Ο μεγάλος βραχνάς των μικρομεσαίων επιχειρηματιών (μμΕ) – στους οποίους περιλαμβάνονται και οι υδραυλικοί- είναι το χρέος. Χρωστάει η χώρα, χρωστάνε τα νοικοκυριά, χρωστάνε και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Πρόκειται για μια βασανιστική κατάσταση που δεν αφήνει τις επιχειρήσεις να ορθοποδήσουν και να περάσουν στην «επόμενη μέρα». Κι όμως χωρίς αυτήν την ανάταξη (ανάσταση αν προτιμάτε) δε γίνεται να «γυρίσει σελίδα» η χώρα και ο λαός της. Αυτό το ξέρουν όλοι – είναι κοινή λογική άλλωστε – αλλά το ζήτημα είναι τι κάνουμε και ιδίως τι κάνουν οι «από πάνω»: H πολιτική και οικονομική ηγεσία του τόπου μας.
1. Εξωδικαστικός συμβιβασμός
Ένα από αυτά που έκανε η πολιτική ηγεσία, είναι ο λεγόμενος εξωδικαστικός συμβιβασμός να ισχύει και για όσους χρωστάν λιγότερα από 20.000 ευρώ. Δηλαδή να μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, σε εφορία και ταμεία, σε 120 δόσεις, κάτι που θα δώσει μια ανάσα σε πολλούς μμΕ, μεταξύ αυτών και επαγγελματίες του Κλάδου. Τι γίνεται όμως στην πράξη; Η ρύθμιση υπονομεύεται από τις τράπεζες, που προσπαθούν να αποτρέψουν την υλοποίησή της και επομένως την ανάπτυξη.
2. Ανάπτυξη
Κι όμως η ανάπτυξη – μ’ άλλα λόγια η παραγωγική ανασυγκρότηση – είναι η βασική προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Βέβαια υπάρχουν κάποια ενθαρρυντικά σημάδια. Εννοώ την αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας κατά 10% περίπου την τελευταία χρονιά, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Είναι σημαντική αλλά δεν φτάνει. Για μια παραγωγική ανασυγκρότηση στην πράξη πρέπει να λυθούν τα χέρια των υδραυλικών, και χωρίς ελάφρυνση του χρέους αυτό δεν γίνεται. Η λύση αυτή – που άλλωστε είναι μικρογραφία της λύσης και για την οικονομία της χώρας ολόκληρης – ομολογείται από όλους, όχι όμως με την ίδια ειλικρίνεια. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών» (ΣΚ 14-15/18), οι τράπεζες- με άστοχα και υποκριτικά επιχειρήματα, προσπαθούν να αποτρέψουν τον εξωδικαστικό συμβιβασμό. Για μια ακόμη φορά: η οικονομικά αυτονομημένη εξουσία των Τραπεζών υπονομεύει τις προσπάθειες της πολιτικής εξουσίας, μια στρατηγική κοντόθωρη που μεσομακροπρόθεσμα βλάπτει και τις ίδιες. Αλλά, για να μιλήσουμε λίγο και για το γενικότερο πρόβλημα, αν θέλουμε «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια πρέπει να κυριαρχήσει η πολιτική βούληση γι’ αυτό. Αν, αντίθετα επιμείνουμε στην πεπατημένη της εξάρτησης με «μαξιλαράκια» που σημαίνει κι άλλα δάνεια, κι άλλα μνημόνια, κι άλλη υποτέλεια, τίποτα δεν γίνεται. Ίσα- ίσα τα προβλήματα θα χειροτερεύουν.
3.Φορολογική ελάφρυνση
Αν και η οικονομική ανάπτυξη είναι ο καλύτερος τρόπος για την έξοδό μας από την κρίση και η ρύθμιση/αποπληρωμή των χρεών όχι μόνο της χώρας, αλλά και του κάθε επιχειρηματία, μικρού ή μεσαίου, οι δανειστές μας επιμένουν στην πεπατημένη του ξεπουλήματος. Αποτυχία ομολογούμενη απ’ όλους σχεδόν: «Σκοτώνεις την αγελάδα»…αν σκοπεύεις να «αγοράσεις» τις επιχειρήσεις, το δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο, και τελικά τη χώρα την ίδια, στο όνομα της… σωτηρίας της!
Μια πανάρχαια «πολιτική» των παντού και και πάντοτε δανειστών.
Αν λοιπόν οι υδραυλικοί δε θέλουν να γίνουν κακοπληρωμένοι υπάλληλοι μεγάλων εταιρειών, ξένων ή ελληνικών, πρέπει να αγωνιστούν για υγιείς λύσεις: Δηλαδή σταδιακή μείωση της φορολογίας πραγματική λειτουργία του εξωδικαστικού συμβιβασμού, δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη.
Ανδρέας Δάνος
