Αρχική » Περιεχόμενα » Σχόλια » O ΣΕΥΔΑΠ είναι πρότυπο συνεταιρισμού

O ΣΕΥΔΑΠ είναι πρότυπο συνεταιρισμού

Αν δεν αφήσουμε το εγώ για το εμείς, χωριό δε φτιάχνουμε
Στρατηγός Μακρυγιάννης

Η επιβίωση του ΣΕΥΔΑΠ τη στιγμή που τόσες άλλες (ομοειδείς και μη), εμπορικές επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να κλείσουν εξ αιτίας της κρίσης και όχι μόνο, επαληθεύει στην πράξη αυτά που τα ιδρυτικά μέλη του συνεταιρισμού απ’ την αρχή πίστεψαν και προσπάθησαν- και πέτυχαν- να εφαρμόσουν.
Ήδη απ’ τα πρώτα-πρώτα βήματά του, όταν μεγάλες επιχειρήσεις όπως η ΒΙΟΧΑΛΚΟ είχαν αρνηθεί να του δώσουν ακόμα και την ελάχιστη πίστωση*, ο ΣΕΥΔΑΠ είχε δείξει τα… δόντια του: οι συνεταίροι δεν το έβαλαν κάτω, δούλεψαν συλλογικά και σκληρά και πολύ γρήγορα, από νίκη σε νίκη, κατέκτησαν την κορυφή αλλά και το σεβασμό όλων με το σπαθί τους. Για το καλό όλων των υδραυλικών, που έβρισκαν στον συνεταιρισμό τους φθηνότερες τιμές, καλύτερη ποιότητα κι ένα μικρό μέρισμα από τα καθαρά κέρδη της επιχείρησης.
Η επιτυχία του ΣΕΥΔΑΠ είναι ιδιαίτερα διδακτική. Σε μια περίοδο που το ελληνικό συνεταιριστικό κίνημα απαξιώνονταν όχι μόνο από τα εσωτερικά του προβλήματα αλλά και από την κρίση, ο ΣΕΥΔΑΠ και αρκετοί άλλοι συνεταιρισμοί του Κλάδου τα κατάφεραν. Τώρα το ποια ήταν τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν κάποιοι άλλοι συνεταιρισμοί του Κλάδου που δεν τα κατάφεραν, αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να διερευνηθεί και να καταγραφούν τα λάθη, έτσι ώστε να μην επαναληφθούν από τους επόμενους που θα θελήσουν να στήσουν ή να αναβιώσουν συνεταιρισμούς.
Κατά τη γνώμη μου όμως τα κυριότερα αίτια της καχεξίας των συνεταιρισμών στην Ελλάδα είναι:
-το εγώ στη θέση του εμείς. Αντίθετα από τον αφορισμό του Μακρυγιάννη, στην επικεφαλίδα, οι ηγεσίες και οι διευθυντές των αποτυχημένων συνεταιρισμών ίσως ποτέ να μην πίστεψαν βαθιά και ειλικρινά στο εμείς, δηλαδή στη συλλογικότητα. Φανερά ή κρυφά, δούλεψαν για τον εαυτό τους. Όπως όμως λέει ο σημερινός πρόεδρος Νικήτας Αθανασόπουλος στη συνέντευξη της διοίκησης που δημοσιεύεται σε άλλες σελίδες του «Υ»:
Το «συνεταιρίζεσθαι» προσφέρει και κοινό καλό αλλά και ατομικό, δεν τα ξεχωρίζει. …
– η εγκατάλειψη της αυτονομίας. Κανένας άλλος εκτός από τους απλούς συνεταίρους και την εκλεγμένη ηγεσία τους δεν πρέπει να παρεμβαίνει στη διοίκηση των συνεταιρισμών με στόχο την κηδεμονία τους, που στα λόγια όλοι καταγγέλλουν, λίγοι όμως το πιστεύουν αυτό πραγματικά. Η αυτονομία – το αντίθετο δηλαδή της κηδεμονίας – είναι το οξυγόνο των συνεταιρισμών. Χωρίς αυτήν πεθαίνουν. Κι αυτό έχει αποδειχθεί άπειρες φορές στη ιστορία της ανθρωπότητας αλλά και στην πρόσφατη ελληνική εμπειρία. Θα κλείσω με τη θαυμάσια διατύπωση αυτής της αλήθειας από το Νικήτα Αθανασόπουλο:
«Η δύναμη ενός συνεταιρισμού είναι οι συνεταίροι, αυτοί και τίποτα άλλο»

Αντρέας Δάνος

* από το βιβλίο του Σπύρου Αναγνωστόπουλου «40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ»

Δημοσιεύθηκε την
Κατηγοριοποιημένα ως Σχόλια