ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ ΠΑΡΑΒΟΛΙΑΣΗ
Κυριακή 13 Ιανουαρίου, ο ΣΕΥΦΑΝΗ πραγματοποίησε την εκδήλωση κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας.
Επειδή δεν είναι δουλειά μου να γράφω, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να περιγράψω αυτά που γενήκανε και ειπωθήκανε. Μπορώ βέβαια, με μία λέξη μόνο, να ορίσω το γεγονός και το αποτέλεσμα, αλλά θα γίνει κατανοητό δυστυχώς μόνο στους παρευρισκόμενους. Η λέξη είναι αναγέννηση. Ίσως λόγω εποχής, που με τις βροχές η γη προετοιμάζεται για μια νέα προσπάθεια να κρατήσει και να επεκτείνει τα κεκτημένα της, ίσως αυτό ήταν η αιτία που παρασυρθήκαμε όλοι εμείς σε μια ξέφρενη εκδήλωση συναδέλφωσης και αγάπης και προπαντός υπόσχεσης για κράτημα και επέκταση των κεκτημένων μας.
28 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ξεκινήσαμε. Εκδηλώσεις του συνεταιρισμού έχουν γίνει πολλές. Πάντα όλα γινότανε κατά πως πρέπει, μ’ ένα τρόπο συμβατικό, με τα φαγητά μας, τα κρασιά μας, τις συζητήσεις μας και με την πίστα να θυμάται ότι υπάρχουμε.
Φέτος έγινε η υπέρβαση, φέτος αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλο, φέτος τη συγκρατημένη συντηρητικότητα που διέπει αρκετούς επαγγελματίες στις σχέσεις μεταξύ τους, διαδέχτηκε η οικογενειακή σοσιαλιστική διάθεση.
Η παραγωγή πολιτισμού, όπως λέει και ο χωριανός μου ο Κώστας Ζουράρης, είναι συνεχής σε πολλά επίπεδα και στις παρέες που κάνουμε. Η παραγωγή πολιτισμού και στην πίστα είναι αυτό που εντυπωσίασε και έδωσε τον τόνο στην όλη τελετουργία.
Ο Κοκκινόβραχος χορεύει ωραίο ζεϊμπέκικο, αυτό είναι γεγονός. Αυτή τη φορά επρόκειτο για ιεροτελεστία, και ήταν αρχή ακόμη. Δεν θ’ αρχίσω βέβαια να λέω ονόματα γιατί μπορεί να αδικήσω κάποιους, αλλά θα αναφερθώ στη γενεσιουργό αιτία αυτής της απογείωσης που ήταν η έντονη παρουσία των νέων.
Το πρωί, την ώρα του αγιασμού στο μαγαζί μας, μέσα στη σοβαρότητα και την κατάνυξη της περίστασης υπήρχε ένας διάχυτος ηλεκτρισμός, πρωτόγνωρος για μένα, και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να ψάχνω προς τι η ανάταση;
Μόλις σερβιριστήκανε τα πρώτα, στο πολύ ωραίο κέντρο που επιτυχώς το Δ.Σ. είχε επιλέξει και οργανώσει την κοπή της πίτας (αλήθεια, κόπηκε πίτα;), άναψε το φως από το συγκεντρωμένο ηλεκτρικό φορτίο και φάνηκε η εικόνα.
Η σοβαρότητα των παλαιοτέρων, λόγω του ότι εκτός των άλλων πολλοί έχουν και εγγόνια, με την υπερκινητικότητα των νέων συνεταίρων, ήταν το φόντο πάνω στο οποίο στηριζότανε οποιαδήποτε στιγμή και αν κοίταζες η έννοια «Συνεταιρισμός».
Είμαστε πολλοί, πάνω από 250 άτομα. Το όμορφο χρώμα στο φόντο ήταν από τις κυρίες και τα παιδιά των συνεταίρων.
Επί 30 ακριβώς χρόνια οι συνάδελφοι μου κάνουν την τιμή και μου πληρώνουν τα εισιτήρια με την εισφορά τους στο Σύνδεσμο, και έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα αρκετές φορές. Προεδρεία, συμβούλια, συνελεύσεις, συνεστιάσεις, εκδηλώσεις κ.λπ. Ουδέποτε και πουθενά δεν είδα νέους συναδέλφους να κρατάνε τα ποτήρια τους και να γυρνάνε όλα τα τραπέζια για να τρακάρουν τα ποτήρια τους με όλους τους υπόλοιπους. Άσε που μας βάζανε και πίναμε από ένα ποτήρι όλοι. Συνήθως κάθονται σε μια γωνιά και περιμένουν πότε θα φύγουν. Δεν θέλω να αναλύσω και δεν ξέρω κιόλας αν αυτό ήταν συνειδητό ή όχι. Ξέρω όμως και είμαι βέβαιος ότι το μικρόβιο της συναδέλφωσης και της συνεταιριστικής συνύπαρξης, υποσυνείδητα έστω, τους έχει μολύνει. Επομένως, όπως λέει και το άσμα, ελπίζει ακόμα στους ανθρώπους ο Θεός.
Μίλησα με πολλούς και παλιούς και νέους. Η διαπίστωση με τους παλαιότερους ήταν η έντονη παρουσία των νέων. Και με τους νεότερους, η αναγνώριση και ο σεβασμός προς τους παλαιότερους.
Είμαι βέβαιος ότι η συνέχεια είναι δεδομένη και ότι έχετε να κόψετε πολλές πίτες στο μέλλον.
Εγώ σας ευχαριστώ για την αγάπη σας, και για τη χαρά που μου δώσατε να συμμετέχω στην καλύτερη εκδήλωση του ΣΕΥΦΑΝΗ μέχρι σήμερα για τελευταία φορά σαν ενεργός συνέταιρος.
Ναι άξιζε τον κόπο!!!
Υ.Γ.:Ζητώ συγνώμη για την χρησιμοποίηση του πρώτου προσώπου».
