Επίσκεψη στο Μιλάνο και την ΜCE 2008

Η Mostra Convegno 2008, η γνωστή διεθνής έκθεση του Μιλάνου με έφερε εκεί το Μάρτη, μια και 22 Έλληνες και 6 Κύπριοι εκθέτες είχαν περίπτερα, προσδοκώντας μια διεθνή πελατεία. Στο επόμενο τεύχος θα παρουσιασθούν κατά το δυνατόν τα περίπτερά τους και οι προσδοκίες τους, σήμερα επιτρέψτε μου μία σύντομη αναφορά σε γενικές παρατηρήσεις.
Ας ξεκινήσουμε από το Μιλάνο. Η πόλη αυτή είναι η οικονομική πρωτεύουσα της Ιταλίας, έδρα άλλωστε και του ιταλικού χρηματιστηρίου. Την Ιταλία θεωρούμε όλοι ως τη χώρα του καλού γούστου και της κομψότητας. Στο Μιλάνο εδρεύουν περισσότεροι μόδιστροι παρά στο Παρίσι και πάρα πολλοί ισχυρίζονται ότι το Παρίσι έχασε από το Μιλάνο τα σκήπτρα της παγκόσμιας μόδας. Σύμβολο του Μιλάνου (κάτι σαν τον Παρθενώνα για την Αθήνα) είναι το Duomo του, δηλαδή ο μητροπολιτικός ναός του. Ένας απίθανα όμορφος ναός στο εξωτερικό του με χιλιάδες αγαλματίδια και σκαλίσματα που πάρα πολλοί λένε ότι θυμίζει δαντέλα. Ανήκει βέβαια στην καθολική εκκλησία που δεν χρηματοδοτείται από το κράτος, όπως η ελληνική, αλλά και που το Βατικανό είναι ίσως πιο πλούσιο από την Αμερική ολόκληρη.
Αυτός ο ναός έχει βέβαια ανάγκη συντήρησης υψηλού κόστους. Πολλοί μιλούν για το «εργοτάξιο» του Duomo μια και οι σκαλωσιές και οι εργάτες δεν λείπουν ποτέ. Ε, λοιπόν. Οι κομψοί Ιταλοί, οι απόγονοι ενός Μικελάντζελο και ενός Ντα Βίντσι κόλλησαν επάνω στην πρόσοψη αυτού του Duomo, διαφήμιση μιας εταιρίας παπουτσιών, χορηγού της συντήρησής του. Σκέπτομαι το πόσο αντιδράσαμε όταν σε αμερικανικό έντυπο μπήκε μια διαφήμιση με τον Παρθενώνα που οι κολώνες του είχαν αντικατασταθεί από μπουκάλια της Coca – Cola και απορώ. Βρε Ιταλοί παπάδες, αλλά και δήμαρχε του Μιλάνου. Πώς το επιτρέψατε;
Μια ευχάριστη πάντως έκπληξη ήταν στην κεντρική λεωφόρο του Μιλάνου (ήδη πεζόδρομο) που ξεκινάει από το Duomo και δεν υπάρχει ίσως κανένας επισκέπτης του Μιλάνου που δεν θα την περπατήσει. Υπήρχαν κάθετα στον άξοντά της, κάθε πέντε – έξι μέτρα καμιά πενηνταριά αφίσες διπλής όψης με φωτογραφίες από την Ελλάδα. Φωτογραφίες νησιών, χιονοδρομικών κέντρων, αρχαιοτήτων κ.λπ.
Και αναρωτιέμαι. Τη διαφήμιση αυτή την πλήρωσε το υπ. Τουρισμού; Εάν ναι, τότε μπράβο τους. Ήταν μια πάρα πολύ καλή διαφήμιση αφού χιλιάδες επισκέπτες της έκθεσης, επισκέπτες σχετικά υψηλού εισοδήματος τις είδαν. Δεν υπήρχε όμως πουθενά κάποιο σήμα ότι έγιναν από τον ΕΟΤ. Αντίθετα υπήρχε σήμα του δήμου του Μιλάνου. Λες ο δήμαρχος του Μιλάνου να είναι τόσο φιλέλληνας; Αν ναι, τότε πρέπει να του στήσουμε κάπου ένα άγαλμα.
Και κάτι για τις τιμές. Γκρινιάζουμε για το κόστος ζωής μας με αιχμή την τιμή του καφέ. Πού όμως; Σε κάποια τουριστικά σημεία  που για δύο ώρες ίσως καθόμαστε και συζητάμε με τους φίλους μας πίνοντας έναν φραπέ. Στα όρθια, ακόμη και απέναντι από τη Μητρόπολή μας, έχω πιεί έναν εσπρέσο με μόνο 1 ευρώ. Ε, λοιπόν στο κέντρο του Μιλάνου, σε εστιατόριο που ο λογαριασμός του περιελάμβανε ένα ολόκληρο γεύμα σε λιγότερο από 1 ώρα, αλλά και στο ξενοδοχείο που έμεινα, ένα γυάλινο μπουκάλι νερό 1 λίτρου (όχι 1,5 λίτρου) χρεωνόταν με 6 ολόκληρα ευρώ.
Δεν λέω να μην γκρινιάζουμε για τις τιμές, αλλά ας είμαστε και λίγο πιο αντικειμενικοί.
Κι ας έρθουμε στην έκθεση τώρα. Πριν δύο χρόνια είχα γράψει ξανά γι’ αυτήν. Και έλεγα πως ήταν η πρώτη φορά που γινόταν στις νέες εγκαταστάσεις του εκθεσιακού κέντρου του Μιλάνου. Έλεγα ότι είναι μια πραγματικά διεθνής έκθεση και το εξηγούσα αυτό λέγοντας ότι διεθνής είναι μια έκθεση, όχι όταν έχει εκθέτες από διάφορες χώρες, αλλά όταν έχει επαγγελματίες επισκέπτες, υποψήφιους πελάτες από όλα τα πλάτη και μήκη της γης.
Έβρισκες εκεί επισκέπτες από παντού. Από Λατινική Αμερική μέχρι Ιαπωνία, από Νότια Αφρική μέχρι Λαπωνία.
Δεύτερο χαρακτηριστικό της. Το μέγεθος. Όσοι από εσάς επισκεφθήκατε την Climatherm σκεφθείτε μια έκθεση 10 φορές μεγαλύτερη. Η έκθεση αυτή αποτελείται από μία κεντρική λεωφόρο σε δύο επίπεδα. Στο επάνω επίπεδο γίνεται διευκόλυνση της μετάβασης των επισκεπτών στο κτίριο που τους ενδιαφέρει (τα κτίρια είναι δεξιά και αριστερά), υπάρχουν κυλιόμενοι διάδρομοι. Ε, λοιπόν το ταξίδι από τη μία άκρη στην άλλη διαρκεί 20 λεπτά με το ρολόι.
Και για να γκρινιάζουμε λίγο λιγότερο, ας πω και το εξής. Τα κτίρια αυτά φαντάζομαι ότι χρειάστηκαν αρκετό χρόνο για να κτιστούν. Ήδη έχουν περάσει πάνω από 2 χρόνια από τότε που πρωτοχρησιμοποιήθηκαν. Και όμως, όλος ο περιβάλλων χώρος ήταν ένα τεράστιο εργοτάξιο κατασκευής των οδών πρόσβασης. Κάναμε το λάθος να θελήσουμε να φύγουμε με ένα ταξί 15 λεπτά πριν την ώρα που έκλεινε η έκθεση. Μισή ώρα αργότερα, το ταξί είχε διανύσει περίπου 500 μέτρα για να κάνει αναστροφή και να βρίσκεται στο σημείο εκκίνησης αλλά στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Αυτά στην Ιταλία, τη χώρα των μεγάλων οδοποιών.
Και κάτι για τυχόν μελλοντικούς επισκέπτες που θέλουν να ψάξουν να βρουν τυχόν προμηθευτές. Είναι τόση η έκταση, που πρέπει να προγραμματίσουν επίσκεψη και τις 8 ώρες λειτουργίας (10.00 – 18.00) και τις 5 ημέρες που είναι ανοικτή, αν θέλουν να την δουν σχεδόν όλη.
Κλείνοντας ας πω πως το Μιλάνο και η Σμύρνη είναι δύο υποψήφιες πόλεις για την παγκόσμια έκθεση EXPO 2015. Υπάρχει μια έντονη αντιπαλότητα μεταξύ των Μιλανέζων και των Τούρκων. Βλέποντας τη φετινή έκθεση δεν απορώ γιατί η Θεσσαλονίκη δεν προκρίθηκε για την παγκόσμια έκθεση του 2010 που είχε υποβάλλει υποψηφιότητα. Προφανώς δεν θα υπήρχαν σχέδια για κατάλληλα κτίρια και συγκοινωνίες, ξενοδοχεία και γενικά υποδομή. Δεν έχω επισκεφθεί τη Σμύρνη πρόσφατα. Την είδα μια φορά πριν 56 ολόκληρα χρόνια και δεν θυμάμαι τίποτε. Λέτε άραγε να έχουν πάει τόσο μπροστά οι γείτονές μας ώστε να κερδίσουν το Μιλάνο;