Όσον αφορά τώρα τις διαστάσεις τους αυτό εξαρτάται από την τσέπη του ιδιοκτήτη τους και την αντοχή του στα τεκμήρια. Και επειδή η φοροδιαφυγή και η απάτη δεν είναι ένα πολύ πρόσφατο σπορ θυμάμαι επί χούντας κάποιο φτωχαδάκι που ζήτησε και πήρε επιδότηση για να κάνει μια “γεωργική επένδυση” σε βόρειο προάστιο δεν θυμάμαι ακριβώς αν ήταν η Άνοιξη, ο Άγιος Στέφανος, το Καπανδρίτι ή κάποιο άλλο. Το γκαράζ ονόμασε σταύλους, τη βίλα του γραφεία εκμετάλλευσης και την πισίνα «στέρνα» ή επισήμως δεξαμενή για πότισμα. Τα σημερινά φτωχαδάκια τις ονομάζουν δεξαμενές πυρασφάλειας. Σε κάθε περίπτωση οι δημόσιας χρήσης πισίνες (ξενοδοχεία – αθλητικοί σύλλογοι κ.λπ.) είναι οι μεγαλύτερες, για τους Ολυμπιακούς δε ή άλλους αγώνες οι πισίνες έχουν μήκος 50 m.
Σε σχέση με τις δεξαμενές ποτίσματος χωραφιών ή πυρασφάλειας η βασική διαφορά τους είναι η πολυτελής κάλυψη συνήθως με πλακάκια του πυθμένα και των τοιχωμάτων τους και ένα σύστημα ανακυκλοφορίας και κατεργασίας του νερού που περιέχουν.
Βλέπετε κανέναν δεν ενδιαφέρει η ποιότητα του νερού πυρόσβεσης ή ποτίσματος. Τον ενδιαφέρει όμως όταν θέλει να κολυμπήσει μέσα του. Υπάρχει λοιπόν μια συνεχής ανακυκλοφορία του νερού που το περνά μέσα από φίλτρα και σε τακτά διαστήματα ανάλογα με τη χρήση της πισίνας ελέγχεται η ποιότητα του νερού με διάφορα χημικά αντιδραστήρια. Ανάλογα με τις μετρήσεις κανονίζουμε να προσθέτουμε άλλα χημικά και κυρίως απολυμαντικά. Η απολύμανση για να μην κινδυνεύουμε από μολύνσεις γίνεται συνήθως με χλώριο το οποίο όμως δεν πρέπει να είναι σε μεγάλη πυκνότητα γιατί ερεθίζει το δέρμα και ιδιαίτερα τα μάτια και τα μαλλιά. Αυτός είναι και ο λόγος που οι αθλητές κολύμβησης φορούν πάντοτε γυαλιά και σκουφάκι.
Τα φίλτρα που χρησιμοποιούνται στις πισίνες είναι συνήθως φίλτρα απλά άμμου. Όταν μιλάμε για φίλτρα άμμου αυτό σημαίνει ένα απλό σχετικά δοχείο γεμάτο με άμμο. Όχι βέβαια με απλή άμμο από κάποιο λατομείο αλλά άμμο από ειδικό πέτρωμα και κοσκινισμένη σε διαφορετικά μεγέθη από μία χονδρόκοκη άμμο μέχρι χαλίκι. Η άμμος τοποθείται στο δοχείο σε στρώσεις. Κάτω μπαίνει το χαλίκι. Τα μεγέθη των κόκων της άμμου μειώνονται σε κάθε στρώση και έτσι στο ανώτατο στρώμα μπαίνει η χονδρόκοκη άμμος. Το φίλτρο αυτό συγκρατεί βέβαια μόνο υλικά σε αιώρηση. Μετά από λειτουργία ορισμένων ωρών στέλνουμε με μεγάλη ταχύτητα νερό σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή της κανονικής λειτουργίας. Τα υλικά που είχαν συγκρατηθεί παρασύρονται από την αντίστροφη αυτή ροή και το νερό αυτό οδηγείται στην αποχέτευση. Το φίλτρο έτσι καθαρίζεται και η εγκατάσταση γυρνάει στην κανονική λειτουργία της.
Το μηχανοστάσιo μιας πισίνας περιέχει εκτός από το ή τα φίλτρα, αντλίες κυκλοφορίας του νερού και κάποιες δοσομετρικές αντλίες για την προσθήκη διαφόρων χημικών. Όπως θα καταλάβατε από τα προηγούμενα, τα φίλτρα συγκρατούν τυχόν στερεά υλικά που αιωρούνται στο νερό, όχι όμως και τυχόν υγρά ή διαλελυμένα στο νερό υλικά. Αυτά τα υλικά προσπαθούμε να εξουδετερώσουμε με τα διάφορα χημικά προϊόντα κυρίως δεν το ΡΗ (δείκτης οξύτητας του νερού) και τυχόν μικρόβια. Όλη αυτή η προσπάθεια γίνεται δυσκολότερη όσο πιο βρώμικοι είναι οι κολυμητές. Ένα ντουζ πριν βουτήξουμε στην πισίνα είναι απαραίτητο. Τέλος ας σημειώσω ότι οι εξετάσεις του νερού και τα διάφορα χημικά υλικά που προσθέτουμε, θα ήταν ίσως περιττά αν αλλάζαμε το νερό της πισίνας πάρα πολύ σύντομα, πράγμα όμως αδύνατον λόγω λειψυδρίας εκτός ίσως από παραθαλάσσιες πισίνες εάν είναι εφικτή η συνεχής άντληση θαλάσσιου νερού για να ανανεώνεται το νερό της πισίνας.
Στο θέμα της καθαριότητας της πισίνας πριν ελάχιστα χρόνια ακόμη, βλέπαμε πισίνες ξενοδοχείων να αδειάζουν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και άνθρωποι με βούρτσες και μάνικες να μπαίνουν μέσα για να καθαρίσουν τα τοιχώματα και τον πυθμένα από την “πρασινίλα”. Σκούπες παρόμοιες με τις οικιακές ηλεκτρικές σκούπες, που αντί να ρουφάνε αέρα με τη βρωμιά των πατωμάτων του σπιτιού μας, ρουφάνε νερό από την πισίνα μεζί με την πρασινίλα, έχουν σχεδόν μηδενίσει το φαινόμενο αυτό. Υπάρχουν ακόμη και τέτοιες σκούπες – ρομπότ που λειτουργούν σχεδόν συνεχώς καθαρίζοντας τη δεξαμενή.
Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε το γεγονός ότι αν όχι ο πολύς κόσμος, πάντως ένα σημαντικό ποσοστό που ολοένα και αυξάνει, και βεβαίως, όλοι οι αθλητές κολυμπούνε και το χειμώνα. Έτσι σήμερα όλες οι πισίνες που ανήκουν σε αθλητικά σωματεία, σχεδόν το 50% των πισίνων των ξενοδοχείων και πάρα πολλές ιδιωτικές θερμαίνονται το χειμώνα. Στο μηχανοστάσιο των πισίνων αυτών προστίθεται έτσι κάποιος ενναλάκτης, συνήθως πλακοειδής και ένας ή δύο λέβητες. Ένας για να διατηρεί τη θερμοκρασία σταθερή και ένας για την αρχική θέρμανση του νερού εάν ή πισίνα αδειάσει και ξαναγεμίσει τη χειμερινή περίοδο. Ας σημειώσω ότι για την αρχική θέρμανση του νερού μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων χρειάζεται ένα λέβητα 1000 kW που να εργάζεται επί 24 ώρες τουλάχιστον, καταναλώνοντας 3 τόνους πετρελαίου, ενώ για τη διατήρηση της θερμοκρασίας αρκεί ένας λέβητας 60 kW. Καταλαβαίνετε λοιπόν πολύ εύκολα, έναν ακόμη λόγο για να θέλουμε να αποφύγουμε το συχνό άδειασμα μιας πισίνας.
Ας συμπληρώσω εδώ ότι μία πισίνα κρυώνει πολύ εύκολα το χειμώνα επειδή εξατμίζεται το νερό που περιέχει. Δεν υπάρχει λοιπόν θερμαινόμενη πισίνα που να μην έχει ένα ειδικό σκέπαστρο για τις ώρες που δεν χρησιμοποιείται, κάτι σαν το καπάκι της κατσαρόλας.
ΠΙΣΙΝΕΣ (ΚΟΛΥΜΒΗΤΙΚΕΣ ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ)
