη των θεμάτων, που την αφορούν.
Συγχωρέστε με, αν από τη μεγάλη μου επιθυμία να καταγράψω τον πόνο μου και την ανησυχία για αυτά που συμβαίνουν στην παιδεία και κατά προέκταση αγγίζουν και τα δικά μου παιδιά, δεν έχω σε τάξη τα γραφόμενά μου, μας σας το ξαναθυμίζω, δεν είμαι ούτε πανεπιστημιακός, ούτε άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών.
Υδραυλικός είμαι και πατέρα που αγωνιά.
Βασίλης Ιωάννου
Πρόεδρος
Συνδέσμου Υδραυλικών Ν. Καστοριάς»