1-Ήδη από τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας οι κάτοικοι της Βολιβίας ξεσηκώθηκαν αποφασισμένοι ακόμη και να πεθάνουν για να εμποδίσουν την ιδιωτικοποίηση του νερού στην πατρίδα τους. Η εκχώρηση της δημόσιας – μέχρι τότε – επιχείρησης του νερού στην ιδιωτική Bechtel είχε σα συνέπεια την κατακόρυφη αύξηση της τιμής σε σημείο που να μην μπορούν οι Βολιβιανοί, στη μεγάλη τους πλειονότητα, να πληρώσουν το λογαριασμό (μερικοί έπρεπε να πουλήσουν το σπίτι τους για να τον πληρώσουν!).
Αν σ’ αυτό συνυπολογίσει κανείς ότι είχε απαγορευτεί και η συλλογή του νερού της βροχής (ως αθέμιτος ανταγωνισμός!)* μπορεί να καταλάβει πώς ο λαός της Βολιβίας έφτασε στην απόγνωση.
Η απόγνωση όμως τους οδήγησε στη νίκη. 150 έπεσαν κάτω από τα πυρά των δυνάμεων καταστολής αλλά νίκησαν. Ο τότε πρόεδρος της χώρας ανατράπηκε και στη θέση του εκλέχτηκε ένας ιθαγενής αγρότης, ο Έβο Μοράλες, που είναι μέχρι σήμερα πρόεδρος της Βολιβίας.
2- Στην Ευρώπη τώρα, η μια χώρα μετά την άλλη καταγγέλλει τις συμβάσεις με τις ιδιωτικές εταιρίες και επαναφέρει το νερό στο δημόσιο τομέα, για την ακρίβεια στη δικαιοδοσία δημοτικών επιχειρήσεων.
Οι λόγοι είναι δύο: Η κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού και επομένως του κόστους που συνολικά πληρώνουν οι ήδη χειμαζόμενες από την κρίση κοινωνίες, και, δεύτερον, η υποβάθμιση της ποιότητάς του λόγω κακής συντήρησης. Βλέπετε, οι ιδιωτικές εταιρίες πρέπει να βγάζουν κέρδη, και μάλιστα να μεγιστοποιούν τα κέρδη, αλλά η συντήρηση κοστίζει**.
Συμπέρασμα: Ιδιωτικοποίηση του νερού σημαίνει αυξημένες τιμές και χειρότερη ποιότητα. Γιατί λοιπόν επιμένουν, η κυβέρνηση και η τρόϊκα, τόσο πεισματικά σε μια λύση διεθνώς αποτυχημένη, αν όχι καταστροφική, τη στιγμή μάλιστα που τόσο η ΕΥΑΘ όσο και η ΕΥΔΑΠ είναι κερδοφόρες;
Λογική απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει. Η μόνη εξήγηση αυτής της πεισματικής εμμονής είναι η θρησκευτική πίστη στις ιδιωτικοποιήσεις, έξω από κάθε λογική.
Μια στάση παρόμοια με εκείνην των θρησκόληπτων «μουτζαχεντίν».
Εξ ου και ο εύστοχος όρος «μουτζαχεντίν της Αγοράς».
Ανδρέας Δάνος
*Παρόμοιας λογικής είναι η απαγόρευση της δωρεάς και ανταλλαγής σπόρων που έχουν θεσπίσει ορισμένες κυβερνήσεις-υπηρέτριες της Monsanto για να υποχρεωθούν οι αγρότες να αγοράζουν τους μεταλλαγμένους σπόρους.
**Όμοια, στην Αγγλία η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων είχε σαν αποτέλεσμα-εκτός από την αύξηση των εισιτηρίων- και την αύξηση των ατυχημάτων λόγω κακής συντήρησης του δικτύου. Κι εκεί οι ιδιωτικές εταιρίες «έκαναν οικονομία».
