Του Σπύρου Αναγνωστόπουλου
Επίτιμου προέδρου ΟΒΥΕ
Πόσο οφέλησε τον Κλάδο η υπογραφή του Π.Δ. το 1989;
Η υπογραφή αυτή θεωρήθηκε, τότε, σταθμός στην ιστορία του Κλάδου γιατί δικαίωνε τις προσπάθειες 30 χρόνων. Για να δούμε σήμερα, μετά από άλλα 30 χρόνια, πόσο αυτό το διάταγμα ωφέλησε τον Κλάδο αλλά και τους πολίτες γενικότερα. Και το γράφω αυτό για τους πολίτες, γιατί βασική αρχή της ΟΒΥΕ ήταν, και νομίζω ότι παραμένει, τα όποια αιτήματα του Κλάδου να εντάσσονται και στην εξυπηρέτηση του Κοινωνικού Συνόλου.
Να πούμε από την αρχή ότι όσες αρνητικές τροποποιήσεις και να υπέστη το αρχικό Π.Δ., και τα δύο επόμενα που το βελτίωναν, ο κεντρικός του στόχος, που ήταν η βελτίωση της ποιότητας των εγκαταστάσεων, παραμένει. Γιατί στον Κλάδο μπορεί όλη αυτή η προσπάθεια να επικράτησε ως «Αγώνας 30 χρόνων για τις άδειες», όμως στην όλη μας επιχειρηματολογία πουθενά δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο.
Η πάγια δημόσια θέση μας ήταν: «Η ποιότητα των υδραυλικών εγκαταστάσεων είναι εγκληματικά απαράδεκτη γιατί τα περισσότερα υλικά είναι σκέτη σαβούρα, αλλά και γιατί, πολλές φορές, και εμείς οι υδραυλικοί δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας». Αυτή η τοποθέτησή μας, ότι δηλαδή και εμείς φταίμε, ήταν, και νομίζω είναι ακόμα, πρωτόγνωρη. Γιατί συνήθως για όλους, (ή τους ποιο πολλούς έστω), φταίνε πάντα οι άλλοι.
Ακολουθούσαν οι κεντρικές προτάσεις μας για το τι έπρεπε να γίνει για να θεραπευθεί το κακό. Μία από αυτές τις προτάσεις ήταν και η χορήγηση αδειών στους υδραυλικούς μετά από σεμινάρια, σχολές και εξετάσεις. Μια πρόταση βέβαια που εξειδικευόταν σε πολλές επιμέρους… υποπροτάσεις. Οι άλλες δύο ήταν η σύνταξη προδιαγραφών για τα υλικά από τον ΕΛΟΤ και η σύνταξη Κανονισμού σωστής κατασκευής των εγκαταστάσεων από το ΤΕΕ.
Και τώρα ας απαντήσουμε στο ερώτημα. Αλήθεια, πόσο ωφέλησε τον Κλάδο και την Κοινωνία το Π.Δ.;
Το όφελος της Κοινωνίας είναι καταφανές: Βελτιώθηκε πολύ η ποιότητα των εγκαταστάσεων που ήταν και το ζητούμενο.
Και ο Κλάδος; Πόσο ωφελήθηκε από αυτό; Νομίζω ότι και εδώ η απάντηση είναι θετική. Το δικό μας όφελος ήταν διπλό.
Το πρώτο ήταν ότι μπήκε μια τάξη στο χώρο μας. Πρώτα, όποιος ήθελε άρπαζε μια τσιμπίδα και παρίστανε τον υδραυλικό χωρίς κανένας να μπορεί να του πει κάτι. Σήμερα ο συνάδελφος έχει την Άδειά του. Έχει δηλαδή ένα χαρτί από την Πολιτεία, που βεβαιώνει ότι διαθέτει την εμπειρία αλλά και την γνώση, να κατασκευάσει τις εγκαταστάσεις που αναφέρει η Άδειά του. Μια γνώση που έχει αποκτηθεί μετά από σεμινάρια και σχολές και έχει πιστοποιηθεί μετά από εξετάσεις. Μη μου πείτε ότι και τώρα το ίδιο γίνεται, γιατί η απάντηση είναι ότι οι νόμοι λύνουν ένα πρόβλημα στο θεσμικό επίπεδο.
Η εφαρμογή του νόμου είναι ένα άλλο, τεράστιο, θέμα, αλλά σίγουρα η ύπαρξη ενός νόμου, δίνει τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε να αγωνιστεί για την εφαρμογή του. Και αυτό κάνει και ο Κλάδος όλα αυτά τα χρόνια. Αν δεν υπήρχε αυτή η βάση κάθε προσπάθεια θα ήταν στον αέρα.
Το δεύτερο κέρδος του Κλάδου, είναι ότι η Άδεια του έδωσε ένα κύρος στην Κοινωνία. Πρώτα, ο οποιοσδήποτε μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι υδραυλικός. Μόνο που πιστεύω ότι αυτό θα έπρεπε να το αξιοποιήσουμε περισσότερο.
Θα μπορούσαμε, ας πούμε, αντί να έχουμε όλοι μια κάρτα, με τα στοιχεία μας που δίνουμε στον πελάτη, να έχουμε την ίδια κάρτα αλλά στην πίσω πλευρά να έχει μια βεβαίωση του τοπικού Συνδέσμου που να βεβαιώνει ότι ο εικονιζόμενος διαθέτει την υπ’ αριθμόν τάδε Άδεια από το Υπουργείο Βιομηχανίας ή και άλλα στοιχεία και ακόμα να είναι κολλημένη σε όλα τα μαγαζιά ή γραφεία των συναδέλφων (πρόχειρη πρόταση). Για σκεφτείτε να κυκλοφορούν εκατοντάδες τέτοιες κάρτες κάθε μέρα, πόσο θα εμπέδωναν οι πολίτες την ύπαρξη της Άδειας… αλλά και πόσο θα έκαναν γνωστούς τους Συνδέσμους μας, που αγωνίζονται για την συνεχή βελτίωση των εγκαταστάσεων.
Αυτά όμως είναι απόψεις δικές μου. Τι λένε οι Συνάδελφοι γι’ αυτό;
Πριν πολλά χρόνια, που ήμουν ακόμα στην Ομοσπονδία, όταν έβλεπα στην ουρά τους συναδέλφους να περιμένουν να καταθέσουν στον Σύνδεσμο της Αθήνας την Υπεύθυνη Δήλωση (και όχι να θεωρήσουν), πολλές φορές έκανα δημοσκόπηση. Πλησίαζα, αδιάφορα δήθεν, και ρωτούσα:
«Να ρωτήσω κάτι, κυρίως τους νέους συναδέλφους; Μήπως βάλαμε μπελάδες στο κεφάλι μας με αυτές τις Άδειες; Πρώτα κάναμε τη δουλειά μας και δεν είχαμε τέτοια πράγματα, ούτε χρειαζόταν να τρέχουμε στα Σωματεία, να καθόμαστε στις ουρές και να πληρώνουμε και από πάνω».
Η απάντηση ήταν η παρακάτω:
«Όχι συνάδελφε. Τώρα είμαστε καλύτερα. Η Άδεια μας δίνει ένα κύρος, μια οντότητα που δεν είχαμε πρώτα».
Βέβαια, αν ήταν και κάποιοι παλιοί στην ουρά, έβαζαν τα γέλια… «Ρε πρόεδρε, μας κοροϊδεύεις; Και εξηγούσαν στους νέους ποιος ήμουν…
Εδώ θα μπορούσε να τελειώσει αυτό το κείμενο. Επειδή όμως έχουν περάσει 30 χρόνια από την σύνταξη του αρχικού Π.Δ. 38/91, ας κάνουμε μερικές παραπάνω αναφορές για τους νέους συναδέλφους που έχουν τη σημασία τους.
• Αναφορά πρώτη: Αλήθεια, γιατί το Π.Δ. ήταν ένα θαυμάσιο κείμενο; (γιατί ήταν). Απάντηση: Γιατί υπήρχε μια πλήρης και ελεύθερη εξουσιοδότηση του υπουργού προς την Ομάδα Εργασίας. Μας είπε: «Οι υδραυλικοί λένε ότι οι υδραυλικές εγκαταστάσεις δεν γίνονται σωστά. Πείτε μου τι πρέπει να κάνουμε για να γίνονται σωστά. Μόνο που οι προτάσεις σας θέλω να είναι ομόφωνες».
Και του είπαμε ομόφωνα. Και το υπουργείο τις έκανε νόμο χωρίς καμιά αλλαγή. Αυτό δεν είναι συνηθισμένο. Συνήθως το περιεχόμενο των νόμων το καθορίζουν οι υπουργοί και υπάλληλοι, που δεν έχουν καμιά ειδική γνώση για το αντικείμενο, συντάσσουν τα τελικά κείμενα χωρίς να λάβουν υπ’ όψη τους τις απόψεις των ενδιαφερομένων, όπως έγινε και με τις τροποποιήσεις των δικών μας Π.Δ..
• Αναφορά δεύτερη: Η τακτική που ακολουθήσαμε. Στην προώθηση αυτού του προβλήματος υπήρχε μια ιδιομορφία: Ενώ για όλα μας σχεδόν τα προβλήματα απευθυνόμασταν στα Υπουργεία ή διάφορους Φορείς, στους οποίους θα μπορούσαμε να ασκήσουμε και κάποια πίεση, (εδώ που τα λέμε, μόνο λεκτική), γι’ αυτό το Π.Δ. απευθυνόμασταν σε Πολίτες που δεν καταλάβαιναν από πιέσεις και το μόνο που μας έμενε, ήταν να τους πείσουμε ότι έχουμε δίκιο. Εξομολόγηση μέλους της Ομάδας, και φίλου πια, μετά την υπογραφή:
«Φίλε Σπύρο εγώ δεν ήμουν Βουλευτής για να με φοβερίζεις ότι δεν θα ξαναβγώ. Υπάλληλος ήμουν και δεν καταλάβαινα από πιέσεις. Για να συμφωνήσω έπρεπε να με πείσεις. Και, όπως βλέπεις, τα κατάφερες σε όλα, απέναντι σε ένα δύσκολο μέτωπο που είχε, στην αρχή, πολλές αντιρρήσεις».
(Προσοχή: Η αναφορά ότι τα «κατάφερα» είναι δική του. Το σωστό είναι ότι τα κατάφερε η ΟΒΥΕ. Γιατί στις συλλογικές δραστηριότητες, η όποια κατάκτηση είναι πάντα το αποτέλεσμα της συλλογικής δράσης).
• Αναφορά Τρίτη: Όλα ή τίποτα; Παραπάνω έγραψα ότι το σχέδιο της Ομάδας ήταν ομόφωνο. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε σοβαρές διαφωνίες για το ύψος των προϋπηρεσιών των πρώτων αδειών. Παρά τις προσπάθειές μας για μείωσή τους, το μόνο που καταφέραμε, ήταν τα 28 χρόνια (!!!), που ήταν η αρχική πρόταση, να τα κάνουμε 22 για την μεγαλύτερη Άδεια.
Βρεθήκαμε λοιπόν, σαν ΟΒΥΕ, μπροστά στο μεγάλο δίλημμα: Ή συμφωνούμε και υπογράφουμε το σχέδιο, ή διαφωνούμε και ακυρώνονται όλα.
Πήραμε ομόφωνα μια σοφή, όπως αποδείχτηκε, απόφαση: Να δεχτούμε, για να κερδίσουμε όλα τα άλλα και από καλύτερη θέση, να προσπαθήσουμε για την μείωσή τους. Και αυτό ακριβώς έγινε, υπογράψαμε το Σχέδιο και εκδόθηκε το Π.Δ. 38/91 και σε τέσσερα χρόνια, καταφέραμε να εκδοθεί το δεύτερο 48/95, που μείωνε τις προϋπηρεσίες σε παραδεκτά επίπεδα.
Δίδαγμα: Η επιμονή στο όλα ή τίποτε μπορεί να μην είναι πάντα η καλύτερη λύση. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι την Ομάδα Εργασίας αποτελούσαν έξι μηχανολόγοι, εκπρόσωποι τριών Υπουργείων, (Βιομηχανίας, Δημοσίων Έργων και Παιδείας), τριών φορέων, (ΤΕΕ, Μηχανολόγοι και ΟΑΕΔ) και ένας υδραυλικός της ΟΒΥΕ. Εγώ δηλαδή – και ο Μανώλης Γιακουμάτος ως αναπληρωματικός, που όμως συμμετείχε σε όλες τις συνεδριάσεις.
Καιρός να πάμε διακοπές μετά την καραντίνα και από Σεπτέμβρη τα ξαναλέμε. Να περάσετε όσο καλύτερα μπορείτε.
