«Όταν οι αετοί πετούσαν ενωμένοι πάνω από την κοιλάδα των Τεμπών»

Του
Μίμη
Κουτσογιαννάκη
Τακτοποιώντας σήμερα τη βιβλιοθήκη μου, που την αμέλησα αρκετό καιρό και είναι και αρκετά μεγάλη και πλούσια για έναν υδραυλικό, έπεσε στα χέρια μου ένα ξεχασμένο βιβλίο, «Το στρογγυλό χωριό» που μου χάρισε ο αξέχαστος συνάδελφος Χρήστος Ζήσης. Ξεφυλλίζοντας το εν λόγω βιβλίο, βρήκα κάτι το επίκαιρο, συγκρίνοντας το τότε με το σήμερα. Την τότε ενότητα των συναδέλφων με τη σημερινή κατάσταση των αντιπαραθέσεων, της εσωστρέφειας και των αντιδράσεων, ακόμη και πάνω στα πιο ασήμαντα θέματα.
Πριν μερικά χρόνια συνάδελφοι, όταν ο κλάδος λειτουργούσε συλλογικά και όχι αποσπασματικά όπως σήμερα, συνάδελφοί μας, οδηγώντας με τα στιβαρά τους χέρια τρία καμιόνια που έφεραν στις «πλάτες τους» την επιγραφή: ΟΒΥΕ (Ομοσπονδία Βιοτεχνών Υδραυλικών Ελλάδας), γεμάτα τρόφιμα, αψηφώντας τον κίνδυνο, τα μετέφεραν τότε στη δαρμένη από τους φιλοπόλεμους συμμάχους μας, στα παιδιά της γείτονος και φίλης Γιουγκοσλαβίας.
Δεν θα αναφέρω τα ονόματα των συναδέλφων που συμμετείχαν σ’ αυτήν την επικίνδυνη αποστολή, αλλά μόνο ένα εξ αυτών, ονομαζόμενο Θοδωρή, που έγινε και ο νονός αυτής της αποστολής δίνοντας τον τίτλο στο οδοιπορικό και στους σωληνάδες όπως τους αναφέρει στο βιβλίο του ο αξέχαστος συνάδελφος Χρήστος Ζήσης: οι αετοί θα πετάξουν πάνω από την κοιλάδα των Τεμπών, μεταφέροντας το μήνυμα της συναδέλφωσης των λαών με τη σημαία των Ελλήνων Υδραυλικών. Αυτά για τότε.
Σήμερα θέλω να καταθέσω τη θλίψη μου για τα όσα συμβαίνουν στον κλάδο και ειδικά την τελευταία διετία μετά την εκλογή τεσσάρων νέων συναδέλφων στη διοίκηση της Ομοσπονδίας, διότι στα 43 χρόνια λειτουργίας της δεν παρουσιάστηκε κανένα ανησυχητικό φαινόμενο στην ομαλή λειτουργία της, ανεβάζοντάς την στην κορυφή μεταξύ των ομοσπονδιών.
Δυστυχώς σήμερα σ’ όλα τα πρωτοβάθμια και τα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα υπάρχουν οι μικροί Μαρξ που εναντιώνονται στην ομαλή λειτουργία αυτών, με αποχωρήσεις από τις ολομέλειες, με αποσπασματικοποιήσεις, χρησιμοποιούν απρεπέστατες λεκτικές συμπεριφορές, προσβάλλουν ανθρώπινες αξιοπρέπειες, ως και αυτό το θεσμό του προέδρου.
Πού στην ευχή πάμε συνάδελφοι;
Πού φτάσαμε στο σημείο εις εκ των τεσσάρων νέων συναδέλφων στη διοίκηση να κατηγορεί τη διοίκηση της Ομοσπονδίας ότι με εκφοβιστικό και εκβιαστικό τρόπο προσπαθεί να επιβάλει την ασφάλιση των συνδέσμων στην Interamerican!
Τραγελαφικά πράγματα και κορώνες διχασμού. Καλά θα κάνει ο εν λόγω συνάδελφος να διαβάσει στο καταστατικό της Ομοσπονδίας το άρθρο εννέα, παράγραφος Β και να μη βάζει το σύνδεσμό του σε επικίνδυνη τροχιά.
Πρέπει συνάδελφοι να αφήσουμε τον κομματισμό έξω από τη Διοίκηση γιατί μόνο τότε θα μπορέσει αυτός ο κλάδος να πάει μπροστά.
Κλείνοντας το σημερινό μου σημείωμα έχω να πω σε κάτι αυθεντίες το εξής:
Το να αισθάνεται κανείς αυθεντία και ταυτόχρονα να θέλει να επιβάλει τις απόψεις του, αυτό δεν λέγεται ανησυχία πάνω στα τρέχοντα προβλήματα του κλάδου. Λέγεται υφέρπων δογματισμός καλυπτόμενος με το πέπλο του δήθεν δημοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Και ο καθένας από εμάς πρέπει να ξέρει ότι μόνο πατώντας στο παρελθόν διαμορφώνει το παρόν και υποθηκεύει το μέλλον.