Τις τελευταίες ημέρες είδα στα νέα δύο ευχάριστες ειδήσεις. Και οι δύο αφορούν τη λειψυδρία και την αναγκαία προσεκτική διαχείριση των υδατικών πόρων. Η πρώτη είδηση ήταν από τη Μύκονο. Γνωστό άνυδρο νησί. Κάποιες λιμνοδεξαμενές και ένα εργοστάσιο αφαλάτωσης όμως φαίνεται πως έλυσαν το πρόβλημά της. Ας μην ξεχνάμε δε πως το καλοκαίρι, λόγω τουρισμού, η Μύκονος ίσως γίνεται η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ελλάδας.
Σκέπτομαι δε πως, εξαρτάται βέβαια από τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά, με μια διάδοση της συλλογής του βρόχινου νερού σε όλα τα σπίτια και την κατασκευή λιμνοδεξαμενών σε κάθε πρόσφορη χαράδρα, θα μπορούσαν σχεδόν όλα τα ελληνικά νησιά να γίνουν υδατικά αυτοδύναμα, χωρίς την ανάγκη ούτε ενός εργοστασίου αφαλάτωσης. Και όμως ξεχάσαμε αυτό που οι πρόγονοί μας έκαναν. Να έχουν σε κάθε σπίτι μια στέρνα που να μαζεύει το νερό της βροχής.
Το δεύτερο και πιο πρόσφατο νέο ήταν η γενική συμφωνία κυβέρνησης, ΠΑΣΕΓΕΣ και όλων των εμπλεκόμενων επαγγελματικών οργανώσεων σε μια εθελοντική προσπάθεια εξοικονόμησης νερού. Ε, και; θα μου πείτε. Τι σημαντικό έχει μια συμφωνία για «εθελοντική» προσπάθεια εξοικονόμησης νερού; Το σημαντικό είναι ότι η ΠΑΣΕΓΕΣ αναγνώρισε την ανάγκη και συμφώνησε στην τοποθέτηση μετρητών κατανάλωσης και χρέωσης, έστω και μικρή, των αγροτών.
Θυμάμαι πριν 10-12 χρόνια όταν στον Αστακό ήταν αντιδήμαρχος ο συνεργάτης μου Κώστας Γαλάνης, γνωστός συντηρητής καυστήρων. Στον Αστακό, ως Καποδιστριακό δήμο ανήκαν και διάφορα ορεινά χωριά. Σε ένα από αυτά το δίκτυο δεν επαρκούσε, τα πιο υψηλά δε σπίτια δεν είχαν νερό παρά μετά τα μεσάνυκτα. Τα χαμηλά σπίτια είχαν νερό μέχρι τις 3 ή 4 το μεσημέρι. Μετά η δεξαμενή είχε αδειάσει. Η υδροδότηση ήταν χωρίς μετρητή. Κάθε σπίτι πλήρωνε ένα συμφωνημένο ποσό κάθε μήνα χωρίς έλεγχο της κατανάλωσης. Το πρόβλημα λύθηκε αυτόματα, όταν μπήκαν μετρητές.
Στη Θεσσαλία ο Πηνειός έχει φέτος στάθμοι 40-50 cm αντί περίπου 2 μέτρα που είχε συνήθως.
Κόντευε να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους αγρότες των 4 νομών. Τι να κάνει η ΠΑΣΕΓΕΣ; Δέχτηκε τους μετρητές. Είναι κάτι που ίσως αγαπητοί φίλοι θυμάστε ότι υποστήριζα πολύ καιρό. Να πληρώνουν το νερό οι αγρότες και εάν για άλλους κοινωνικούς λόγους δεν θέλουμε να τους επιβαρύνουμε να τους επιστρέφουμε τα χρήματα που θα μαζεύονται σαν επιδότηση ανάλογα π.χ. με το πόσα στρέματα καλλιεργεί ο καθένας τους. Η σπατάλη θα σταματούσε αμέσως. Και δεν φαντάζομαι κάποιος από σας να χαμογελάσει και να πει: σιγά τη σπατάλη. Πάνω από το 85% του νερού που χρησιμοποιούμε πάει στη γεωργία. Και βέβαια πρέπει να συντηρηθούν ή ανακατασκευαστούν τα πάσης φύσεως υδρετικά και αρδευτικά δίκτυά μας για να μη χάνουμε τεράστιες ποσότητες νερού και σ’ αυτά. Αλλά και πίεση στους αγρότες για μείωση της κατανάλωσης.
Και πριν κλείσω ας τονίσω την ανάγκη να προστεθεί στους βιολογικούς καθαρισμούς των λυμάτων των πόλεων και κυρίως βέβαια Αθήνας, θεσσαλονίκης, Πάτρας και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων, ένας τριτοβάθμιος καθαρισμός και το καθαρό νερό που πλέον θα βγαίνει να χρησιμοποιείται στη βιομηχανία ή την γεωργία (για πότισμα βαμβακιού π.χ.). Έξω βέβαια τέτοια προϊόντα τριτοβάθμιου καθαρισμού χύνονται στα μεγάλα ποτάμια (π.χ. Ρήνο) και το νερό αυτό το πίνουν οι κάτοικοι στις πόλεις που είναι πιο κάτω. Εμείς εδώ δυσπιστούμε στις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία και δεν θα εμπιστευόμαστε τέτοια νερά να ποτίζουν τα μποστάνια μας.
