Στις 5 Ιουνίου, επί τριάντα έξι χρόνια συνέχεια γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος. Την ημέρα αυτή διοργανώνονται πολυάριθμες εκδηλώσεις και εκστρατείες ενημέρωσης για την προστασία του περιβάλλοντος.
Είδαμε και ακούσαμε πολλούς απ’ αυτούς που καθορίζουν την τύχη του πλανήτη μας, να δηλώνουν ανήσυχοι και να υπόσχονται ότι κάνουν προσπάθειες αποτροπής μιας ολικής περιβαλλοντικής καταστροφής. Μας ανέλυσαν, μάλιστα, και τους διάφορους μηχανισμούς που δημιούργησαν για να απαλύνουν τις συνέπειες από τις κλιματικές αλλαγές. Έδειξαν όμως ότι δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι η αιτία που σήμερα ο πλανήτης μας βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση είναι οι πολιτικές που εφάρμοζαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν.
Είναι αυτές οι πολιτικές που στο βωμό του κέρδους θυσιάζονται όλα τα άλλα που αφορούν την ανθρώπινη υπόσταση.
Στη χώρα μας φέτος εκτός από τις καθιερωμένες εκδηλώσεις δημόσιων φορέων, όπου για μια ακόμη φορά ακούστηκαν «μεγάλα λόγια», υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση και από άλλους φορείς, όπως σχολεία, δήμοι, οικολογικοί και τοπικοί σύλλογοι κ.ά.
Ένας από τους βασικούς στόχους αυτών των κινητοποιήσεων – εκδηλώσεων ήταν να αφυπνιστούμε και να ευαισθητοποιηθούμε σαν πολίτες. Να συνειδητοποιήσουμε τις δικές μας ευθύνες για την καταστροφή του περιβάλλοντος που ζούμε. Ευθύνες που συνδέονται με τη στάση ζωής μας και που φθάνουν έως την επιλογή μας να ανεχόμαστε πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας.
Σήμερα, όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του θα δει δάση που έχουν αφανιστεί, ρέματα που έχουν μπαζωθεί, παραλίες που έχουν καταπατηθεί, ποτάμια που στην κοίτη τους κυλά μολυσμένο νερό, πόλεις εχθρικές στον άνθρωπο, βιομηχανίες που ρυπαίνουν, χωματερές – ωρολογιακές βόμβες…
Ο αέρα που αναπνέουμε στις τσιμεντουπόλεις αλλά και σε άλλες περιοχές, μας λιγοστεύει τη ζωή.
Παράλληλα βλέπουμε την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός δηλώνει βέβαιος ότι η χώρα μας θα εκπληρώσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις για την ανάπτυξη των ΑΠΕ και τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, κάποια υπουργεία δρουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η γραφειοκρατία του ΥΠΕΧΩΔΕ ουσιαστικά απαγορεύει την εγκατάσταση νέων συστημάτων ΑΠΕ, ενώ το υπουργείο Ανάπτυξης σχεδιάζει την κατασκευή νέων ανθρακικών και πετρελαϊκών ηλεκτροπαραγωγικών σταθμών.
Επειδή όμως, μέσα από την καταστροφή που συντελείται, πρέπει να εξετάζουμε αν υπάρχει κάποια ελπίδα σταματημού της, καταθέτω προβληματισμούς και σκέψεις του γνωστού Αμερικανού οικονομολόγους Τζέρεμι Ρίφκιν, όπως καταγράφηκαν στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία».
Σύμφωνα με το διάσημο οικονομολόγο, αυτό που χρειαζόμαστε πλέον είναι ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο το οποίο θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση και τις κλιματικές αλλαγές.
«Πιστεύω ότι είμαστε στην αρχή της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης και ότι η Ελλάδα είναι σε θέση, στο πλαίσιο της Ε.Ε. και της Μεσογείου, να πρωτοστατήσει»…
Το όραμά του είναι σαφές: «Στην Ελλάδα, την Ε.Ε. και σε ολόκληρο τον κόσμο θα μετατρέψουμε το υφιστάμενο απομονωμένο δίκτυο ενέργειας σε διασυνδεδεμένο και θα λειτουργεί όπως το διαδίκτυο. Εκατομμύρια άνθρωποι που θα παράγουν τη δική τους ενέργεια, την ανανεώσιμη ενέργεια, στα σπίτια τους, στα γραφεία τους, στα εμπορικά τους κέντρα, θα είναι σε θέση να την αποθηκεύουν και να την μοιράζονται με άλλους παραγωγούς»…
Η Ελλάδα, μια χώρα λουσμένη στον ήλιο, με πλούσιο αιολικό δυναμικό στα νησιά της, με τα κύματα και τις παλίρροιες, τη βιομάζα από τη γεωργία, τα γεωθερμικά της πεδία, έχει για τον Τζ. Ρίφκιν όλες τις δυνατότητες να ηγηθεί της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης στη Μεσόγειο.
Νίκος Χαβιέρης
