Όταν το 1999 έχασαν τη ζωή τους Γερμανοί τουρίστες σε ξενοδοχείο της Ρόδου από μονοξείδιο του άνθρακα, πολλοί τότε έκαναν λόγω για «ακραίο και σπάνιο γεγονός».
Λίγα χρόνια μετά, είχαμε το θάνατο στα Πετράλωνα, πάλι από την ίδια αιτία και «ακούστηκε» ότι έφταιγε ο ιδιοκτήτης που μόνος του έκανε παρέμβαση στη συσκευή αερίου που υπήρχε μέσα στο σπίτι του.
Πέρασαν τα χρόνια και οι δύο περιπτώσεις σχεδόν ξεχάστηκαν.
Ώσπου ήρθε ο φετινός χειμώνας με τις δύο τραγωδίες στην Κέρκυρα και την Ηλεία, όπου έχασαν τη ζωή τους από το μονοξείδιο του άνθρακα συνολικά τέσσερις άνθρωποι.
Μάλιστα στην τραγωδία της Κέρκυρας έγινε μεγαλύτερος ντόρος, τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από κυβερνητικούς παράγοντες. Βλέπετε υπήρξε και μεγάλη ανησυχία για τον αντίκτυπο στον τουρισμό της χώρας μας, εκτός της μεγαλύτερης ευαισθητοποίησης για το ότι θύματα ήταν δύο παιδιά.
Για πολλές ημέρες το θέμα ήταν από τα βασικά σε δελτία τηλεοπτικών καναλιών. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις υπήρξε η ενημέρωση ότι το γεγονός είναι περίπου συνηθισμένο αφού σε παγκόσμιο επίπεδο έχουμε εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες θύματα από το μονοξείδιο του άνθρακα.
Στην τραγωδία της Ηλείας δεν δόθηκε τόσο μεγάλη έκταση και το θέμα «προβλήθηκε» στα δελτία ειδήσεων, δύο ημέρες περίπου και παρουσιάστηκε με αρκετές ασάφειες που δημιουργούσαν σύγχυση και συνέδεαν την καμινάδα του τζακιού με την καμινάδα του λεβητοστασίου.
Βέβαια, για άλλη μια φορά, στη λογική ότι ο «τρόμος» πουλάει στην αγορά της τηλεθέασης, παρουσιάστηκε σαν ένα θρίλερ που έλαβε χώρα σε κάποια επαρχία. Αυτή τη φορά δεν είχαμε κάποια δήλωση υπουργού ή κάποιου άλλους κυβερνητικού παράγοντα, ίσως γιατί η τραγωδία αυτή δεν έχει άμεσο αντίκτυπο σε κάποιον οικονομικό τομέα.
Οι τραγωδίες αυτές έδειξαν για άλλη μια φορά ότι στη χώρα μας τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.
Τα δυσάρεστα γεγονότα τα βλέπουμε μόνο όταν γίνονται, τα ξεχνάμε μέσα σε λίγο διάστημα και τα ξαναθυμόμαστε μόνο όταν επαναληφθούν. Τα προληπτικά μέτρα για τη μη επανάληψή τους, συζητώνται θεωρητικά και μόνο, χωρίς η πολιτεία να φροντίζει για την ουσιαστική εφαρμογή τους.
Αλήθεια έπρεπε να συμβούν οι δύο τελευταίες τραγωδίες για να ασχοληθούν τα ΜΜΕ με τη συντήρηση των εγκαταστάσεων θέρμανσης;
Έπρεπε να θρηνήσουμε και άλλα ανθρώπινα θύματα για να θυμηθούμε ότι οι κακοτεχνίες στα λεβητοστάσια και οι εργασίες σ’ αυτά από ανθρώπους, πολλές φορές άσχετους με το αντικείμενο και ημιμαθείς, στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές;
Έπρεπε κάποιοι συνάνθρωποί μας να πληρώσουν με τη ζωή τους για να συνειδητοποιήσουμε, έστω και προσωρινά, ότι η μη εφαρμογή των νόμων, σκοτώνει;
Τι κάνει το κράτος μας τόσα χρόνια, που φωνάζουν και οι υδραυλικοί και οι συντηρητές καυστήρων για εγκαταστάσεις θέρμανσης επικίνδυνες και ακατάλληλες;
Κάποιοι βέβαια θα απαντήσουν ότι γίνονται δειγματοληπτικοί έλεγχοι στα λεβητοστάσια και επιβάλλονται πρόστιμα αν διαπιστωθεί ότι εκπέμπουν ρύπους πάνω από τα νομοθετημένα όρια. Όμως πόσοι τέτοιοι έλεγχοι γίνονται σ’ όλη τη χώρα και τι αποτέλεσμα έχουν;
Το φυσικό αέριο έχει έρθει στη χώρα μας εδώ και δέκα χρόνια, οι εγκαταστάσεις θέρμανσης που το χρησιμοποιούν συνεχώς αυξάνονται τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα και το Βόλο.
Όμως, ακόμα η πολιτεία δεν έχει νομοθετήσει τα όρια των ρύπων από αυτές τις εγκαταστάσεις.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αντιμετώπιση από το κράτος μας της κοινοτικής οδηγίες, που έπρεπε να ενσωματωθεί στη νομοθεσία της Ελλάδας από τις αρχές του 2007 και αφορά την ενεργειακή απόδοση των κτιρίων.
Η οδηγία αυτή προβλέπει εκτός των άλλων και τον έλεγχο όλων των λεβητοστασίων, όμως οι κρατικές υπηρεσίες διαπίστωσαν την τελευταία στιγμή ότι δεν υπάρχουν οι υποδομές για την άμεση εφαρμογή αυτής της οδηγίας…
Τάσος Κατσαρός
