Όπως πρόσεξαν πολλοί συνάδελφοι, όλο το Σάββατο στις 31 Μαΐου κάθισα στο πρώτο θρανίο και άκουσα, με πολύ προσοχή, σαν καλός μαθητής, όλους τους ομιλητές. (Και μία σύσταση με την ευκαιρία. Όλοι οι συνάδελφοι έρχονται, μια φορά το χρόνο απ’ όλη τη χώρα να πουν τον καημό τους, να εκθέσουν το πρόβλημά τους, να καταθέσουν τον προβληματισμό τους. Ας τους ακούσουμε. Δεν είναι το καλύτερο να τους αγνοούμε πίνοντας τον καφέ μας στον προθάλαμο).
Όπως επίσης έβλεπαν πολλοί, δεν άκουγα απλώς αλλά σημείωνα κιόλας, κατά τη συνήθειά μου, κυρίως αυτά που λέγονται για το Π.Δ. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να σχολιάσω μερικά απ’ όσα ειπώθηκαν και σημείωσα. Δεν ήμουν την Κυριακή (απέχω διακριτικά όταν γίνονται εκλογές) και δεν ξέρω αν σε κάποια απ’ αυτά απάντησε η διοίκηση. Διατρέχετε λοιπόν τον κίνδυνο μερικά πράγματα να τα ακούσετε δύο φορές. Ας πούμε ότι δεν πειράζει. Θα τα …εμπεδώσετε και καλύτερα.
Πριν όμως ασχοληθώ με τα επιμέρους θέματα, θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα γενικό σχολιασμό της γενικής συνέλευσης.
Έχω πει πολλές φορές και έχω γράψει περισσότερες, ότι όταν έχεις ένα πρόβλημα δεν φτάνει να το εντοπίσεις και να το περιγράψεις. Πρέπει να ψάξεις να βρεις την αιτία που το δημιουργεί και αυτό που το δημιουργεί και εκεί να το παλέψεις.
Προσοχή όμως. Πρέπει να εντοπίσεις με ακρίβεια την αιτία. Γιατί αν η αιτία βρίσκεται δεξιά σου και εσύ ψάχνεις αριστερά, παθαίνεις δύο ζημιές.
– Μία ότι χάνεις το χρόνο σου γιατί ψάχνεις σε λάθος μέρος.
– Και δεύτερο και κυριότερο βέβαια, αφήνεις το δημιουργό του προβλήματος να συνεχίζει ανενόχλητος και να το κάνει χειρότερο.
Πολύ μπερδεμένα τα λέω ε; Δίκιο έχετε. Ας τα ξεμπερδέψω.
Άκουγα πολλούς συναδέλφους να κατηγορούν τη διοίκηση ότι περιγράφει τα προβλήματα, δεν εντοπίζει τους υπαίτους και δεν προτείνει λύσεις ή κάτι τέτοιο.
Δεν έχω μπροστά μου την έκθεση του Δ.Σ. να εξετάσω αυτή τη λεπτομέρεια από τη σύνταξή της. Πάντως θυμάμαι ότι υπήρχαν αναφορές σε όλα τα γενικά προβλήματα της υγείας, της παιδείας, της ακρίβειας, του περιβάλλοντος, του ασφαλιστικού κ.λπ.
Ας δεχτώ όμως, για να πω αυτά που θέλω, ότι υπήρχε αυτή η αδυναμία. Το πρόβλημα ποιο είναι, ότι δεν το γράψανε όπως εμείς θα θέλαμε; Αλλά ας το πάω και παρακάτω. Ας δεχτώ ότι στο σημείο αυτό η έκθεση είχε μία αδυναμία. Σωστά λοιπόν επισημαίνεται γιατί δημιουργεί ένα κλίμα, έναν εφησυχασμό ή και μια ηττοπάθεια αν θέλετε. Παρακάτω όμως. Το ζητούμενο ποιο είναι; Να το γράψουμε καλύτερα; Αν γυρίσουμε 15 χρόνια πίσω θα διαπιστώσουμε ότι τότε οι εκθέσεις ήταν …άψογες και ψηφισμένες ομόφωνα.
Και τα προβλήματα περιέγραφαν και τους υπεύθυνους εντόπιζαν που ήταν όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν μετά τη μεταπολίτευση (ή μετά το …1820 όπως πολλές φορές έγραφα) και ξεκάθαρα λεγόταν ότι δεν λύνονται τα προβλήματά μας γιατί οι κρατούντες δεν υπηρετούν εμάς αλλά τα μονοπώλια και τους τραπεζίτες κ.λπ και υποδείκνυαν ότι ο μόνος τρόπος να ανατραπούν αυτές οι πολιτικές είναι ο αγώνας των εργαζομένων κ.λπ. κ.λπ.
Παρακάτω όμως; Γιατί υπάρχει πάντα και το παρακάτω.
Όταν μαζευόμαστε στην πλατεία Κάνιγγος σε μια συγκέντρωση της ΓΣΕΒΕΕ ήμασταν 20 υδραυλικοί. Και εντάξει, να δεχτούμε ότι 11 ήταν της ΔΕΚΥ και 9 της ΑΔΕΚΥ. Όμως το πρόβλημά μας δεν είναι το 11 και το 9. Το πρόβλημά μας είναι το 20. Εκεί έπρεπε να βαράνε όλα τα σφυριά. Στο 20 που πρέπει να γίνει 1.000 αν θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα. Εντάξει, ας ρίξουμε και δύο ντουφεκιές στην πληρότητα της έκθεσης (μιας και είχαμε και εκλογές) αλλά όχι και να το αναγάγουμε στο πρόβλημα.
Ξαναλέω. Κάποτε τα γράφαμε ωραία και τα ψηφίζαμε και ομόφωνα αλλά τα προβλήματα δεν λύθηκαν.
Και κάτι ακόμα ίσως λίγο πιο χρήσιμο.
Μέχρι να κάνουμε το 20, 1.000 ας σκεφτούμε κάτι πιο έξυπνο που μπορούμε να κάνουμε. Κάποτε όταν είχαμε ένα επείγον και σοβαρό θέμα και επειδή δεν μπορούσαμε να μαζέψουμε τους 1.000, λέγαμε να πάμε 20-30 στο υπουργείο, να ξαπλώσουμε στην είσοδο (όχι κατάληψη) σε ένδειξη διαμαρτυρίας με ένα πανό και με προκηρύξεις που θα μοιράζαμε.
Μην ξεχνάτε ότι όταν δεν προχωρούσαμε το θέμα των αδειών δεν τους σπάσαμε τα κόκκαλα με μεγάλες συγκεντρώσεις αλλά με την «αντιέκθεση» που οργανώσαμε και «βγάλαμε στους δρόμους» την κα πολιτεία, κυρίως, τους κ. βιομηχάνους και τους εαυτούς μας βέβαια.
Μην ξεχνάτε ότι με τη δημόσια συζήτηση που οργανώσαμε στο ΤΕΕ κάναμε τους κ. βιομηχάνους (ή τους εκπροσώπους τους το σωστότερο) να καταπιούν τη γλώσσα τους μπροστά στους επιστήμονες που είχαμε ή (επειδή δεν την …κατάπιαν) να λένε το ποίημά τους χωρίς να τους παίρνει κανένας στα σοβαρά.
Μην ξεχνάτε ότι περάσαμε όλες τις θέσεις του κλάδου κατά τη σύνταξη του Π.Δ. όχι συγκεντρώνοντας χιλιάδες διαδηλωτές αλλά με την πειθώ και τα επιχειρήματα.
Γνωρίζω ότι με αυτές τις έξυπνες και εύκολες σχετικά ιδέες και κινήσεις δεν πρόκειται να λύσουμε ούτε το ασφαλιστικό, ούτε την παιδεία, ούτε την υγεία κ.λπ. γιατί αυτά θέλουν ανατροπή των κεντρικών πολιτικών επιλογών των κρατούντων που για να γίνουν «θέλει δουλειά πολλή» που λέει και ο ποιητής.
Ας συνεχίσουμε τις προσπάθειες σ’ αυτόν τον τομέα αλλά ας ψαχτούμε λίγο για τα πιο μικρά και τα πιο εύκολα όλοι μαζί. Ας σταματήσουμε αυτό το άσπρο μαύρο. Ας σταματήσουμε αυτό το εμείς είμαστε οι καλοί και τα κάνουμε όλα καλά και οι άλλοι είναι οι κακοί και οι εχθροί του κινήματος.
Θα ήταν λάθος και θα ήταν άδικο και για μένα αν θεωρηθεί ότι όσα γράφω παραπάνω αντιμάχονται την τακτική της ΔΕΚΥ. Δεν είναι αυτός ο ρόλος μου και δεν είναι και η πρόθεσή μου. Εξάλλου η ΔΕΚΥ δεν είναι μόνο μειοψηφία και αντιπολίτευση. Σε πολλούς φορείς του κλάδου είναι πλειοψηφία και …κυβέρνηση.
Με όσα γράφω θέλω να πείσω όλους να παίξουν θετικό ρόλο όταν υπηρετούν ένα φορέα.
Η δουλειά του Σβορώνου και του Στρουμπούλη, για να κάνω δύο προσωπικές αναφορές μπας και συνεννοηθούμε, δεν είναι να αφήνουν τον Παπακονδύλη να κάνει λάθη ή παραλείψεις για να τον στήσουν στον τοίχο μετά. Η δουλειά τους είναι να είναι δίπλα του και όλοι μαζί να επεξεργάζονται και να εφαρμόζουν την καλύτερη τακτική.
Εγώ δεν είμαι δάσκαλος για να κάνω μάθημα στους άλλους, ούτε …φιλόσοφος που γράφει θεωρίες. Συνδικαλιστής είμαι και προσπαθώ να πείσω τους άλλους να κάνουν ό,τι έκανα και εγώ. Και το αποτολμώ αυτό μιας και όλοι λέτε και ξαναλέτε ότι ήμουν καλός συνδικαλιστής.
Για να δούμε λοιπόν τι έκανα και προσπαθώ να σας πείσω να κάνετε και εσείς το ίδιο (το εσείς αναφέρεται σε όλες τις …αντιπολιτεύσεις).
Τη διετία 1984-1986 η ΑΔΕΚΥ είχε χάσει τις εκλογές και πρόεδρος ήταν ο Κώστας ο Κατημερτζής. Τότε βρισκόταν στην επικαιρότητα το πρόβλημα της εκτέλεσης των δημοσίων έργων. Ένα πρόβλημα σοβαρότατο για τον κλάδο μιας και οι μισές δουλειές είναι του δημοσίου, και ένα πρόβλημα δύσκολο που θέλει και πολύ μελέτη και πολλή δουλειά. Θα μπορούσα να αφήσω τον Κώστα να το παλεύει και στο τέλος να τον κατηγορώ ότι δεν τα έπραξε σωστά για να …ξαναγίνω πρόεδρος.
Δεν το έκανα όμως. Όχι μόνο δεν έκκανα ένα βήμα πίσω, αλλά μπήκα μπροστά με όλες τις γνώσεις και τις ικανότητες που είχα. Εγώ μελέτησα τις 350 σελίδες του υπουργείου (και θα το διαβάσουμε όλο αυτό; με είχε ρωτήσει ο Κώστας. Και η απάντηση: Δεν θα το διαβάσουμε, θα το μελετήσουμε και θα κάνουμε και προτάσεις). Εγώ λοιπόν το μελέτησα και διατύπωσα τις προτάσεις και εγώ ανέβηκα στο βήμα και τους έκανα όλους να καταπιούν τη γλώσσα τους σε μια σύσκεψη των φορέων των μηχανικών παρουσία και του υπουργού Δημοσίων Έργων γιατί μας είχαν πρήξει ότι τα έργα πρέπει να τα εκτελούν μόνο οι τεχνικοί. Και «τεχνικοί» βέβαια ήταν μόνο αυτοί. Εμείς απλώς περνούσαμε και …μπήκαμε.
Με συγχωρείτε για το «εγώ» που μου χαλάει και την εικόνα αλλά αυτή τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει αυτό. Προσπαθώ με όλο μου το πάθος να πείσω όλους τους συναδέλφους να κουβαλάνε πάντα τον καλύτερο εαυτό τους στους φορείς και τα όργανα που υπηρετούν με τη βεβαιότητα ότι έτσι θα προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στον κλάδο. Γιατί, διάολε, αυτό το πιστεύω ακράδαντα, όλοι συστρατευόμαστε για να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας. Στην ΟΒΥΕ και τους συνδέσμους ούτε λεφτά παίρνουμε ούτε βουλευτές ή υπουργοί έχουμε γίνει ακόμα.
Και μια λεπτομέρεια. Το 1986 ξανάγινα πρόεδρος. Όχι όμως κάνοντας ένα βήμα πίσω (για να εκτεθεί ο πρόεδρος) αλλά κάνοντας δύο βήματα μπροστά και προσφέροντας περισσότερο έργο. Το γράφω αυτό και προς χρήση κάθε τυχόν ενδιαφερόμενου.
Όμως την έπαθα όπως πάντα: Να σχολιάσω μερικές τοποθετήσεις που έχουν να κάνουν κυρίως με το Π.Δ. ξεκίνησα και έφαγα το χώρο με ένα μικρό γενικό σχολιασμό της εικόνας της γ.σ. που θέλησα να κάνω. Βάλτε λοιπόν ένα ακόμη σταυρό στα αρνητικά μου.
Όπως καταλαβαίνεται τώρα δεν μπορώ να αρχίσω τους σχολιασμούς. Αυτό πια στο άλλο φύλλο (να έχουμε και δουλειά).
Σήμερα όμως έχω περιθώριο να κάνω ένα μικρό σχόλιο για τις τοποθετήσεις μερικών συναδέλφων γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καλά κάνετε και τα φορτώνετε όλα στις Βρυξέλλες και το Μάαστριχτ. Καλά κάνετε και θέλετε να το κλείσουμε το μαγαζί γιατί έτσι πιστεύετε ότι θα είμαστε καλύτερα. (Πώς βέβαια δεν το έχω καταλάβει αλλά μπορεί να μην το έψαξα πολύ). Εκείνο που δεν καταλαβαίνω, είναι πώς στην προσπάθειά σας να αποδείξετε πόσο κακό κάνει η Ε.Ε. βγάζετε, χωρίς να το θέλετε πιστεύω, αθώα περιστερά ή λιγότερο υπεύθυνη για να σοβαρευτούμε, την κυβέρνηση, για το χάλι στο οποίο μας έχουν φέρει.
Καλό είναι να είμαστε πιο ξεκάθαροι.
– Φταίει η κυβέρνηση ή οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων για το μισό της πολιτική της που είναι δική της επιλογή.
– Φταίει όμως και το άλλο μισό που της υπαγορεύεται από την Ε.Ε. γιατί και την πολιτική της Ε.Ε. οι κυβερνήσεις την αποφασίζουν. (Η αναφορά σας και στα κόμματα που στήριξαν τέτοιες πολιτικές, είναι …θεμιτή).
Και μια τελευταία λεπτομέρεια, έτσι παρεμπιπτόντως. Πολύς κόσμος που δεν λέει να φύγουμε από την Ε.Ε δεν θέλει αυτή την Ε.Ε. Κάτι λέει για Ευρώπη των εργαζομένων και όχι των μονοπωλίων.
