Του Σπύρου Αναγνωστόπουλου
Επίτιμου προέδρου της ΟΒΥΕ
Στα δικαστήρια πάνε, λέει, ο Συνεταιρισμός της Ορεστιάδας και ο Συνεταιρισμός της Ξάνθης γιατί ο τελευταίος μετονομάστηκε σε Συνεταιρισμό …Θράκης και άνοιξε και κατάστημα στην Κομοτηνή. Ωραία πράγματα. Πολύ ωραία….
Επειδή το πρόβλημα αυτό είναι πολύ σοβαρό και μπορεί να γίνει σοβαρότερο, ας του αφιερώσουμε το σημερινό σημείωμα. Το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι το θέμα αυτό, ή ο πειρασμός αυτός καλύτερα, είναι πολύ παλιός. Θυμάμαι το 1975 και ενώ είχαν αρχίσει οι πρώτες κουβέντες για την ίδρυση Συνεταιρισμού στην Αθήνα, ένα κορυφαίο στέλεχος του Συνεταιρισμού της Θεσσαλονίκης, που δεν ζει πια, γι’ αυτό ας μη γράψω το όνομά του μιας και η αναφορά θα είναι αρνητική (πάντως όχι ο Στέργιος) μου έκανε την εξής πρόταση:
– Πρόεδρε, (ήμουν πρόεδρος του Συνδέσμου της Αθήνας τότε), τι θα ‘λεγες να ανοίξει ο Συνεταιρισμός της Θεσσαλονίκης ένα μαγαζί στην Αθήνα; Μου ‘πεσε κεραμίδα στο κεφάλι. Τον κοίταξα λοξά και τον ρώτησα:
– Τι λες ρε …Γιώργη (ας πούμε). Να έρθει ο δικός σας Συνεταιρισμός στην Αθήνα και να ανοίξει ένα μαγαζί με το όνομα «Συνεταιρισμός Θεσσαλονίκης»; Μα ούτε απ’ έξω δεν θα περνάνε οι συνάδελφοι της Αθήνας, που θα το θεωρούν και με το δίκαιό τους, προσβλητικό, γιατί αυτό θα υποδηλεί ότι δεν μπορούν αυτοί να ανοίξουν το δικό τους συνεταιρισμό. Αν μπορείτε να κάνετε κάτι, είναι να βοηθήσετε να στήσουμε το δικό μας μαγαζί.
Αναφορά δεύτερη. Όταν τροποποιήσαμε το καταστατικό του Συνεταιρισμού της Αθήνας και είχε ανοίξει ήδη ο Συνεταιρισμός Μεγάρων, βάλαμε στο καταστατικό μας ότι μπορούμε να ανοίξουμε υποκατάστημα σε οποιαδήποτε πόλη της Αττικής εκτός από τα Μέγαρα. Αναφορά τρίτη. Όταν, εδώ και πολλά χρόνια, άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις για ίδρυση συνεταιρισμού στον Πειραιά, η ΟΒΥΕ, η ΠΟΣΕΥΔ και ο Συνεταιρισμός της Αθήνας πρόσφεραν όλη τους τη βοήθεια σε πολλές συνελεύσεις του Συνδέσμου για να γίνει κάτι τέτοιο.
Η προσπάθεια κράτησε πολλά χρόνια και η βοήθεια ήταν συνεχής από τους παραπάνω φορείς. Ποτέ δεν ειπώθηκε, ή δεν έγινε δεκτό όταν ειπώθηκε από κάποιους άλλους, να πάει ο Συνεταιρισμός της Αθήνας να ανοίξει μαγαζί στον Πειραιά που του ήταν πάρα πολύ εύκολο και που στην πράξη Αθήνα – Πειραιάς έχουν γίνει ένα. Μετά από πολλά χρόνια αποφασίσαμε, από κοινού εννοείται, το μόνο σωστό σ’ αυτή την περίπτωση. Να μετονομαστεί ο Συνεταιρισμός της Αθήνας, σε Συνεταιρισμό Αθήνας και Πειραιά (πάλι ΣΕΥΔΑΠ) και ο κοινός συνεταιρισμός να ανοίξει ένα μαγαζί στον Πειραιά, όπως και άνοιξε και πάει πολύ καλά, αν και δεν είναι στον Πειραιά αλλά στον Ρέντη. Αναφορά τέταρτη. Στις προτάσεις για τροποποίηση του καταστατικού του Συνεταιρισμού της Αθήνας που θα ερχόταν πριν από μερικούς μήνες στη γ.σ., που δεν έγινε, μια τροποποίηση θα έλεγε ότι ο συνεταιρισμός μπορεί να ανοίξει μαγαζί σε άλλες πόλεις της χώρας (ίσως γινόταν και γειτονικούς νομούς) υπό την προϋπόθεση ότι θα συμφωνούσε ο τοπικός σύνδεσμος αν υπήρχε ή οι συνάδελφοι της πόλης.
Αναφορά πέμπτη. Η ΟΒΥΕ δέχεται σαν μέλος της ένα δεύτερο σύνδεσμο στον ίδιο νομό υπό την προϋπόθεση ότι αυτό θα έχει γίνει με συναίνεση και της πρώτης πόλης (Άργος – Ναύπλιο, Θήβα – Λιβαδειά κ.λπ.). Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα για να δείξω πόσο προσεχτικό ήταν το συνδικαλιστικό και το συνεταιριστικό κίνημα σε ένα θέμα που βέβαια δεν το ανακάλυψε ο Συνεταιρισμός της Ξάνθης. Θα μου πείτε ότι εδώ δεν έγινε το ίδιο. Συμφωνώ. Δεν έγινε το ίδιο, γιατί έγινε χειρότερο. Αν ακουλουθούσαμε την ίδια τακτική και σ’ αυτή την περίπτωση, για να «βαφτιστεί» σε «Συνεταιρισμό Θράκης» ο Συνεταιρισμός Ξάνθης θα έπρεπε να έχει τη συναίνεση και των άλλων νομών της Θράκης που όχι μόνο δεν την έχει αλλά πάνε και στα δικαστήρια όπως διαβάζω. Θα μου επιτρέψετε να κάνω ακόμα μία αναφορά ή αναδρομή το σωστότερο.
Όταν, τα παλιά χρόνια, προσπαθούσα και εγώ για να στηθεί ένα μαγαζί σε κάθε πόλη, έλεγα στους συναδέλφους για να τους πείσω να αγαπήσουν και να βοηθήσουν το μαγαζί τους (μαζί με πολλά άλλα βέβαια).
– Προσέξτε συνάδελφοι. Πάτε να ανοίξετε ένα μαγαζί που η ταμπέλα του θα λέει: Συνεταιρισμός Υδραυλικών Ιωανίνων, ας πούμε. Το «Ιωαννίνων» είναι δικό σας και κάντε το ό,τι θέλετε.
Το «Συνεταιρισμός Υδραυλικών» είναι του κλάδου και δεν μπορείτε ούτε να το τραυματίσετε, ούτε να το διασύρετε. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι το αγαπήσετε και να το πάτε πιο ψηλά. (Και χαίρομαι αφάνταστα γιατί οι Γιαννιώτες συνάδελφοι… εκτέλεσαν τη «διαταγή» και με συγκινούν για δεύτερη φορά. Ξέρουν αυτοί τι λέω).
Λοιπόν για να τελειώνουμε. Το συνεταιριστικό κίνημα των υδραυλικών της χώρας ανήκει στον κλάδο. Είναι περιουσία όλων των συναδέλφων της χώρας και όλοι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν τέτοιο. Η ΠΟΣΕΥΔ δίνει το παράδειγμα σ’ αυτό. Όταν ένας συνεταιρισμός κλείσει (και είχαμε και τέτοια) σπεύδει να πληρώσει τα χρέη που είχε, με δική της εγγύηση, για να μην τραυματίσει το όνομα του συνεταιριστικού κινήματος. Γι’ αυτό μπορεί να έχει 100 εκατομμύρια κεφάλαια και οι προμηθευτές την πιστώνουν με 1 δισ. (Τα νούμερα ενδεικτικά).
Γιατί ξέρουν ότι πίσω από το «ΠΟΣΕΥΔ» κρύβεται ένας ολόκληρος κλάδος που θέλει να έχει και έχει ψηλά το όνομά του. Όλοι οι συνεταιρισμοί πρέπει να λειτουργούν (και νομίζω ότι λειτουργούν γενικά) μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Πρέπει να ξέρουν (και νομίζω ότι ξέρουν) ότι η όποια επιτυχία τους δεν οφείλεται μόνο στη δική τους δουλειά, που αναμφισβήτητα παίζει τον καθοριστικό ρόλο. Οφείλεται, σε ένα ποσοστό, και στην αίγλη που έχει το συνεταιριστικό κίνημα του κλάδου σε όλη τη χώρα. Και τώρα με το ΥΔΡΩ περισσότερο ίσως.
Ένας ευχαριστημένος πελάτης του ΣΕΥΔΑΠ είμαι σίγουρος ότι θα περάσει από το Συνεταιρισμό της Καλαμάτας, αν κάνει μια δουλειά εκεί. Και επειδή πολλοί μιλάνε για αλλαγές που κάνουμε γιατί ο κόσμος αλλάζει (εγώ το λέω πρώτος), να ξεκαθαρίσουμε: Ναι στις αλλαγές αλλά με κάποιους κανόνες. Να μην αφεθούμε στους ελεύθερους περίφημους «νόμους της αγοράς» γιατί θα μας αλέσουν όλους ή το ακόμα χειρότερο θα μας βάλουν να φάμε ο ένας τον άλλον (καλή ώρα). Στους δύσκολους καιρούς που έρχονται, καλή είναι και απαραίτητη η οικονομική δύναμη των συνεταιρισμών, για την οποία μιλάνε συνέχεια οι τεχνοκράτες – συνεργάτες μας, αλλά ακούστε και μένα που κάτι έμαθα τόσα χρόνια προσπαθώντας γι’ αυτό το συνεταιριστικό κίνημα.
Η μεγάλη σας δύναμη είναι η αγάπη σας για το συνεταιρισμό σας και η στήριξή του. Αν υπάρχει αυτή η αγάπη και η απόφαση στήριξης, συνοδευόμενη βέβαια από τα απαραίτητα σύγχρονα βήματα και προσαρμογές, κανένας δεν θα μπορεί να σας θίξει. Απ’ όλες τις παραπάνω αναφορές νομίζω ότι βγαίνει αβίαστα και η θέση μου για το θέμα μας. Συνάδελφοι της Ξάνθης, το «Θράκης» είναι λάθος. Θα μπορούσε να είναι και σωστό με άλλες προϋποθέσεις και άλλες διαδικασίες που όμως δεν τηρήθηκαν. Αλλάξτε το λοιπόν. Αν τα έχετε βρει με την Κομοτηνή (με το Σύνδεσμο και τους συναδέλφους εννοώ και όχι τους 15) κάντε ένα συνεταιρισμό «Ξάνθης – Κομοτηνής» όπως εμείς Αθήνας – Πειραιά. Όχι «Θράκης». Μην αρχίσουμε τώρα και αραδιάζουμε τα γιατί, και κατεβάσουμε το επίπεδο του διαλόγου. Μερικά πράγματα είναι αυτονόητα. Και προσέχτε. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Ας πούμε ότι ήταν ένας λάθος χειρισμός που τον είδαμε όμως έγκαιρα και τον διορθώσαμε. Όλοι όσοι κάνουμε δουλειά κάνουμε και λάθος χειρισμούς. Αρκεί να τους βλέπουμε έγκαιρα και να τους διορθώνουμε. Και προς την ΟΒΥΕ και την ΠΟΣΕΥΔ.
Συνάδελφοι σπεύσατε αμέσως επιτόπου αν και το έχετε κάνει. Μην αφήνεσθε σε θέσεις από μακριά. Προκαλέστε κοινές συσκέψεις άμεσα και κουβεντιάστε το θέμα με τους συναδέλφους, πριν τα πράγματα γίνουν χειρότερα. Αν νομίζετε ότι κάτι μπορώ να προσφέρω, είμαι στη διάθεσή σας.
