ειδικού σε θέματα εφαρμοσμένης ηλεκτροχημείας
Ο αποτελεσματικότερος τρόπος σταθεροποίησης και ενσωμάτωσης μεταλλικών στοιχείων όπως οι υδραυλικές σωληνώσεις, είναι η μέθοδος συγκόλλησης. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι και μέθοδοι συγκολλήσεων των υδραυλικών σωληνώσεων, όπως η αυτογενής και η ετερογενής μέθοδος (TIG).
Στην αυτογενή συγκόλληση, τα μεταλλικά στοιχεία των σωληνώσεων συγκολλούνται με την παρουσία ηλεκτρικού τόξου με ατμόσφαιρα argon, το οποίο ρέει στο σημείο συγκολλήσεως από φιάλη ρυθμιστή και δοσομετρική βαλβίδα δημιουργώντας αδρανή ατμόσφαιρα. Ουσιαστικά, απωθεί το οξυγόνο της ατμόσφαιρας στο συγκεκριμένο σημείο και συγκολλεί τα μέταλλα αυτογενώς. Η συγκεκριμένη μέθοδος, προϋποθέτει τη δυνατότητα συγκολλήσεως των μετάλλων με βάσει τη φύση των οποίων δηλαδή εφόσον υπάρχουν προϋποθέσεις για αυτογενή συγκόλληση.
Η ετερογενής συγκόλληση (TIG), είναι η ίδια μέθοδος, με τη διαφορά ότι χρησιμοποιείται ράβδος συγκόλλησης (κόλλησης), η οποία στην ουσία είναι ομοιογενές υλικό με το μέταλλο των σωληνώσεων που θέλουμε να ενώσουμε. Δηλαδή, προσθέτουμε συγκολλητικό μέταλλο έτσι ώστε να υπάρχει επάρκεια τηγμένου μετάλλου για να μας αποδώσει μια ασφαλή κόλληση.
Μέθοδος συγκόλλησης με οξυακετολινική φλόγα: Στην προκειμένη περίπτωση, το συγκολλητικό σύστημα αποτελείται από φιάλη πεπιεσμένου οξυγόνου με δοσομετρικό ρυθμιστή, καθώς επίσης και από φιάλη πεπιεσμένης ασετυλίνης, όπου, τα δύο αέρια, αναμειγνύονται στην έξοδο της συσκευής συκόλησης (μπέκ). Έπειτα μετά από ανάφλεξη, δημιουργούν υψηλή θερμοκρασία για την τήξη της ειδικής συγκολλητικής ύλης (όπως ορειχαλκόλληση – ασημοκόλληση – χαλκοκόλληση –κόλληση αλουμινίου και διάφορες άλλες κολλήσεις που είναι συμβατές με τα μέταλλα των σωληνώσεων).
Το πρόβλημα με αυτή τη μέθοδο είναι η οξειδωτική ατμόσφαιρα, η οποία δημιουργεί υψηλό πορώδες. Σε αυτήν την περίπτωση, η αντιμετώπιση είναι η προσθήκη βόρακα, ο οποίος δημιουργεί αντιοξειδωτική ατμόσφαιρα γύρω από τη συγκόλληση, παρέχοντας μια συμπαγή και με εξαιρετική πρόσφυση συγκόλληση των σωληνώσεων. Επίσης, στην μέθοδο συσκευής Daniel, είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί στη συσκευή ως καύσιμο αέριο το προπάνιο, ωστόσο είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούμε αυστηρά ασετυλίνη όταν κάνουμε σιδηροκόλληση (για παράδειγμα στην ορειχαλκοκόλληση ή χαλκοκόλληση, το προπάνιο προσφέρει επαρκή υπηρεσία).
Επιπλέον, υπάρχει η δυνατότητα συγκόλλησης χαλκοσωλήνων κυρίως με κασσιτεροκόλληση. Η μέθοδος αυτή απαιτεί ένα φλόγιστρο απλό, με καύσιμο αέριο υπό πίεση, όπου θερμαίνουμε το σημείο συγκόλλησης προσθέτοντας τον κασσίτερο σε ράβδο ή σύρμα, επαλείφοντας απαραιτήτως κατά τη διαδικασία με την ειδική πάστα (Flux), η οποία προσδίδει πρόσφυση και αντιοξειδωτικότητα.
Είναι σημαντικό να προσέξουμε έτσι ώστε, η θερμότητα των σωληνώσεων και των εξαρτημάτων που συγκολλούμε, να είναι ελάχιστη και επαρκής (εμπειρική διαπίστωση) για να αποτραπεί η οξείδωση εξαιτίας της υπερθέρμανσης. Ακόμη, η επάλειψη με Flux, πρέπει να γίνεται ευθύς αμέσως μετά τη θέρμανση των σωληνώσεων και όχι πριν την προθέρμανση.
Τέλος, η συγκόλληση με κασσίτερο έχει καλή απορροφητικότητα και πρόσφυση, παρέχοντας μια ασφαλή και στεγανή συγκόλληση. Συμπερασματικά, οι παραπάνω μέθοδοι είναι οι πρακτικότερες, οικονομικότερες και πιο ασφαλείς.
