Όλοι μας -ή μάλλον οι περισσότεροι- ετοιμαζόμαστε να αφήσουμε τις τσιμεντένιες πόλεις και να πάμε για διακοπές για να ξεκουραστούμε και να ηρεμήσουμε μακριά από το καθημερινό μας άγχος και κοντά στη φύση. Όμως φεύγοντας, πολλοί από εμάς θα κουβαλήσουν μαζί τους τη θλίψη και την αγανάκτηση για τις καταστάσεις που ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες. Θα μας συνοδεύουν τα αποκαΐδια της Πάρνηθας, του Πηλίου και των πολλών δασικών εκτάσεων που αφανίζονται. Τις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου και τις πρώτες του Ιουλίου, ζήσαμε όλοι μας μια εφιαλτική πραγματικότητα. Η χώρα μας μετατράπηκε σε καμίνι με θερμοκρασίες Σαχάρας και αμέσως μετά οι πυρκαγιές απλώθηκαν καταστρέφοντας δασικές εκτάσεις που είχαν απομείνει.
Στην απέλπιδα προσπάθειά μας, να δώσουμε κάποια εξήγηση, στηριζόμενοι όσο το δυνατόν στην ανθρώπινη λογική, μας ήρθε στο νου, κάποια φράση που είχαμε ακούσει χρόνια πριν, και που ανήκει στον Πορτογάλο ποιητή -του περασμένου αιώνα- Φερνάντο Πεσσόα: «Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε». Στη δική μας περίπτωση, αυτό μεταφράζεται, στο ότι το καμένο δάσος της Πάρνηθας και του Πηλίου και όπου αλλού στην ελληνική επικράτεια, δεν είναι ένα καμένο δάσος. Είναι οι καμένες ψυχές και τα καψένα μυαλά που έχουμε.
Είναι το καμένο μέλλον αυτού του τόπου που μοιάζει να μην έχει σωτηρία αν συνεχιστεί ο ίδιος δρόμος που βαδίζει ως τώρα. Ζώντας τις τελευταίες καταστροφές του φυσικού πλούτου της χώρας μας, και αναπολώντας όλες τις προηγούμενες, βλέπουμε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι παίζεται ένα άθλιο παιχνίδι σε βάρος της ποιότητας της ζωής μας.
Παιχνίδι που παίζεται από τους εκάστοτε εκλεγμένους για τη διακυβέρνηση της χώρας μας και με τη συμμετοχή μέρους της κοινωνίας μας. Φέρνοντας στο νου μας τη σχετική συζήτηση στη Βουλή, εν μέσω της καταστροφής της Πάρνηθας και του Πηλίου, συμπεραίνουμε ότι οι ηγέτες των κομμάτων της εξουσίας δεν είδαν τίποτα από την τραγωδία και το όνειδος που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια τους. Κύριο μέλημά τους ήταν να αποδείξουν με ποια κυβέρνηση κάηκαν περισσότερα δάση. Μας έδειξαν ότι ενδιαφέρονται για την ψήφο των κάθε λογής καταπατητών, των συνεταιρισμένων -υπολογίζονται σε 200 με 300 χιλιάδες- σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς και των τρωκτικών μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες που στηριζόμενοι στις γκρίζες ζώνες των νόμων, των εγκυκλίων και των διατάξεων «εξυπηρετούν» με το ανάλογο αντίτιμο. Πιστεύουν, ότι αυτοί είναι οι πολλοί και σ’ αυτούς απευθύνονται.
Τόσα χρόνια οι κυβερνώντες δούλεψαν για να φαίνονται λίγοι οι άλλοι. Να φαίνονται μειοψηφία όσοι φώναζαν και φωνάζουν να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 24 του Συντάγματος που αναφέρεται στην προστασία του δασικού πλούτου. Να φαίνεται ισχνή μειοψηφία, όσοι φώναξαν για την τροπολογία που αναστέλλει την κατεδάφιση αυθαιρέτων, αντί να έχουν πιάσει δουλειά οι μπουλντόζες. Να φαίνονται ελάχιστοι αυτοί που αγανακτούν και εξοργίζονται για τα εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα που αποχαρακτηρίζονται και τα δεκάδες χιλιάδες αυθαίρεται που νομιμοποιούνται, χρόνια τώρα. Όμως, πιστεύουμε ότι είναι καιρός να δείξουμε ότι όλοι εμείς που δεν ανεχόμαστε αυτά τα άθλια παιχνίδια είμαστε οι πολλοί. Ίσως η αυθόρμητη διαδήλωση οργής και αγανάκτησης που έγινε χωρίς κομματικές αιγίδες στο Σύνταγμα την Κυριακή 8 Ιουλίου να είναι η αρχή… Προς το παρόν όμως, ας ανασυγκροτηθούμε και ας πάρουμε ανάσες από τη φύση -ότι έχει απομείνει- της χώρας μας. Ας ξενοιάσουμε λίγο, και ας ανασυγκροτηθούμε για να πάρουμε δυνάμεις για την καθημερινότητα που μας περιμένει πάλι από το Σεπτέμβρη.
Καλές διακοπές.
«Υ»
