Αρχική » Συνδικαλιστικά Νέα Υδραυλικών » Σύνδεσμοι » Ο Κλάδος αποχαιρετά το Μίμη Κουτσογιαννάκη

Ο Κλάδος αποχαιρετά το Μίμη Κουτσογιαννάκη

Την Κυριακή, 3 Μαΐου, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 90 ετών ο συν. Αρχιμίδης – Μίμης για όλους μας- Κουτσογιαννάκης, στην Καβάλα.
Ιδρυτικό μέλος της ΟΒΥΕ, ο Μίμης Κουτσογιαννάκης, δυνατή «πένα» με πύρινο λόγο, υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Ομοσπονδίας Βιοτεχνών Υδραυλικών Ελλάδας και πρόεδρος στον Σύνδεσμο Υδραυλικών Καβάλας για πολλές θητείες.
Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε την ίδια μέρα, σε κλειστό κύκλο, λόγω των περιοριστικών μέτρων – παρόντα όμως ήταν μέλη και ο πρόεδρος του Συνδέσμου της Καβάλας, Δημήτρης Καϊλάρης.


Η Διοίκηση της ΟΒΥΕ, το ΔΣ του Συνδέσμου της Καβάλας αλλά και πολλοί παλιοί και νέοι συνάδελφοί του, θέλησαν να του πουν το τελευτάιο «αντίο» με επιστολές τους στο περιοδικό μας.
ΟΒΥΕ:
«Έφυγε ο Μίμης Κουτσογιαννάκης εκ των ιδρυτικών μελών της ΟΒΥΕ»
Μας διακατέχει βαθύτατη θλίψη για τον θάνατο του συνάδελφου Μίμη Κουτσογιαννάκη από την Καβάλα. Ο Μίμης Κουτσογιαννάκης ήταν εκ των ιδρυτικών μελών της ΟΒΥΕ και μέλος της πρώτης αιρετής διοίκησης αυτής, ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του συνδέσμου υδραυλικών Καβάλας. Ο συνάδελφος Μίμης Κουτσογιαννάκης, υπήρξε πραγματικός αγωνιστής και οραματιστής με τεκμηριωμένες προτάσεις για τον κλάδο, αλλά και για τα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Άλλωστε και με την πένα του, μας συντρόφευε για πολλά χρόνια μέσω του κλαδικού Τύπου. Με βαθύτατη θλίψη εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένεια και στους οικείους του. Η ΟΒΥΕ, αντί στεφάνου, θα καταθέσει κάποιο ποσό στο «χαμόγελο του Παιδιού» εις μνήμη Μίμη Κουτσογιαννάκη.
Χρυσούλα Δάνου – Περιοδικό «ο υδραυλικός» :
Αγαπητέ Μίμη,
λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σε αποχαιρετήσω στην τελευταία σου κατοικία. Λυπάμαι ακόμα που δεν θα δημοσιευθεί άλλο σου κείμενο στο περιοδικό «ο υδραυλικός», που τόσο αγαπούσες. Δημοσιεύαμε τα κείμενά σου χωρίς την παραμικρή λογοκρισία, γνωρίζοντας ότι η όποια κριτική σου, που συχνά προκαλούσε θύελλες, ήταν καλόπιστη, ήταν πάνω απ’ όλα η αγωνία σου να πηγαίνει καλά ο Κλάδος στον οποίο ανήκες και αφιέρωσες ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου για να οργανωθεί σε στέρεες βάσεις – και τα κατάφερες.
Δημήτρης Καϊλάρης
«Αποχαιρετισμός στον επίτιμο Πρόεδρο του σωματείου μας κ. Μίμη Κουτσογιαννάκη»
Τον κ. Μίμη τον γνώρισα στις πρώτες επαφές μου με το σωματείο μας με τον τίτλο «Επίτιμος Πρόεδρος», έτσι τον αποκαλούσαν όσοι τον ήξεραν. Ουσιαστικά, γνώρισα τον κ. Μίμη προσωπικά, αλλά έμαθα και για την τεράστια προσφορά του στον Κλάδο, όταν το 2003 εκλέχθηκα για πρώτη φορά στην διοίκηση του σωματείου μας. Ο κ. Μίμης ήταν μάχιμος του Κλάδου μέχρι το τέλος της ζωής του κυριολεκτικά, πάντα ήταν παρών με την φυσική του παρουσία σε κάθε δράση του σωματείου, όπως γενικές συνελεύσεις, εκδρομές, γιορτές. Ερχόταν πολλές φορές στο γραφείο μας για να μας κάνει παρέα, πάντα διακριτικός χωρίς παρεμβάσεις στο έργο μας, ποτέ δεν είχε κριτική διάθεση, έλεγε πάντα προσέξτε να είστε αγαπημένοι μεταξύ σας και να αγωνίζεστε για όλους τους συναδέλφους (μας), έβαζε πάντα τον εαυτό του μέσα γιατί έτσι ένοιωθε, αν και συνταξιούχος έμεινε για πάντα μάχιμος.
Η αγάπη του για τον Κλάδο τεράστια, πάντα με ρωτούσε «τι έγινε στην γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας, όλα πήγαν καλά; Δεν θέλω να ακούσω ότι οι προσωπικές σας διαφορές μπορεί να είναι πάνω από το καλό της ΟΒΥΕ, εάν γίνει κάτι τέτοιο, να ξέρεις, εγώ δεν θα σας αφήσω ήσυχους με το όπλο που διαθέτω», φυσικά εννοούσε τον γραπτό του λόγο, που πάντα με στοιχεία και αποδείξεις υπεράσπιζε τις απόψεις του.
Μοναδικές στιγμές που ζήσαμε μαζί του ήταν το 2012 το καλοκαίρι, στην Αθήνα, οπου η ΟΒΥΕ διοργάνωσε γιορτή για την επέτειο των πενήντα χρόνων από την ίδρυση της. Καλεσμένοι σε αυτή την γιορτή ως τιμώμενα πρόσωπα για την συμβολή τους στον Κλάδο ήταν συνάδελφοι εκείνης της εποχής, ένας εξ’ αυτών ο δικός μας ο κυρ-Μίμης, που ήταν ένας εκ των ιδρυτών της ΟΒΥΕ. Η χαρά του πολύ μεγάλη, δεν περιγράφεται, όχι γιατί θα τον τιμούσαν για την προσφορά του στον κλάδο, αλλά γιατί μετά από πολλά χρόνια θα ξαναβρισκόταν με παλιούς του φίλους, συναδέλφους, αγωνιστές, οι οποίοι σε δύσκολα χρόνια κατάφεραν να ιδρύσουν την ΟΒΥΕ.


Λίγο πριν το Πάσχα πήγα στο σπίτι του να του επισκευάσω το καζανάκι της τουαλέτας του. «Προσπάθησα να το φτιάξω για να μην σε βάλω σε κόπο», μου είπε, «και δεν τα κατάφερα. Με την ευκαιρία για πες μου τι κάνετε; Οι συνάδελφοι είναι καλά; Στην Ομοσπονδία όλα καλά; Με το περιοδικό μας τον «υδραυλικό»; Τον προηγούμενο μήνα άργησε να μου έρθει». «Πρόεδρε», του απάντησα, «όλα καλά, το περιοδικό έρχεται ανα δυο μήνες». «Ναι ξέρω, θα περιμένω» μου είπε.
Ο κυρ-Μίμης τον τελευταίο καιρό λύγησε, δεν μπόρεσε να αποδεχτεί την απώλεια της αγαπημένης του συζύγου, πέρασαν μόλις τέσσερις μήνες από τον αποχωρισμό τους. Αποφάσισε να πάει να την βρει εκεί ψηλά στον ουρανό.
Η διοίκηση του σωματείου Υδραυλικών Καβάλας σε ευχαριστεί για όσα μας πρόσφερες. Καλό παράδεισο Επίτιμε Πρόεδρέ μας, Μίμη Κουτσογιαννάκη
Γιάννης Μπιλλήρης (Κάλυμνος)
Όταν άρχισα να είμαι αντιπρόσωπος του Συνδέσμου Καλύμνου, ο Μιμης Κουτσογιαννακης ήταν ήδη συνταξιούχος. Τον θυμάμαι όμως μία φορά, πιθανόν σε κάποια εκδήλωση, μαλλον ήταν σε αυτήν για τα 50χρονα της ΟΒΥΕ. Οι άνθρωποι αυτοί ανοικοδόμησαν την μεταεμφυλιοπολεμική Ελλάδα. Φεύγει σιγά – σιγά μια ολόκληρη εποχή και οι άνθρωποί της, περνούν στη ιστορία.
Αιωνία του η μνήμη. Τα συλλυπητήριά μας στους δικούς του και τους συναδέλφους στη Καβάλα.
Ο Σύνδεσμος Καλύμνου.
Σπύρος Αναγνωστόπουλος, Επίτιμος πρόεδρος ΟΒΥΕ
3 Μάη 2020. Η ανάρτηση του φίλου Δημήτρη Καϊλάρη λιτή. «Μόλις πληροφορήθηκα ότι ο Επίτιμος Πρόεδρος δεν είναι πια μαζί μας».
Ξαφνικά ένιωσα μια απέραντη μοναξιά. Ο Μίμης και εγώ ήμασταν οι τελευταίοι από τους παλιούς συναδέλφους που ίδρυσαν την Ομοσπονδία μας και την έβαλαν στις ράγες για το μεγάλο ταξίδι και τις μεγάλες κατακτήσεις που σημάδεψαν τον Κλάδο και τον κατέγραψαν στους πρωτοπόρους του ευρύτερου χώρου. Και τώρα έμεινα μόνος.
Ξέρω ότι εκατοντάδες ή και χιλιάδες συνάδελφοι με αγαπούν και με εκτιμούν όπως τους αγαπώ και τους εκτιμώ και εγώ. Όμως ο Μίμης ήταν η παλιά μου παρέα. Οι παλιές αναμνήσεις. Συνάδελφοι της Καβάλας δεν ξέρω πώς θα τιμήσετε τον Μίμη στην κηδεία του λόγω των μέτρων.
Δημήτρη, αν σου δοθεί η ευκαιρία να αποχαιρετήσεις το φίλο μου πες του ένα αντίο και από μένα. Και αν σταθείτε τιμητική φρουρά, πραγματικά ή νοερά. πες του σε παρακαλώ ότι πέντε λεπτά κάθεσαι και για το φίλο του το Σπύρο. Ξέρω ότι δεν θα σε ακούσει και ούτε το έχει ανάγκη. Κάντο όμως για μένα, γιατί το έχω εγώ ανάγκη.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε φίλε».
Αυτός ήταν ο πρώτος σύντομος χαιρετισμός που έγραψα στο διαδίκτυο όταν διάβασα την είδηση. Εδώ είμαστε λοιπόν για να γράψουμε, με μεγαλύτερη άνεση χώρου και χρόνου, αυτά τα «περισσότερα».
Το πρώτο που θέλω να γράψω είναι ότι κάθε φορά που έγραφε ένα κείμενο στον «υδραυλικό» ο Μίμης, και έγραφε πολλά, υπέγραφε: “Μίμης Κουτσογιαννάκης, Επίτιμος Πρόεδρος Συνδέσμου Καβάλας, Μέλος της πρώτης Διοίκησης της ΟΒΥΕ”.
Αυτή η δεύτερη ιδιότητα αποτελούσε για τον Μίμη, όπως αποτελεί και για μένα, ιδιαίτερο τίτλο τιμής. Γιατί, καμιά φορά, το μεγάλο ρόλο δεν τον παίζει εκείνος που φωτίζει με προβολείς ένα δρόμο αλλά εκείνος που τον χάραξε κρατώντας στο χέρι ένα μικρό φαναράκι μέσα στη νύχτα. Έτσι αισθανόμασταν και εμείς τότε και εγώ αισθάνομαι ακόμα. Είχαμε την αίσθηση ότι κάνουμε κάτι μεγάλο και αυτό πράγματι κάναμε. Μπορεί αργότερα να έγιναν πολλά για τον Κλάδο, και έγιναν, αλλά η ίδρυση της ΟΒΥΕ και η εκλογή μας στην πρώτη Διοίκησή της που χάραξε και την πορεία της ήταν πάντα μεγάλος τίτλος τιμής.
Ο Μίμης είχε ακόμα έναν παραπάνω τίτλο από εμένα: Είχε πάρει μέρος και στη πρώτη σύσκεψη της Θεσσαλονίκης, το 1962 που αποφάσισε την ίδρυση της Ομοσπονδίας. Τον συναντάμε, όπως δείχνει παρακάτω φωτογραφία, τον Απρίλη του 1962, αριστερά από τον Χαντζημητάκο με τα γυαλιά, και στις διαβουλεύσεις πριν την ιστορική σύσκεψη της Θεσσαλονίκης το Σεπτέμβρη του 1962.

Στις 13 Δεκεμβρίου 1964 συνέρχεται στη Λάρισα η Πρώτη Γενική Συνέλευση της ΟΒΥΕ και εκλέγει την Πρώτη Διοίκησή της. Τα πρώτα προβλήματα στη Διοίκηση: Σύντομα δημιουργήθηκαν δύο ομάδες. Μη φανταστείτε κομματικές… Η πρώτη, από 4 παλιούς συναδέλφους, ήταν της ταχτικής του… «μέσου».
– Βρήκα έναν γνωστό που γνωρίζει τον Πρόεδρο του ΤΕΕ και θα μεσολαβήσει να μας δεχτεί. (Αληθινό περιστατικό). Η δεύτερη, με πρωταγωνιστές τον Ράμτσιο και τον Αναγνωστόπουλο ήταν υπέρ μιας σύγχρονης διεκδικητικής ταχτικής.
– Τηλεφωνούμε στο ΤΕΕ και ζητάμε συνάντηση με τον Πρόεδρο. Ο Μίμης όπως και ο Κουτσαφύρας ήταν από την αρχή μαζί μας. Στις 16 Απριλίου του 1967, πέντε μέρες πριν τη Χούντα, γίνονται εκλογές και επικρατούμε εμείς οι… εκσυγχρονιστές ας πούμε. Ο Μίμης επανεκλέγεται πανηγυρικά. Αυτή η Διοίκηση δεν πρόφθασε ούτε να συγκροτηθεί σε σώμα…
Στα χρόνια της χούντας ο Μίμης προσπαθεί, μαζί με άλλους συναδέλφους, μέσα από τις Διοικήσεις της Ομοσπονδίας, να κάνουν κάτι για τον Κλάδο. Άδικος κόπος. Δεν έγινε τίποτα παρά τα πολλά τρεχάματα. Μετά την Μεταπολίτευση ο Μίμης δεν ανακατεύθηκε με την ΟΒΥΕ και ανέπτυξε την όποια δράση του στον Σύνδεσμο της Καβάλας, παρακολουθώντας όμως και σχολιάζοντας από τον «υδραυλικό» όλα όσα γίνονταν ή δεν γίνονταν στον Κλάδο. Παροιμιώδης έχει μείνει ο Καζαμίας του, όπου κάθε πρώτη του χρόνου περνάγαμε όλοι όσοι ήμασταν στην επικαιρότητα από την σαρκαστική πέννα του.
Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία. Τελευταία συνάντησή μας στα 50 χρόνια της ΟΒΥΕ το 2012. Να αναφέρω ένα τελευταίο περιστατικό που δείχνει και το μεγαλείο του: Στην οργάνωση των 50 χρόνων η Διοίκηση της ΟΒΥΕ μας είχε δώσει, στο Τιμητικό Προεδρείο εννοώ, το πρόγραμμα της εκδήλωσης (ήταν το μόνο που έκανε). Σ’ αυτό το πρόγραμμα πρώτο και κύριο ομιλητή είχε βάλει τον Κουτσογιαννάκη. Όταν τέλειωσε ο χαιρετισμός του Προέδρου τον κάλεσα, άτυπα… προέδρευα, να πάει στο βήμα. Γύρισε με κοίταξε, (φαίνεται στο βίντεο), και μουρμούρισε. «Είσαι με τα καλά σου; Εσύ θα πας».

Και μια φωτογραφία που λέει πολλά: Μίμης Κοτσογιαννάκης, Θανάσης Στρουμπούλης. Τον Στρουμπούλη τον πέρναγε γενεές 14 για την ταχτική που ακολουθούσε και στην Αθήνα και γενικότερα. Αυτό δεν τους εμπόδισε, όταν συναντήθηκαν, να κάνουν και την πλάκα τους μέσα σε ένα εύθυμο κλίμα. Αυτό, το ότι δηλαδή καταφέραμε να μην επιτρέψουμε, στις έντονες διαφορές μας ή και συγκρούσεις μας πολλές φορές, να τραυματίσουν τις προσωπικές μας σχέσεις, ήταν μια κατάκτηση για τον Κλάδο. Μια κατάκτηση που συνέβαλε στο να κάνουμε ό,τι κάναμε όλα εκείνα τα χρόνια. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό συνεχίστηκε και μετά από εμάς, στον ίδιο βαθμό, για να μην είμαι και απόλυτος.

Αγαπημένε Φίλε όταν ένας κύκλος ανοίγει κάποτε, κλείνει για όλους μας. Αυτό έγινε και σε σένα. Και δεν έγινε νωρίς όπως με πολλούς. Σημασία λοιπόν έχει το πέρασμά μας από τη ζωή να μην είναι άχρωμο και άοσμο. Να κάνουμε κάτι, να αφήσουμε ένα αποτύπωμα για να μας θυμούνται οι νεότεροι. Και Εσύ άφησες ένα μεγάλο και θετικό αποτύπωμα.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε φίλε.