Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί: πώς θα μπορούσαν οι υδραυλικοί να προσαρμοστούν στους νέους καιρούς που έρχονται; Τη στιγμή μάλιστα που η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ήταν και μια συμβολή στην αντιμετώπιση της ανεργίας; Και όλοι βέβαια ξέρουμε ότι ο κατασκευαστικός τομέας -και ιδιαίτερα ο οικοδομικός- έχουν πληρώσει πολύ ακριβά τη γενικότερη «κρίση χρέους» της πατρίδας μας.
Έθεσα λοιπόν το ερώτημα σε δυο νεαρούς υδραυλικούς, που αγαπάν τη δουλειά τους και δε θέλουν να αλλάξουν επάγγελμα, το Γιάννη και το Άκη Πούλη (γιοι του παλαίμαχου Πέτρου Πούλη). Η απάντηση τους ήταν ότι από όλες τις Ανανεώσιμες (που είναι η αιχμή των νέων τεχνολογιών), η πιο συμβατή με τη δουλειά του υδραυλικού είναι η γεωθερμία, δηλ. εγκαταστάσεις θέρμανσης που αξιοποιούν την υπόγεια θερμότητα μέσω σωληνώσεων.
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα η γεωθερμία – άγνωστο γιατί – είναι ακόμα στα σπάργανα. Αντίθετα, στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης πάνε πολύ καλά. Για παράδειγμα η Δανία, που συνδυάζει τη γεωθερμία με την αιολική ενέργεια (ανεμογεννήτριες), κοντεύει να απεξαρτηθεί πλήρως από το πετρέλαιο και τα λοιπά ορυκτά καύσιμα που είναι οι βασικοί ένοχοι της μόλυνσης του μοναδικού μας πλανήτη και επομένως και της κλιματικής αλλαγής. Άλλωστε είναι πολύ κοντά η εξάντληση και το τέλος των καυσίμων αυτών.
Αλλά αν μπορεί να τα καταφέρει η μικρή Δανία γιατί να μην μπορεί και η μικρή Ελλάδα;
Πέρα όμως από τη γεωθερμία, υπάρχει μια ακόμα δυνατότητα απασχόλησης των υδραυλικών. Εννοώ τις αυτόνομες μονάδες αιολικών εγκαταστάσεων. Η αυτονομία τους (από τη ΔΕΗ εννοείται) προϋποθέτει εγκαταστάσεις συσσώρευσης ενέργειας ώστε να υπάρχει μια σταθερή παροχή, ανεξάρτητη από τις αυξομειώσεις της αιολικής ενέργειας λόγω των αυξομειώσεων της έντασης του ανέμου. Η τεχνική απάντηση στο πρόβλημα έχει δοθεί και ήδη εφαρμόζεται στην Ικαρία και αλλού. Πρόκειται για ένα μικρό υδροηλεκτρικό έργο, η βάση του οποίου είναι η συνεχής άντληση νερών της βροχής ή από ρέματα κλπ. που συγκεντρώνονται σε μια δεξαμενή με χαμηλό υψόμετρο και διοχετεύονται – μέσω των ανεμογεννητριών – σε μια μεγάλη δεξαμενή με υψηλό υψόμετρο. Με τον τρόπο αυτόν η αιολική ενέργεια μετατρέπεται σε δυναμική ενέργεια διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή ακόμα κι όταν δε φυσάει καθόλου. Σ’ αυτές τις εγκαταστάσεις προφανώς έχουν τη θέση τους οι υδραυλικοί. Όπως άλλωστε και στα μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα (εκεί τουλάχιστον που είναι εφικτά χωρίς αντι-περιβαλλοντικές συνέπειες).
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι οι υδραυλικοί μπορούν να ζητήσουν από την κυβέρνηση και την προώθηση τέτοιων έργων, που όχι μόνο δίνουν δουλειά στους υδραυλικούς αλλά και μια ανάσα καθαρής ατμόσφαιρας, εδαφών και υδάτων στη βασανισμένη πατρίδα μας, στο λαό της αλλά και στους επισκέπτες της, ειδικά σε μια συγκυρία όπου ο τουρισμός έχει γίνει «βαριά βιομηχανία» καθώς λένε.
Αντρέας Δάνος
