Με επιστολή του στον «Υ», ο πρόεδρος του Συνεταιρισμού Υδραυλικών Άρτας, απευθύνει στους συναδέλφους κάποιες σκέψεις του πάνω στο Συνεταιριστικό Κίνημα και τον Κλάδο γενικότερα. Η επιστολή, έχει ως εξής:
Αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ κάποια πράγματα με ανθρώπους του Κλάδου μου, πράγματα τα οποία αποτελούν προβληματισμούς και σκέψεις για το αύριο του επαγγέλματος, αλλά και των Συνεταιρισμών Υδραυλικών.
Ξεκινώντας από ζητήματα του κλάδου των Υδραυλικών, θα προσπαθήσω να μην μεμψιμοιρήσω αλλά να σκιαγραφήσω περισσότερο την υπάρχουσα κατάσταση όσον αφορά τα προβλήματα του Κλάδου.
Δυστυχώς είναι πολλές οι φορές που αισθάνομαι, και θεωρώ ότι ισχύει για τους περισσότερους επαγγελματίες υδραυλικούς αυτό, ότι το κράτος είναι αυτό που πολλές φορές ωθεί έναν ελεύθερο επαγγελματία να παρανομήσει οικονομικά προκειμένου να επιβιώσει. Με ένα καθεστώς υψηλής φορολογίας, με κανένα πλαίσιο στήριξης των επαγγελματιών του χώρου και με την αυτόματη βάφτιση όλου του Κλάδου και συναφών επαγγελμάτων ως «κλέφτες».
Όσον αφορά τα φορολογικά ζητήματα, οι περισσότεροι τα γνωρίζετε, δεν θα γίνω κουραστικός αναλύοντας ποσοστά φορολόγησης και πώς αυτά προκύπτουν. Εδώ βράζουμε στο ίδιο καζάνι, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και θεωρώ ότι δύσκολα θα αλλάξουν γρήγορα τα πράγματα. Σε ένα πράγμα όμως που πρέπει να σταθούμε, είναι κατά πόσο υπάρχει ένα επαρκές πλαίσιο στήριξης και προστασίας του επαγγέλματος. Εξηγούμαι: Σε ένα περιβάλλον οικονομικής άνθισης τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και με επαγγελματικούς προσανατολισμούς που περνούσαν συνήθως μέσω κάποιου ανώτατου ή ανώτερου εκπαιδευτικού ιδρύματος, ο Κλάδος άρχισε να στερείται την εισαγωγή νέων ατόμων. Οι δεκαοχτάρηδες που επέλεξαν να γίνουν υδραυλικοί αυτή τη δεκαετία, θεωρώ ότι ήταν πολύ λιγότεροι σε σχέση με αυτούς των παλιότερων ετών. Άλλωστε, η μετάβαση αυτού που κάνουμε για να βγάλουμε το ψωμί μας από τέχνη – τεχνίτης σε μάστορας, έγινε αυτά τα χρόνια. Όλο αυτό αποδυνάμωσε τον Κλάδο μας καθώς δεν υπήρξε ανατροφοδότηση με νέους υδραυλικούς.
Είναι αρκετά κοντόφθαλμο να σκεφτεί κανείς ότι λιγότεροι υδραυλικοί ισοδυναμεί με περισσότερη δουλειά για τους υπάρχοντες και αυτό κυρίως για έναν λόγο: Άνθρωποι οι οποίοι ήταν άσχετοι με το επάγγελμα αλλά δήλωναν γενικά «μάστορες», μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης, πλασαρίστηκαν στη συνείδηση του κόσμου και ως υδραυλικοί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάποιος που μπορούσε να κρατήσει μια τσιμπίδα, να ξεκινάει να αναλαμβάνει αρχικά μικροδουλειές και, όσο περνούσε ο καιρός, μεγαλύτερες εγκαταστάσεις. Το δυστύχημα εδώ ήταν ότι πολλοί επαγγελματίες υδραυλικοί, αναγκάστηκαν λόγω κρίσης να κλείσουν τα χαρτιά τους στην εφορία, άρα όποτε δούλευαν θα δούλευαν «μαύρα», άνθρωποι οι οποίοι έψαχναν για ένα μεροκάματο έπιαναν μια τσιμπίδα και δούλευαν «μαύρα», δυστυχώς πολλοί συνταξιούχοι υδραυλικοί (και ακόμη χειρότερα, κάποιοι πρώην συνδικαλιστές υδραυλικοί), δούλευαν και αυτοί «μαύρα». Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με δημοσίους υπαλλήλους, κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση, να εξασκούν και αυτοί το επάγγελμα για έναν έξτρα μισθό.
Μήπως το κράτος σε όλη αυτή την κατάσταση δεν έχει σταθμίσει κάτι σωστά; Μήπως οι κρατικοί μηχανισμοί δεν έχουν αναλάβει να επέμβουν πουθενά προκειμένου, λέω εγώ, να μην υπάρξουν αντιδράσεις και θιγούν συμφέροντα; Οι κατά τόπους σύνδεσμοι-σωματεία υδραυλικών, παρότι αποδυναμωμένα λόγω των όσων προανέφερα, κάνουν κάποιες φιλότιμες προσπάθειες προκειμένου να κρατηθούν κάποια προσχήματα, αλλά όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από ένα αποδυναμωμένο γενικότερα Κλάδο. Αυτή τη στιγμή έχουμε ανάγκη όσο ποτέ την βοήθεια της πολιτείας και του κράτους, προκειμένου να θωρακιστεί το επάγγελμα, να ξαναρχίσουν να το επιλέγουν νέοι και να δυναμώσουμε ξανά τον Κλάδο, προτού ξεκινήσουν να εμφανίζονται εταιρείες με αντικείμενο εργασιών το «facility management»: Ακόμη και σε μικρές πόλεις, απλά υπό την επίβλεψη κάποιου μηχανικού, ένας οποιοσδήποτε «μάστορας» θα εκτελεί τη δουλειά του υδραυλικού, του ηλεκτρολόγου, κτλ.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο Κλάδος αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα, τα παιδιά του, που είναι οι Συνεταιρισμοί Υδραυλικών, είναι σίγουρο ότι θα νοσούν και αυτά. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που οι Συνεταιρισμοί μας είναι κάτω από 20 (νομίζω 16-17). Σε όλη τη βορειοδυτική Ελλάδα, Συνεταιρισμός Υδραυλικών υπάρχει μόνο στην Κέρκυρα και σε εμάς στην Άρτα. Δύο πόλεις με τελείως διαφορετικά οικονομικά μεγέθη, με διαφορετικές κινητήριες οικονομικά δυνάμεις. Αυτό το αναφέρω, γιατί θεωρώ ότι είναι ένα τρανό παράδειγμα του ότι ούτε τα πολλά λεφτά χάλασαν τους Συνεταιρισμούς, ούτε τα λίγα. Αυτό που τους αποδεκάτισε και όρισε την τύχη τους ήταν αποκλειστικά η δική μας διαχείριση. Πριν από εννέα χρόνια ο Συνεταιρισμός Υδραυλικών Άρτας απασχολούσε 15 άτομα, μέσα σε τρία χρόνια οι υπάλληλοι μειώθηκαν στους 4. Αυτή τη στιγμή, απασχολούμε 6 υπαλλήλους. Και όταν λέμε «απασχολούμε», εννοούμε καθ’ όλα νόμιμα και με όλες τις προβλεπόμενες παροχές.
Υπάρχουν προβλήματα;
Προφανώς και υπάρχουν, όπως σε όλες τις επιχειρήσεις. Έλλειψη ρευστότητας, μεγάλος ανταγωνισμός, έλλειψη εμπιστοσύνης από προμηθευτές και πιστωτές. Ένα από τα πιο θετικά στοιχεία που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επιβίωσή μας, ήταν το κλίμα ομοψυχίας. Δεν υπήρξαν ποτέ ίντριγκες ή εγωισμοί εις βάρος του Συνεταιρισμού. Κακά τα ψέματα, ο ρόλος ενός Συνεταιρισμού είναι διττός. Από τη μία, είναι μία επιχείρηση που κέντρο της είναι οι Συνέταιροι υδραυλικοί και το συμφέρον τους και από την άλλη, είναι η επιχείρηση που θα παρέχει ποιότητα και εγγύηση σε ό,τι εμπορεύεται. Εδώ τώρα υπάρχει μία αντίφαση.
Είναι δυνατόν να κινείται προς το συμφέρον του Συνέταιρου – επαγγελματία υδραυλικού και ταυτόχρονα να εμπορεύεται υλικά ακόμη και σε μη επαγγελματίες υδραυλικούς; Και αυτό το σημείο είναι που μας δίνει τη δεύτερη ιδιότητα μας, αυτή του εμπόρου. Εάν δηλαδή το προσπεράσουμε αυτό το ερώτημα και αντιμετωπίσουμε τον οποιοδήποτε ως πελάτη μας, έχουμε περάσει το πρώτο τεστ. Πρέπει όμως να
προστατέψουμε τον επαγγελματία υδραυλικό; Και αν ναι, πώς; Εννοείται ότι πρέπει να βρούμε τρόπους για να γίνει και αυτό. Από το να δώσουμε μια καλύτερη έκπτωση, μέχρι να διοργανώνουμε σεμινάρια ή να παρέχουμε τεχνογνωσία σε ένα επαγγελματία υδραυλικό – όλα αυτά θα του δώσουν μακροπρόθεσμα μία ασπίδα εκ μέρους του Συνεταιρισμού.
Και κάτι τελευταίο για να κλείσω, όλοι θα έχετε παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια ότι κολοσσοί εταιρείες, πολυεθνικές, συγχωνεύονται προκειμένου να επιβιώσουν και να είναι ανταγωνιστικοί. Ολόκληρες αυτοκινητοβιομηχανίες αποφασίζουν να μπούνε σε έναν ίδιο όμιλο, προκειμένου να έχουνε ένα κοινό, δυνατό σημείο αναφοράς από την εμπορική πολιτική μέχρι την προβολή και τη διαφήμιση. Γιατί αυτό να μην είναι οδηγός και για εμάς, όσον αφορά τους συνεταιρισμούς ή οποιαδήποτε σύμπραξη επαγγελματιών υδραυλικών για το στήσιμο των εμπορικών μας επιχειρήσεων;
Με εκτίμηση,
Αναστάσιος Σβεντζούρης
Πρόεδρος Συν/σμού Υδραυλικών Άρτας».
Αν. Σβεντζούρης: Καταλυτικό ρόλο στην επιβίωση του Συνεταιρισμού μας, έπαιξε το κλίμα ομοψυχίας των συναδέλφων
