Αγαπητοί συνάδελφοι του Συνδέσμου της Αθήνας.
Η πρώτη μας φροντίδα ήταν να επικοινωνήσουμε με τους συναδέλφους. Κάθε ημέρα, στα γραφεία μας υπήρχε το αδιαχώρητο από την αθρόα προσέλευσή τους. Όλοι μας, παλαιοί και νέοι, τον πλαισιώσαμε με αγάπη και στοργή. Αγαπητοί συνάδελφοι, πρέπει να γνωρίζετε ότι τότε, όλες τις υδραυλικές εργασίες στα νέα, αλλά και στα παλαιά κτίσματα της Αθήνας, τις έκαναν οι φανοποιοί – δηλαδή οι φαναρτζήδες. Πρέπει να γνωρίζετε επίσης, ότι τότε, όλοι οι συνάδελφοι είχαν επαγγελματικές στέγες, δηλαδή μαγαζιά που κατά το πλείστον, ήταν ημιυπόγεια. Όταν ένας επισκέπτης ή πελάτες κατέβαινε στο μαγαζί κάποιου υδραυλικού θα αντίκριζε τα πρώτα εργαλεία του που ήταν: ένας ξύλινος πάγκος 1.80 Χ 1.00, την μπάρα, ένα τετράγωνο σίδερο 4Χ4 εκατοστά και μήκος 1,80 εκ. πάνω από τον πάγκο ένα ταμπλό με ζωγραφισμένα εργαλεία, ένα τρίποδο παγκάκι για τις εξωτερικές εργασίες και μια φουφού με κολλητήρι. Εδώ χρειαζόταν και κάρβουνο.
Αγαπητοί συνάδελφοι, πρέπει να γνωρίζετε ότι οι παλαιοί συνάδελφοι, οι πιο παλαιοί και από εμένα, όταν κάποιος έκανε μια παρεμφερή εργασία με την δική μας, τον αγκαλιάζαμε και τον βοηθούσαμε. Συνάδελφοι, μήπως γνωρίζατε τα ξαδέλφια Σούλη, τους αδελφούς Κούτουλα, τον Κρασά, τους αδελφούς Σαμαρά, και τώρα τελευταία τον Γιάννη τον Ιωαννίδη; Όλοι τους ήταν λαμαρινάδες και λευκοσιδηρουργοί, δηλαδή φαναρτζήδες. Τους αδελφούς Κούτουλα, τα ξαδέλφια Σούλη και τον Κρασά τους αγκαλιάσαμε και τους υποστηρίξαμε στα πρώτα τους βήματα, όταν ξεκίνησαν να δουλεύουν με ένα ψαλίδι, μια στράντζα – και αυτά χειροκίνητα.
Αρχικά κατασκεύαζαν υδρορροές και διάφορες λαμαρινοκατασκευές, όπως δοχεία διαστολής, μπανιέρες κλπ. Θα μου πείτε ότι αυτοί ήταν φαναρζήδες, ενώ εμείς ήμασταν υδραυλικοί… Λάθος αγαπητοί συνάδελφοι, τις διάφορες υδραυλικές εργασίες στην οικοδομή, δεν τις έκαναν εξωγήινοι! Όλες τις λαμαρινοκατασκευές στην οικοδομή εμείς τις κάναμε, οι φαναρτζήδες. Εμείς τοποθετούσαμε και τις μπανιέρες στις νέες οικοδομές, σε όσες προβλεπόταν να υπάρχει πλήρης τουαλέτα. Μιλάμε για τα χρόνια 1945-1950, που τις υδραυλικές εγκαταστάσεις τις έφτιαχναν οι φαναρτζήδες, οι λευκοσιδηρουργοί και οι μολυβδουργοί που δούλευαν με μολυβδοσωλήνες πίεσης, πριν εμφανιστούν στο εμπόριο οι σιδηροσωλήνες.
Αυτά τα αναφέρω για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι να εμφανιστούν στην αγορά οι σιδηροσωλήνες, συνδέαμε τους νιπτήρες, τα καζανάκια κλπ. με μολυβδοσωλήνες πιέσεως. Αυτοί οι υδραυλικοί, οι φαναρτζήδες δηλαδή, ίδρυσαν τον Σύνδεσμο της Αθήνας περίπου το 1924, ίσως και προγενέστερα. Παρέμεινε δραστήριος μέχρι το 1967 που μας τον διέλυσαν οι συνταγματάρχες, αναγκάζοντάς μας να τον επανιδρύσουμε το 1968. Όλοι οι συνάδελφοι, παλαιοί και νέοι, πλαισίωσαν τον νέο μας Σύνδεσμο με αγάπη και στοργή. Το Σωματείο υποστήριζε τους νέους συναδέλφους στην επαγγελματική τους δραστηριότητα αλλά και αυτοί δεν ξέχναγαν τους παλαιούς συναδέλφους. Ο καθένας με τον τρόπο του ενίσχυε οικονομικά τον Σύνδεσμο διότι δεν ξεχνούσαν την αρχική προέλευσή τους.
Ο Συνεταιρισμός μας Μετά την επανίδρυση του Συνδέσμου και με μια στιβαρή Διοίκηση με πρόεδρο τον Βασίλη Λαβίδα, βαλθήκαμε να υλοποιήσουμε έναν από τους 4 στόχους μας τότε, την ίδρυση συνεταιρισμού. Οι άλλοι τρεις ήταν: 1. Άδειες άσκησης επαγγέλματος, 2. Ίδρυση Ταμείου Αλληλοβοήθειας, 3. Ιδιόκτητη στέγη. Το 1976 ιδρύσαμε το Ταμείο Αλληλοβοήθειας και στην συνέχεια, εντός του ίδιου έτους ιδρύσαμε και τον συνεταιρισμό. Αποχωρώντας ο συν. Β. Λαβίδας από τα διοικητικά του καθήκοντα, παρέδωσε την σκυτάλη στο συν. Σπύρο Αναγνωστόπουλο.
Η πρώτη εργασία του νέου προέδρου ήταν να καλέσει την Ένωση Τεχνικών Υδραυλικών και καλοριφέρ της Αθήνας (αναφέρεται στο βιβλίο του «Αναμνήσεις» στην σελ.162). Σε τι ωφέλησε αυτή η συνάντηση; Αδύνατον να το καταλάβω. Για μένα ήταν τα προεόρτια για να γράψουν δήθεν νέα μέλη, εργατοτεχνίτες στον Σύνδεσμο της Αθήνας. Αλλά δεν έφτανε αυτό. Μόλις ανέλαβαν την προεδρεία της ΟΒΥΕ, επιδίωξαν να αποχωριστούν το φιλόξενο πατάρι του Συνεταιρισμού και μαζί με τον νέο πρόεδρο του Συνδέσμου της Αθήνας, τον Νίκο Γκίκα να μεταφερθούν σε νέα γραφεία του Συνδέσμου και της ΟΒΥΕ. Ευτυχώς αυτή τους η ενέργεια κράτησε περίπου έναν χρόνο.
Επανήλθαν και πάλι αρχικά στην φιλόξενη αγκαλιά του παταριού και στην συνέχεια στον β’ όροφο της Κειριαδών 1. Μετά την προεδρεία του Νίκου Γκίκα την σκυτάλη για την προεδρεία πήρε ο αξιαγάπητος, αλλά άτυχος συνάδελφος Παναγιώτης Κηρύκος. Ακολούθησε ο Σπύρος Κουσουρής ο οποίος διοίκησε τον Σύνδεσμο με σύνεση και αγάπη.
Μετά τον Κουσουρή άρχισε η κατιούσα του Συνδέσμου παρά τις παχιές αγελάδες. Αρχικά μετακόμισε η ΟΒΥΕ στην οδό Μιχαήλ Βόδα και στην συνέχεια ο Σύνδεσμος και το Ταμείο Αλληλοβοήθειας, στην οδό Σαλαμινίας, σε μια αίθουσα – γιαπί, που για να την διαμορφώσουν ξόδεψαν 80-85 χιλ., ώστε να είναι κατάλληλη και για δεξιώσεις του Συνδέσμου. Από την μετά Κουσουρή εποχή, ο Σύνδεσμος της Αθήνας πήρε την κατιούσα, ασχέτως αν μετά ήρθε η εποχή των παχέων αγελάδων.
Στην σελίδα 18 του περιοδικού “ο υδραυλικός” , τευχ. Μάιος – Ιούνιος 2017, διαβάζω ότι στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση του Συνδέσμου της Αθήνας, μετά τον απολογισμό του δ.σ. που παρουσίασε ο πρόεδρος Θαν. Στρουμπούλης, και τον οικονομικό απολογισμό που διάβασε ο ταμίας Γιάννης Σταύρακας, ο Μανώλης Παγωνάκης, μέλος του δ.σ. του Συνδέσμου, διάβασε, απόντων και των τριών μελών της Εξελεγκτικής Επιτροπής, την Έκθεσή της. Τον οικονομικό έλεγχο ποιος τον έκανε; Πάντως όχι τα μέλη της Ελεγκτικής Επιτροπής…
Στην ίδια σελίδα του περιοδικού αναφέρεται ότι τα περισσότερα μέλη του Συνδέσμου, 53 συνολικά, επί συνόλου 1.050 εγγεγραμμένων μελών, επέλεξαν ως κύρια Ομοσπονδία την ΟΒΣΑ… Στην εκλογοαπολογιστική γ.σ. του Συνδέσμου της Αθήνας, στις 23/4/17, ο πρόεδρος, διαβάζοντας την εισήγηση της Διοίκησης, ρώτησε τους παρευρισκόμενους. «Συνάδελφοι, από τα 1.050 εγγεγραμμένα μέλη στον Σύνδεσμο, παραβρισκόνται στην σημερινή γ.σ. περίπου 80 συνάδελφοι.
Το γεγονός αυτό δεν μας προβληματίζει;» Εμείς οι μπροστάρηδες που επανιδρύσαμε το 1968 τον Σύνδεσμο της Αθήνας, ήμασταν μόνο γύρω στα 160 μέλη. Όμως στις γ.σ. μας παρόντες ήμασταν σχεδόν όλοι. Σε τεύχος του « υδραυλικού» (Μάιος-Ιούνιος 2017 σελ.10), διαβάζοντας τα αποτελέσματα των εκλογών της ΟΒΥΕ, φαίνεται ξεκάθαρα πού καταντήσατε τον πρώτο Σύνδεσμο της χώρας. Με το ζόρι πήρατε 15 ψήφους. Τα ίδια κάνατε και στο Ταμείο Αλληλοβοήθειας. Όταν αναλάβατε την Διοίκησή του Συνδέσμου, το παιδί του, το Ταμείο, ήταν εύρωστο. Στην σελ. 30 του τεύχους Ιούλιος-Αύγουστο 2017 ο συν. Φραγκίσκος Φιλιππούσης, εκφράζει την στενοχώρια του που το Ταμείο Αλληλοβοήθειας τίθεται σε αργία ύστερα από 20 χρόνια λειτουργίας. Συνάδελφε Φιλιππούση σε πληροφορώ ότι το Ταμείο μας ιδρύθηκε το 1976 δηλαδή 41 χρόνια πριν.
Συνάδελφοι υδραυλικοί της Αθήνας, σας προτρέπω να διαβάσετε το τεύχ. Ιουλίου – Αυγούστου 2017 τις σελίδες 28-31 για να διαπιστώσετε μόνοι σας γιατί ο Σύνδεσμος της Αθήνας πάει από το κακό στο χειρότερο… Συνάδελφοι, τα προβλήματά δεν λύνονται με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Χρειάζεται συσπείρωση όλων των υδραυλικών της Αθήνας που για διάφορους λόγους διαγράφτηκαν, από τους φωστήρες του δ.σ. Όσοι συνάδελφοι είσαστε διαγεγραμμένοι πρέπει να κάνετε άμεσα επανεγγραφή. Αν δεν γίνει αυτή η συσπείρωση, σε λίγα χρόνια πιθανόν να μην υπάρχει Σύνδεσμος στην Αθήνα, να υπάρχει μόνο η σφραγίδα του. Πιθανόν να μην υπάρχουν ούτε γραφεία για να στεγαστεί ο Σύνδεσμος, γιατί με 25 και 30 μέλη δεν θα μπορούν ούτε το ενοίκιο του γραφείου τους να πληρώνουν…
Ξεφυλλίζοντας τον «υδραυλικό» (τεύχος Ιούλιος – Αύγουστος 2003) το μάτι μου στάθηκε στη σελ.19 στον τίτλο “εκδηλώσεις του συνδέσμου Καστοριάς σχετικά με τον εορτασμό της προστάτιδας του Κλάδου Ζωοδόχου Πηγής”. Θυμήθηκα την εποχή που την ημέρα αυτή κλείναμε τα μαγαζιά μας και ανηφορίζαμε την οδό Κυψέλης, την οδό Φωκίωνος Νέγρη, την Λεωφ. Γαλατσίου για να πάμε στην Αγία Γλυκερία στο Γαλάτσι να τιμήσουμε την προστάτιδα του Κλάδου μας, την Ζωοδόχο Πηγής. Την εποχή εκείνη το Γαλάτσι ήταν ακόμη εξοχή. Έβλεπες να ανηφορίζουν οι απόμαχοι του Κλάδου όπως ο Ζώτος ο Μπαρμπαγιάννης ο Υδραίος, ο Μηλιώνης, ο Γληνός και άλλοι που δεν τους ενθυμούμαι. Όλους τους απόμαχους που προσέρχονταν για να τιμήσουν την προστάτιδα του Κλάδου μας, τους βάζαμε σε περίοπτες θέσεις γιατί αυτοί ήταν οι μπροστάρηδες του Κλάδου που είχαν βάλει τα πρώτα λιθαράκια για το κτίσιμο του Συνδέσμου μας. Αυτοί μας έδωσαν την σκυτάλη για να χτίσουμε το αυλάκι να τρέξει το νερό. Το χτίσαμε αντιμετωπίζοντας πολλές αντιξοότητες και μεγάλη κούραση για να το παραδώσουμε στους νέους που θα συνέχιζαν το έργο που είχαν ξεκινήσει οι μπροστάρηδες του Κλάδου μας.
Σήμερα που το νερό έχει μπει στο αυλάκι, δυστυχώς οι σημερινές διοικήσεις αγνοούν αυτούς τους ολίγους εναπομείναντες παλαιούς συναδέλφους και δεν τους καλούν στις διάφορες εκδηλώσεις των οργάνων όπως κάνουν άλλοι σύνδεσμοι. Ο Σύνδεσμος Θεσσαλονίκης π.χ. όπως διάβασα στο τεύχος Ιουλίου – Αυγούστου στη σελ. 20, τίμησε ιδιαίτερα τους συνταξιούχους του, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό τους τους αγώνες που έδωσαν για να φθάσουν τον Σύνδεσμό τους στη θέση που είναι σήμερα.
Το ερέθισμα για να γράψω αυτήν την επιστολή μου το έδωσε η εκδήλωση του Συνδέσμου της Αθήνας που έγινε στο Όσιο Λουκά. Προσωπικά το έμαθα τυχαία. Πήρα τηλέφωνο στα γραφεία του Συνδέσμου στις 5 Ιουλίου για να δηλώσω την συμμετοχή μου η απάντηση που πήρα ήταν ότι έχει συμπληρωθεί ο αριθμός. Σε ερώτησή μου γιατί δεν ενημερώθηκαν και οι συνταξιούχοι η απάντηση ήταν ότι έχει δημοσιευθεί στον «υδραυλικό», στην εφημερίδα του Συνδέσμου και τοιχοκολλήθηκε και στα καταστήματα του ΣΕΥΔΑΠ.
Αγαπητέ Θανάση θα πρέπει να το γνωρίζεις ότι οι περισσότεροι συνταξιούχοι δεν παίρνουν τον «Υ», ούτε την εφημερίδα του Συνδέσμου. Το ότι βγάζει εφημερίδα ο Σύνδεσμος το έμαθα την ημέρα που πήρα τηλέφωνο και εξεπλάγην. Αυτά τα γράφω για να υπενθυμίσω στον πρόεδρο του Συνδέσμου της Αθήνας την υπόσχεση που μας έδωσε σε εμάς τους συνταξιούχους ότι σε κάθε εκδήλωση του Κλάδου θα προσκαλούνται πρωτίστως οι συνταξιούχοι.
Υ.Γ. Τελειώνοντας Πρόεδρε ήθελα να υπενθυμίσω ότι στην καρέκλα που κάθεσαι τώρα, πριν από εσένα, κάθονταν άλλοι που μόχθησαν πολύ περισσότερο για να ανυψώσουν τον Σύνδεσμο και να τον παραδώσουν σε σας και τους συνεργάτες σας . Και κάποιες ακόμη επισημάνσεις Στο τεύχος Μάιος – Ιούνιος 2019 του «Υ», διαβάζω: “Σε θετικό κλίμα και με απαρτία μελών πραγματοποιήθηκε η γ. συνέλευση του Συνδέσμου της Αθήνας”. Πόσα μέλη ήταν παρόντα, δεν αναφέρεται. Το καλοκαίρι του 2019 που ήμουν στη Μυτιλήνη, έμαθα ότι ο Σύνδεσμος Υδραυλικών Λέσβου, με πρόεδρο τον Δημήτρη Γεραλή, απέκτησε ιδιόκτητα γραφεία σε κεντρικό δρόμο της πόλης. Ο Συνεταιρισμός της Άρτας διάβασα επίσης στον «Υ», έχει στην ιδιοκτησία του έναν χώρο 700 τ.μ. Στον «Υ» διάβασα επίσης, (τεύχος Νοέμβριος 2008) πως σε γ.σ. του Συνδέσμου της Αθήνας που έγινε στις 12/11/1944 συμμετείχαν 450 μέλη. Δηλαδή όλοι οι υδραυλικοί της πόλης των Αθηνών. Δεν νομίζω ότι υπήρχαν περισσότεροι την εποχή εκείνη. Αυτά τα γράφω μήπως συναιτιστούν οι νέοι συνάδελφοι και συσπειρωθούν ώστε στις συνελεύσεις να προσέρχονται 400 – 500 μέλη για να καθαρίσουν την ήρα από το στάρι. Αυτά για σήμερα και είμαι υπόχρεος για την φιλοξενία. Παρασκευάς Σαμαράς
