Οι κινητοποιήσεις ενάντια στις νέες ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό από την πλειοψηφία των κοινωνικών τάξεων της χώρας μας, έδωσαν «ιδιαίτερο» χρώμα στον φετινό Μάρτιο.
Για εβδομάδες, η καθημερινότητα κυλούσε στους «ρυθμούς» των απεργιών και των συγκεντρώσεων σε όλη τη χώρα. Εκατοντάδες χιλιάδες συμμετείχαν σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις αντιδρώντας στο νομοσχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό.
Όλο αυτό το διάστημα, ακούσαμε και διαβάσαμε δεκάδες αναλύσεις, πολλές φορές αντίθετες, για τα μέτρα που αποφασίστηκαν. Παράλληλα γίναμε μάρτυρες μιας προσπάθειας συκοφάντησης και ποινικοποίησης αυτών των κινητοποιήσεων.
Η κυβέρνηση μέσω της δικαιοσύνης προσπάθησε να «βγάλει» παράνομες τις απεργίες πολλών κλάδων και παράλληλα στελέχη της έκαναν λόγω για μειοψηφίες που στερούσαν «κοινωνικά αγαθά» από τους υπόλοιπους.
Είδαμε επιμελητηριακούς φορείς (ΕΒΕΑ, ΚΕΕ) να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη «κατά παντός υπευθύνου», για τις ζημιές που υπέστησαν μέλη τους λόγω των απεργιών. Ζήσαμε μια κατάσταση όπου η κοινωνική συνοχή τορπιλίστηκε, που έγινε προσπάθεια έντονης αντιπαράθεσης με βαρύγδουπες δηλώσεις περί «βολεμένων», «ευγενών και μη ευγενών ταμείων», «αλληλεγγύης γενεών» κ.ά.
Βέβαια, τις τελευταίες δεκαετίες, όλοι παραδέχονταν ότι πράγματι υπάρχει πρόβλημα με το ασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας και ότι πρέπει να παρθούν μέτρα.
Ήδη από τη δεκαετία του ‘90 έγιναν τέτοιες προσπάθειες, αλλά η γενική κατακραυγή ως προς την κατεύθυνσή τους δεν επέτρεψε να τελεσφορήσουν. Τώρα που η σημερινή κυβέρνηση, κάνει πράξη αυτές τις προσπάθειες, υπήρξε μια τεράστια κοινωνική αναστάτωση. Αυτό, πιστεύουμε, συμβαίνει γιατί τα μέτρα αυτά δεν πείθουν ότι πράγματι λύνεται το πρόβλημα. Δεν πείθουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι πράγματι το πρόβλημα μελετήθηκε διεξοδικά, ότι έγινε ο αναγκαίος διάλογος με όλους τους κοινωνικούς εταίρους, ότι οι λύσεις που προτείνονται είναι μακράς πνοής.
Αντίθετα, έδωσαν την αίσθηση και την πεποίθηση, ότι είναι άδικα γιατί την «πληρώνουν» γι’ άλλη μια φορά μόνο αυτοί που δεν φταίνε για τη σημερινή κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος.
Παράλληλα, αισθάνθηκαν ότι εξαπατούνται αφού άλλα τους υποσχέθηκαν πριν λίγους μήνες και άλλα προσπαθούν να εφαρμόσουν τώρα με τα μέτρα που προτείνονται. Όλος αυτός ο κόσμος είδε ότι οι ευθύνες στους διαχειριστές της κεντρικής εξουσίες αποσιωπούνται ηθελημένα. Είναι, αυτοί οι διαχειριστές, οι βασικοί υπεύθυνη της κρίσεως, αφού ανέθρεψαν και συντηρούν φαινόμενα όπως η εισφοροδιαφυγή, η «μαύρη» εργασία, η κακοδιαχείριση και καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης…
Πάντως, επειδή το ασφαλιστικό ζήτημα δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, θα τελειώσουμε το σημείωμά μας καταγράφοντας την επισήμανση που έκανε ο γνωστός καθηγητής εργατικού δικαίου Αλέξης Μητρόπουλος, σε σχετική εκδήλωση του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά:
«Η κρίση του ασφαλιστικού παγκοσμίως οφείλεται στις παρενέργειες της φιλελεύθερης πολιτικής του ανταγωνισμού στις εργασιακές σχέσεις και στην επικυριαρχία του οικονομικού επί του πολιτικού στοιχείου.
Αυτό συμβαίνει, καθώς ο ανασχεδιασμός των ασφαλιστικών συστημάτων που επιχειρείται αυτή τη στιγμή από πολλές κυβερνήσεις, γίνεται από τραπεζίτες, εικονομέτρες σχεδιαστές ενός νέου κοινωνικού μοντέλου με κριτήρια περισσότερο αναλογιστικά και όχι κοινωνικά. Αυτό έχει σαν συνέπεια την αποδυνάμωση του κράτους από τις κοινωνικές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις του, διαρρηγνύοντας παράλληλα την αξιακή βάση της πολιτικής κοινωνίας».
«Υ»
